Έχουμε ένα προνόμιο να επιβεβαιώνουμε όλες τις πολιτικές και κοινωνικές θεωρίες. Ο Γάλλος κοινωνιολόγος και καθηγητής της Σορβόννης Μισέλ Μαφεζολί έγραφε ότι οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν καταργήσει τις κοινωνικές τάξεις και έχουν εισέλθει στις κοινωνίες «φυλών». Είμαστε στην εποχή των «φυλών», των δικτύων, των μικρών ομάδων, των εφήμερων και αναβραζόντων συσσωματώσεων. Οι φυλές αποτελούν υποομάδες με τις δικές τους εξειδικευμένες γλώσσες, τις δικές του τελετουργίες, τους ναρκισσισμούς, με τα κοινά βιωματικά περάσματα τους. Υπάρχουν με συγκεκριμένες «μορφές αλληλεγγύης», αλληλοβοήθειας και συναισθηματικές ανταλλαγές που ασκούνται σε καθημερινή εφαρμογή. Σύμφωνα με την κοινωνιολόγο Οριάνα Παγκάνο οι νέες σύγχρονες φυλές, στην πραγματικότητα, δεν έχουν κάποιο σκοπό να επιτύχουν, δεν αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους σε ένα έργο – οικονομικό, πολιτικό ή κοινωνικό – που πρέπει να πραγματοποιηθεί αλλά ο μόνος λόγος ύπαρξης τους είναι η «επιθυμία ενός παρόντος που λειτουργεί συλλογικά». Αν ένας σκοπός καθοδηγεί αυτές τις νέες μεταμοντέρνες ομάδες, σύμφωνα πάντα με την κοινωνιολόγο Οριάνα Παγκάνο είναι η «κατάκτηση του παρόντος».
Στις πολλές φυλές της ελληνικής πραγματικότητας υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει η φυλή των φιλομοναρχικών, ή βασιλοφρόνων. Με το θάνατο του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου διαπιστώνει κανείς ότι η φυλή των βασιλοφρόνων διασχίζει ένα φάσμα της ελληνικής κοινωνίας και των πολιτικών κομμάτων.
Από τον Κασιδιάρη, τον Καρατζαφέρη και τα τέκνα του, που έχουν εγκατασταθεί στη ΝΔ, τον Σαμαρά, τον αρχηγό της Ελληνικής Λύσης Βελόπουλο, και αρκετούς βουλευτές της πολειτιακής μας οπισθοδρόμησης κυρίως του κυβερνώντος κόμματος, αναφωνούν όλοι «ο Βασιλιάς πέθανε ζήτω ο Βασιλιάς!». Μάλιστα η κυβέρνηση μπροστά στην πίεση του βασιλοφρονικού τόξου από τους βουλευτές της αναβάθμισε την κυβερνητική της εκπροσώπηση στην κηδεία του τέως, δεδομένου ότι αρχικά είχε ορίσει ως εκπρόσωπο της κυβέρνησης την κ. Μενδώνη και στη συνέχεια όρισε τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης κ. Πικραμμένο.
Η αλήθεια είναι ότι και ο κ. Μητσοτάκης θα επιθυμούσε να βρίσκεται, βλέπετε ο πατέρας του Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1988 (αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης) στο Λονδίνο σε συνέντευξή του εφ’ όλης της ύλης σε ομάδα ξένων δημοσιογράφων σε ερώτηση για το θέμα της βασιλείας και του δημοψηφίσματος περί της Βασιλευομένης ή Αβασίλευτης Δημοκρατίας στην Ελλάδα το 1974, απάντησε ότι θεωρούσε «ανφέρ» δηλαδή άδικο ή πολιτικώς ανήθικο τον τρόπο με τον οποίο διεξήχθη το δημοψήφισμα.
Ο νυν πρωθυπουργός βλέπει όμως και τις πιθανές συνεργασίες με άλλα κόμματα, δεδομένου ότι η αυτοδυναμία της ΝΔ στις επερχόμενες εκλογές θα είναι απραγματοποίητη. Έτσι κράτησε αποστάσεις για να μη δημιουργηθούν και νέες τριβές και αντιπαλότητες με τα άλλα πολιτικά κόμματα που ενδεχομένως συνεργαστεί.
