Είπε ότι η Ουκρανική Σύγκρουση ήταν ένα “κόκκινο χάπι” για τον ίδιο και ανέλυσε τους δέκα τρόπους με τους οποίους του άνοιξε τα μάτια στην πραγματικότητα.
Γράφει ο Andrew Korybko
Είμαι Αμερικανός πολιτικός αναλυτής με έδρα τη Μόσχα και ειδικεύομαι στην παγκόσμια συστημική μετάβαση προς την πολυπολικότητα.
Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν ανέπτυξε την παγκόσμια συστημική μετάβαση και τη μεγάλη στρατηγική της χώρας του στο πλαίσιο αυτής κατά τη διάρκεια μιας εκτενούς ομιλίας στο Ελεύθερο Θερινό Πανεπιστήμιο και Φοιτητική Κατασκήνωση Balvanyos το Σαββατοκύριακο. Η απομαγνητοφώνηση των πάνω από 11.000 λέξεων στα αγγλικά δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα, την οποία το παρόν κομμάτι θα συνοψίσει για την εξυπηρέτηση του αναγνώστη. Ξεκίνησε με τον ίδιο να επαναβεβαιώνει ότι είναι χριστιανικό του καθήκον να προωθεί την ειρήνη και να χλευάζει την ΕΕ για το οργουελικό της μάντρα “ο πόλεμος είναι ειρήνη”.
Στη συνέχεια είπε ότι η Ουκρανική Σύγκρουση ήταν ένα “κόκκινο χάπι” για τον ίδιο και προχώρησε στην αναλυτική παρουσίαση των δέκα τρόπων με τους οποίους του άνοιξε τα μάτια στην πραγματικότητα. Πρώτον, υπήρξαν τεράστιες απώλειες και από τις δύο πλευρές, αλλά η καθεμία θα συνεχίσει να πολεμά εκτός αν εξωτερικοί παράγοντες παρέμβουν διπλωματικά, αφού είναι πεπεισμένοι ότι θα κερδίσουν. Δεύτερον, οι ΗΠΑ πέρασαν από τον περιορισμό της Κίνας στην διεξαγωγή ενός πολέμου δι’ αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας, γεγονός που έσπρωξε αυτές τις δύο μαζί και προκάλεσε ερωτήματα σχετικά με το γιατί οι ΗΠΑ θα το έκαναν αυτό.
Τρίτον, η ανθεκτικότητα της Ουκρανίας, παρά τις αντικειμενικές οικονομικές και δημογραφικές αδυναμίες της, μπορεί να εξηγηθεί από την αίσθηση της αποστολής της που τη γεμίζει με έναν ανώτερο σκοπό, ο οποίος είναι να γίνει το ανατολικό στρατιωτικό σύνορο της Δύσης. Τέταρτον, η Ρωσία έχει επίσης αποδείξει ότι είναι εντυπωσιακά ανθεκτική και δεν είναι καθόλου κοντά στην κατάρρευση, όπως προέβλεπαν υβριστικά οι δυτικοί ηγέτες. Πέμπτον, η ΕΕ έχει υποστεί θεμελιώδεις αλλαγές από τότε που ξεκίνησε η τελευταία φάση της Ουκρανικής Σύγκρουσης πριν από δυόμισι χρόνια.
Ακολουθεί πλέον το παράδειγμα των Δημοκρατικών των ΗΠΑ αντί να διατηρήσει τη στρατηγική της αυτονομία, και ο παραδοσιακός γαλλογερμανικός άξονας αμφισβητείται τώρα όπως ποτέ άλλοτε από την Πολωνία, η οποία έχει συμμαχήσει με το Ηνωμένο Βασίλειο, την Ουκρανία, τις χώρες της Βαλτικής και τη Σκανδιναβία για να δημιουργήσει ένα νέο κέντρο εξουσίας στην Ευρώπη. Πρόκειται στην πραγματικότητα για ένα παλιό πολωνικό σχέδιο (το “Intermarium” του Πιλσούντσκι από την περίοδο του μεσοπολέμου) προσαρμοσμένο στις σύγχρονες συνθήκες που επέφερε η Ουκρανική Σύγκρουση και με την πλήρη συνδρομή των ΗΠΑ.
