Οι περίπλοκες ισραηλοτουρκικές σχέσεις είναι σχέσεις αγάπης-μίσους, καρότου και μαστίγιου, αλληλοθαυμασμού και καχυποψίας.
Τα συχνά “ενδοσυζυγικά” καβγαδάκια” -που συχνά καταλήγουν σε ακραίες καταστάσεις… βλ. γεγονότα Μαβί Μαρμαρά- όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν, ξεχνιούνται και επανέρχεται η ομαλότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι και οι δύο χώρες παύουν να επιδιώκουν την περιφερειακή ηγεμονία σε μια από τις πιο ασταθείς περιοχές του κόσμου. Δεδομένων των φιλοδοξιών τους και την αναζήτηση αναγκαίου ζωτικού χώρου, ενίοτε βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά όποτε οι γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές στοχεύσεις τους συγκλίνουν, η συνεργασία τους είναι αγαστή .
Υπό αυτό το πρίσμα, αμφότερες διατηρούν “back up plans” η μια έναντι της άλλης για την περίπτωση όπου τα πράγματα βγουν εκτός ελέγχου. Έτσι για το Ισραήλ το “back up plan” είναι το “τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν” με τον Ελληνισμό να αναλαμβάνει ρόλο ανασχετικού παράγοντα έναντι των νεοθωμανικών επεκτατικών βλέψεων, ενώ για την Τουρκία, η σύσφιξη των σχέσεών της με το Ιράν και τα proxies του στην περιοχή, αποτελούν το αντιστάθμισμα στις ισραηλινές βλέψεις.
Διαβάστε τη συνέχεια στο i-epikaira.blogspot.com