του Φραντσέσκο Πετρουτσιάνο
Η εκτόξευση διαφόρων πυραύλων στο Ερμπίλ πρέπει να ενταχθεί στο πλαίσιο, καθώς και στο πλαίσιο των περιφερειακών εντάσεων και της ρωσικής επέμβασης στην Ουκρανία, σε αυτό της πιθανής (σίγουρα πολύ προαναγγελθείσας) επίτευξης μιας νέας «πυρηνικής συμφωνίας».
Στην έκδοση της Δευτέρας 14 Μαρτίου, η καθημερινή Kayhan, πολύ κοντά στο Γραφείο του Ανώτατου Οδηγού, εξηγεί ότι η επίθεση με πυραύλους είχε ως στόχο της ένα «στρατηγικό κέντρο του σιωνιστικού καθεστώτος κατοχής», «εντελώς ισοπεδωμένο», προσθέτοντας ιδιαίτερα ενδιαφέρον: ο φόνος και ο τραυματισμός αρκετών Ισραηλινών «μισθοφόρων» (πηγή ελήφθη: Al-Mayadeen, Λιβανέζος). Αυτό δικαιολογείται σε άρθρο ως απάντηση στη δολοφονία στη Δαμασκό, την περασμένη Δευτέρα, των Ehsan Karbalaipur και Morteza Saeidnejad, δύο μελών του IRGC, ενώ σε άλλο άρθρο, πάντα στην ίδια εφημερίδα (και πάντα στην ίδια έκδοση, στο πρακτική μια σελίδα αργότερα) αναφέρει αντίθετα ότι η επίθεση με πυραύλους «δεν είχε καμία σχέση με το μαρτύριο δύο δυνάμεων του IRGC στη Συρία και ότι η εκδίκηση για το αίμα των δύο μαρτύρων (Karbalaipour και Saeidnejad, επιμ.) θα είχε εκδικηθεί τη σωστή στιγμή “.
Έχουμε λοιπόν ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες:
- Η επιθυμία της εφημερίδας να τονίσει τον θάνατο των Ισραηλινών (καμία αναφορά στις Ηνωμένες Πολιτείες),
- Η αναφορά σε γεγονότα που συνδέουν το Ιράν με τα γεγονότα της ισραηλινής παρουσίας στη Συρία και τον Λίβανο, ενώ τα αποδίδουν σε δύο διαφορετικά γεγονότα (ένα από τα δύο άρθρα υπογραμμίζει πώς έγινε η εκτόξευση του πυραύλου στη 1:20 π.μ. που συνέπεσε με τη δολοφονία από τον υποστράτηγο Haj Qasem Soleimani),
- Τα δεδομένα για τον αριθμό των πυραύλων που χρησιμοποιήθηκαν επίσης διαφέρουν: 12 στο πρώτο άρθρο, 10 στο δεύτερο.
Ένα άλλο ενδιαφέρον γεγονός είναι μια φράση που περιέχεται στο δεύτερο άρθρο: «Το Ιράν δεν διαπραγματεύεται με κανέναν για την εθνική του ασφάλεια». Αυτό μας φέρνει πίσω στα γεγονότα που διαδραματίζονται στη Βιέννη, σε σχέση με τα οποία διάφορες φήμες έκαναν λόγο για επικείμενο τέλος των διαπραγματευτικών γύρων. Ανεξάρτητα από την ακρίβεια αυτών των πληροφοριών, είναι ξεκάθαρο ότι εκείνοι που βιάζονται να καταλήξουν σε συμφωνία αυτή τη φορά είναι οι ΗΠΑ. Και αυτή είναι μια θέση αδυναμίας που γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτή από το Ιράν, η οποία αυξάνει τα διακυβεύματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Μπάιντεν θέλουν μια Μέση Ανατολή εξίσου ισχυρών εθνών που αλληλοεξουδετερώνονται, δεν μπορούν να επικρατήσουν το ένα πάνω στο άλλο και ως εκ τούτου εξουδετερώνονται. Αντίθετα, μια συνεχής απομόνωση του Ιράν θα το ωθούσε όλο και περισσότερο προς την Κίνα, κάτι που ήδη προβλεπόταν ευρέως από πολλούς αναλυτές ως σχεδόν φυσική συνέπεια της αποτυχίας του να επανενταχθεί στην παγκόσμια οικονομία – επανένταξη από την οποία, ωστόσο, οι Pasdaran και όλοι οι εκπρόσωποι της η αλήθεια θα έχανε πολλά, η υπάρχουσα δύναμη στο Ιράν, αυτή που σχετίζεται με τον Οδηγό. Επιπλέον, η έλλειψη ρωσικού πετρελαίου και φυσικού αερίου έχει προκαλέσει μείωση του ενεργειακού εφοδιασμού και αύξηση των τιμών. Η εισαγωγή της ιρανικής ενέργειας στην παγκόσμια αγορά θα ήταν τότε πολύ χρήσιμη για την ηρεμία των τιμών των ενεργειακών υλικών. Πρέπει να θυμόμαστε ότι δύο άλλοι μεγάλοι παραγωγοί, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα, δεν θέλησαν να απαντήσουν στις κλήσεις από τον Λευκό Οίκο που έγιναν την περασμένη εβδομάδα και ότι αυτό πρόκειται να χτυπήσει και τις πόρτες του Καράκας.