Έκτον, τα πρότυπα της Δύσης δεν είναι πλέον καθολικά και βιώνει “πνευματική μοναξιά” μετά την άρνηση ολόκληρης της μη Δύσης να ακολουθήσει το παράδειγμά της στην απομόνωση της Ρωσίας. Έβδομον, το μεγαλύτερο πρόβλημα στον κόσμο είναι η αδυναμία και η αποσύνθεση της Δύσης που προκαλείται από την έλλειψη ηγεσίας και τις φαινομενικά παράλογες πολιτικές της, γεγονός που επιταχύνει την άνοδο της Κίνας ως παγκόσμιου συστημικού διεκδικητή της. Όγδοο, η κοσμοθεωρία της Δυτικής Ευρώπης είναι πλέον μετα-εθνική, ενώ η Κεντρική Ευρώπη εξακολουθεί να πιστεύει στην ιερότητα του έθνους-κράτους.
Αυτή η διχοτόμηση εξηγεί τις φαινομενικά παράλογες πολιτικές της Δύσης, καθώς κάθε μισή Ευρώπη λειτουργεί σύμφωνα με μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία. Οι ΗΠΑ βιώνουν επίσης έναν παρόμοιο διχασμό μεταξύ εκείνων όπως ο Τραμπ που θέλουν να παραμείνουν ένα έθνος-κράτος και των αντιπάλων του που θέλουν να γίνουν ένα μετα-εθνικό κράτος. Σύμφωνα με τον Όρμπαν, αυτή η διαίρεση οφείλει τις ρίζες της στη σεξουαλική επανάσταση και τις φοιτητικές εξεγέρσεις πριν από μισό αιώνα, οι οποίες επιδίωξαν να απελευθερώσουν τους ανθρώπους από κάθε μορφή συλλογικής ταυτότητας.
Ένατο, οι μετα-εθνικές τάσεις της Δύσης συγκλονίζουν τη δημοκρατία και οδηγούν σε τριβές μεταξύ της ελίτ/ελίτ και του λαού/λαϊκισμού. Και τέλος, το δέκατο κόκκινο χάπι είναι ότι η δυτική ήπια ισχύς/αξίες δεν είναι καθολικές, αλλά στην πραγματικότητα είναι αντιπαραγωγικές, αφού η ισχυρότερη διεθνής έλξη της Ρωσίας σήμερα είναι η αντίστασή της στο LGBTQ. Στη συνέχεια, ο Orban είπε ότι αυτές οι τάσεις οδηγούν στην άνοδο της μη Δύσης, η οποία πιστεύει ότι ξεκίνησε για πρώτη φορά με την είσοδο της Κίνας στον ΠΟΕ το 2001 και μπορεί να είναι μη αναστρέψιμη.
Προτεραιότητα του Τραμπ είναι η ανοικοδόμηση και η ενίσχυση της Βόρειας Αμερικής, για τον σκοπό αυτό θα συμπιέσει τους Ευρωπαίους και Ασιάτες συμμάχους των ΗΠΑ, ενώ θα διαπραγματευτεί καλύτερες συμφωνίες με την Κίνα. Το τελικό του παιχνίδι είναι να καταστήσει τις ΗΠΑ αυτάρκεις σε ενέργεια και πρώτες ύλες, ώστε να έχουν περισσότερες πιθανότητες να διατηρήσουν τη φθίνουσα θέση τους στις παγκόσμιες υποθέσεις. Η ΕΕ έχει δύο επιλογές: μπορεί είτε να γίνει ένα “υπαίθριο μουσείο” (παθητικός διεθνής παράγοντας) που απορροφάται από τις ΗΠΑ είτε να επιδιώξει στρατηγική αυτονομία προκειμένου να βελτιώσει τη θέση της στον κόσμο.
Αυτό που χρειάζεται είναι περισσότερη συνδεσιμότητα, μια ευρωπαϊκή στρατιωτική συμμαχία με δική της αμυντική βιομηχανία (έστω και χωρίς ομοσπονδιοποίηση), ενεργειακή αυτάρκεια, συμφιλίωση με τη Ρωσία και παραδοχή ότι η Ουκρανία δεν θα ενταχθεί στην ΕΕ ή το ΝΑΤΟ. Θα επιστρέψει στον προηγούμενο ρόλο της ως νεκρή ζώνη και θα είναι τυχερή αν λάβει εγγυήσεις ασφαλείας σε μια αμερικανορωσική συμφωνία. Το παιχνίδι εξουσίας της Πολωνίας θα αποτύχει επειδή δεν έχει τους πόρους για να αντικαταστήσει τη Γερμανία, οπότε ο Όρμπαν αναμένει ότι οι “Πολωνοί αδελφοί και αδελφές” του θα επιστρέψουν στην Κεντρική Ευρώπη.