Τι όμως προκύπτει από τις τάσεις ενός μέρους της ελληνικής κοινωνίας; Η ελληνική κοινωνία έχει καθηλωθεί σε μια αξεπέραστη σύγχυση στο βαθμό όπου ο πατριωτισμός συμπλέει με το μοναρχισμό. Ο βασιλιάς στην Ελλάδα έπαιρνε μια συμβολική σημασία του πατερούλη και κατέληγε σε μια παθολογία η οποία προϋπόθετε μια φανταστική σχέση αυθαιρεσίας και μοιρολατρίας που ένωνε ως αξεπέραστη δυάδα τον βασιλέα με την πατρίδα. Και ως καταναγκαστική νεύρωση αυτή η δυάδα εργαλειοποιείτο από τους πατριδοκάπηλους.
Ο βασιλικός θεσμός από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους ήταν ξένο σώμα και δημιουργούσε ανωμαλίες στη χώρα. Ήταν συνδεδεμένος με εθνικές συμφορές, είχε εξαρτήσεις από ξένους παράγοντες, λειτούργησε πολλές φορές συνωμοτικά και επέβαλλε στο μέτρο που μπορούσε να το κατορθώσει αντιδημοκρατικές συμπεριφορές . Επίσης ανέτρεψε σημαντικές εξελίξεις για αυτοδυναμία της χώρας, και ταυτίστηκε με αντιλαϊκούς σχεδιασμούς και με εθνικές παραχαράξεις. Ποτέ οι βασιλείς δεν κατανόησαν τα ζωοφόρο κέντρα του νεοελληνισμού, την υποστασιακή αυτογνωσία του, τους μυχούς και τις αυτογενείς ροπές της νεοελληνικής νοηματοδοσίας .
Σήμερα τα μιντιακά πλυντήρια και συγκεκριμένα δύο κανάλια δημιουργούν μια συγκινησιακή μέθεξη για το βασιλικό θεσμό. Αναφέρονται σε εκλεκτούς και χαρισματικούς του βασιλικού θεσμού παρακάμπτοντας την πραγματικότητα. Επιβάλλουν αξιώσεις μαζί με τους βασιλόφρονες για δημοσία δαπάνη της κηδείας του τέως για απόδοση φόρου τιμής και λοιπές απαιτήσεις. Ας δούμε όμως μια άλλη περίπτωση ενός βασιλικού θρόνου που καταργήθηκε με την αλλαγή της πολιτειακής συγκρότησης και ας βγάλουμε συμπεράσματα μας. Ο Βασιλιάς της Ιταλίας Umberto II ανέβηκε στο θρόνο στις 9 Μαΐου 1946 μετά την παραίτηση του πατέρα του και παρέμεινε μέχρι το δημοψήφισμα της 2ας Ιουνίου του 1946, όπου αλλάζει το πολιτειακό σύστημα της χώρας. Θα εγκαταλείψει την Ιταλία και θα εγκατασταθεί στα περίχωρα της Λισσαβόνας, δεν θα ταφεί στην Ιταλία και δεν του αποδόθηκαν ποτέ τιμές ενώ επισκεπτόταν την Ιταλία. Επιπλέον δεν χρησιμοποίησε τον τίτλο του Βασιλέα ή του τέως.
Οι νεοέλληνες ωστόσο ψάχνουν να ξεπεράσουν την ενοχή της απραγίας τους και τον απύθμενο συμβιβασμό τους, με απωθημένα σύμβολα ακόμη και αν αυτά είναι αποχρωματισμένα. Ψάχνουν τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά τους ως χαμένο σύμβολο και συγχρόνως ως αιτία της επιθυμίας τους. Φυσικά και δεν τα βρίσκουν και ως εκ τούτου αναπαριστούν φαντάσματα του παρελθόντος που τους κατατρύχουν.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας.
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.