Τι ωθεί τότε την Τεχεράνη να συνεχίσει να μπλοκάρει τις διαπραγματεύσεις;
Ακριβώς η επίγνωση της νεοανακαλυφθείσας σημασίας του, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι – όπως αναφέρθηκε – η επανένταξη του Ιράν στην πραγματική παγκόσμια αγορά μπορεί να συνεπάγεται μόνο μια πολύ ισχυρή απώλεια ισχύος όλων εκείνων των δομών που σχετίζονται με την οδήγηση (IRGC in primis) που αποτελούν την πραγματική ραχοκοκαλιά της εξουσίας στο Ιράν. Εάν αποδεχτούν μια νέα συμφωνία, επομένως, θα πρέπει να έχει πραγματική αποτελεσματικότητα και να γίνεται πλήρως σεβαστή από τις Ηνωμένες Πολιτείες: αυτό είναι το νόημα των εγγυήσεων για την «εθνική ασφάλεια» που απαιτεί η Τεχεράνη. Παραίτηση από την ανάμειξη των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν. Διαβάστε: ξεχάστε την αλλαγή καθεστώτος.
Και δεν είναι τυχαίο ότι ο ιρανικός Τύπος, επικαλούμενος άλλες πηγές, αναφέρεται συνεχώς ακριβώς στην αναξιοπιστία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Το Ιράν θέλει επίσης να καταστήσει σαφές ότι είναι ενοχλημένο από την προσέγγιση Τουρκίας-Ισραήλ. Και πάλι στο Kayhan (χθες Κυριακή 13) διαβάζουμε: «φυσικά, το Ιράν θεωρεί τη δημιουργία σχέσεων μεταξύ του ψευδούς ισραηλινού καθεστώτος και των γειτόνων του ως ένδειξη ευθύνης και μάλιστα συμμετοχής σε κάθε ισραηλινό μέτρο στην περιοχή που είναι αντίθετο με την ασφάλεια (Ιρανικό , επιμ.), και προειδοποίησε τις χώρες της περιοχής ότι η χρήση τέτοιων μέτρων (η αναφορά είναι στην εκτόξευση πυραύλων, εκδ.) μπορεί να επαναληφθεί κατά των δυνάμεων άλλων χωρών». Επομένως, η δήλωση είναι πολύ σκληρή. Στη συνέχεια ακολουθεί το βαρύτερο μέρος: «Η επανέναρξη των σχέσεων υψηλού επιπέδου μεταξύ της Τουρκίας και του Σιωνιστικού καθεστώτος αποτελεί πολλές απειλές για την περιοχή. Η κίνηση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δεδομένης της αδυναμίας του καθεστώτος (Ισραήλ, εκδ.) να απολογηθεί για την επίθεση το 2010 σε τουρκικό πλοίο με προορισμό τη Γάζα … (παράλειψη) …, σκότωσε 11 Τούρκους πολίτες, κάτι που είναι “ταπεινωτικό” για τη χώρα, και (η επαναφορά των σχέσεων, εκδ.) θα μπορούσε να προκαλέσει την ασφάλειά της να αντιμετωπίσει μια σοβαρή κρίση. Η επίσκεψη του αρχηγού του Σιωνιστικού καθεστώτος έρχεται μετά από 18 χρόνια κρίσης στις σχέσεις Τελ Αβίβ-Άγκυρας. Ο Ερντογάν έριξε 21 βολές κανονιού … (παράλειψη) … και μίλησε για τη συγκρότηση αραβικού, τουρκικού, εβραϊκού συνασπισμού με τη συμμετοχή της Τουρκίας, του ισραηλινού καθεστώτος, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Σαουδικής Αραβίας και του Αζερμπαϊτζάν. θεωρείται «μια αποστολή «παραδόθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Επομένως, η ιρανική τεχνική είναι να γίνει κατανοητό ότι δεν χρειάζεται κανέναν, για να παίξει ένα παιχνίδι που είναι ζωτικής σημασίας για αυτό: η αναφορά στην «ταπείνωση», αν και αναφέρεται στην Τουρκία, είναι στην πραγματικότητα μια αναφορά στην ίδια την περσική εθνική ιστορία. και διαβάζουμε σε σχέση με όλα όσα έχουν διαπράξει οι Ηνωμένες Πολιτείες στο Ιράν από το 1953, κατανοητά ως προσβλητική παρέμβαση στην αξιοπρέπεια και την ανεξαρτησία της χώρας, και είναι το κλειδί που πρέπει να διαβαστεί για να επιτευχθεί μια νέα συμφωνία στη Βιέννη. Ο όρος «ταπείνωση» είναι πραγματικά το κριτήριο για την κατανόηση της στάσης που υιοθετεί και θα υιοθετήσει το Ιράν για να ξαναμπεί στο παγκόσμιο φόρουμ. Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο, το «ανείπωτο» στο άρθρο αλλά πολύ σαφές, είναι ο τουρκικός παραλληλισμός: στην περσική θεώρηση των πραγμάτων, είναι ακριβώς η υπερβολική εντρύφηση της Άγκυρας στην αμερικανική βούληση (πρέπει να θυμόμαστε ότι, στο περσικό επαναστατικό όραμα , το Ισραήλ είναι μια προέλευση των ΗΠΑ) για να φέρει την καταστροφή του. Και, για να επιστρέψουμε στη συνεχιζόμενη σύγκρουση, είναι βέβαιο ότι, ανεξάρτητα από τις διπλωματικές πρωτοβουλίες της Αττάλειας, η Τουρκία δεν μπορεί πλέον να μεσολαβήσει σε τίποτα (ανεξάρτητα από πιθανή μελλοντική δημοσιογραφική βία). Στην κρίση, το πραγματικό αντίτιμο μπορεί να είναι μόνο η Ουάσιγκτον. Τα υπόλοιπα είναι προβολή. Και η Τεχεράνη το γνωρίζει καλά αυτό, και σημειώνει ότι παίζει εντός έδρας. Ακόμη και με πυραύλους.
Πηγή: geopolitica.info
*Οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο είναι του συγγραφέα και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τη συντακτική πολιτική του Sahiel.gr.
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.