Θεωρεί επίσης ότι όλες αυτές οι αλλαγές αποτελούν μια ευκαιρία. Οι εξελίξεις στις ΗΠΑ ευνοούν την Ουγγαρία, αλλά πρέπει να είναι προσεκτική σε όποιες συμφωνίες μπορεί να προσφέρει λόγω του πολωνικού προηγούμενου. Η Βαρσοβία πόνταρε τα πάντα στην Ουάσινγκτον και έλαβε υποστήριξη για τους στρατηγικούς της στόχους, αλλά τώρα “υπόκειται στην επιβολή μιας πολιτικής εξαγωγής δημοκρατίας, LGBTQ, μετανάστευσης και εσωτερικού κοινωνικού μετασχηματισμού”. Ο Όρμπαν σημειώνει δυσοίωνα ότι αυτός ο συνδυασμός εγκυμονεί κινδύνους απώλειας της πολωνικής εθνικής ταυτότητας, εάν αυτές οι τάσεις συνεχιστούν αμείωτες.
Η Ουγγαρία θα παραμείνει στην ΕΕ, αλλά οι διαιρέσεις Ανατολής-Δύσης του μπλοκ μεταξύ εκείνων που σέβονται αντίστοιχα το έθνος-κράτος και εκείνων που κινούνται πέρα από αυτό θα διευρυνθούν. Η ΕΕ πρέπει επίσης να αποδεχτεί ότι είναι ο χαμένος στην ουκρανική σύγκρουση, οι ΗΠΑ θα εγκαταλείψουν αυτόν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων και η ΕΕ δεν μπορεί ρεαλιστικά να αναλάβει τον λογαριασμό. Παράλληλα, η Ουγγαρία θα βασίζεται στην Κίνα για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας της και την ενίσχυση των εξαγωγών της, γεγονός που θα οδηγήσει σε αμοιβαία επωφελή αποτελέσματα.
Απαιτείται μια ουγγρική μεγάλη στρατηγική προκειμένου να αξιοποιηθούν στο μέγιστο βαθμό οι ευκαιρίες που επιφέρουν τα δέκα κόκκινα χάπια που περιγράφηκαν προηγουμένως και οι προαναφερθείσες συνέπειές τους. Αυτά που έχουν ήδη αποφασιστεί από τότε που η κυβέρνησή του άρχισε να εργάζεται πάνω σε αυτό μετά τις εκλογές του 2022 δεν είναι ακόμη εύπεπτα και ευρέως κατανοητά από το κοινό και δήλωσε ότι θα χρειαστούν περίπου έξι μήνες για να γίνουν όλα πιο ξεκάθαρα γι’ αυτούς, αλλά μοιράστηκε ωστόσο την ουσία του τι περιλαμβάνει αυτή η μεγάλη στρατηγική.
Το πρώτο μέρος είναι αυτό που περιγράφει ως συνδεσιμότητα, την οποία εξήγησε ως σύνδεση τόσο με το ανατολικό όσο και με το δυτικό μισό της παγκόσμιας οικονομίας. Το δεύτερο είναι η κυριαρχία, με έμφαση στην οικονομική διάσταση μέσω της προώθησης των εθνικών εταιρειών στην παγκόσμια αγορά, της μείωσης του χρέους, της ανάδειξης σε περιφερειακό πιστωτή και της ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγής. Το τελευταίο μέρος είναι η ενίσχυση της ανθεκτικότητας της κοινωνίας του με την ανακοπή της δημογραφικής μείωσης, τη διατήρηση των χωριών και τη διατήρηση του ξεχωριστού πολιτισμού της Ουγγαρίας.
Ο Όρμπαν κατέληξε εξηγώντας ότι όλοι οι Ούγγροι σε όλο τον κόσμο πρέπει να βοηθήσουν στην προώθηση αυτής της μεγάλης στρατηγικής. Η παγκόσμια συστημική μετάβαση αναμένεται να διαρκέσει άλλα 20-25 χρόνια, οπότε η επόμενη γενιά θα αναλάβει να ολοκληρώσει την εφαρμογή της. Οι φιλελεύθεροι αντίπαλοί τους θα προσπαθήσουν να το αντισταθμίσουν αυτό, αλλά οι προσπάθειες αυτές μπορούν να εξουδετερωθούν με τη στρατολόγηση νέων εθνικιστών για τον σκοπό αυτό. Η εντύπωση που αποκομίζει κανείς αφού διαβάσει ολόκληρη την ομιλία του είναι ότι ο Όρμπαν είναι ο πιο οραματιστής Ευρωπαίος ηγέτης αυτής της γενιάς.
Μεταφρασμένο από Sahiel.gr σε συνεργασία με korybko.substack.com