Η κρατική κυριαρχία είναι μια πραγματικότητα των Διεθνών Σχέσεων και όσοι την αρνούνται το κάνουν με δική τους ευθύνη, ανεξάρτητα από το αν διαφωνούν με τις μορφές με τις οποίες εκφράζεται, κάτι που ο Ντούροφ μόλις έμαθε με τον δύσκολο τρόπο, αφού πίστεψε αφελώς ότι ήταν ανίκητος για λόγους πλούτου και ιδεολογίας.
Γράφει ο Andrew Korybko
Είμαι Αμερικανός πολιτικός αναλυτής με έδρα τη Μόσχα και ειδικεύομαι στην παγκόσμια συστημική μετάβαση προς την πολυπολικότητα.
Η σύλληψη του συνιδρυτή και διευθύνοντος συμβούλου της Telegram Pavel Durov στη Γαλλία το περασμένο Σαββατοκύριακο στο πλαίσιο έρευνας για την υποτιθέμενη διευκόλυνση εγκλημάτων όπως η παιδική πορνογραφία και η διακίνηση ναρκωτικών από την πλατφόρμα του προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή κατά της υποκριτικής καταστολής της ελευθερίας του λόγου από την ΕΕ. Έκτοτε αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση, αλλά οι ακριβείς συνθήκες της σύλληψής του παραμένουν ακόμη θολές. Αυτό που είναι γνωστό με βεβαιότητα πάντως είναι ότι συνελήφθη κατά την προσγείωσή του στο Παρίσι, είτε για να ανεφοδιαστεί, είτε για να δειπνήσει με μια φίλη του, είτε για να δειπνήσει με τον Μακρόν.
Σε κάθε περίπτωση, η αφέλεια του Durov ήταν η αχίλλειος πτέρνα του, αφού ποτέ δεν φανταζόταν ότι θα τον συνέλαβαν με οποιαδήποτε πρόφαση – πόσο μάλλον από την πολιτογραφημένη χώρα του, τη Γαλλία (είναι πολίτης πολλών κρατών) – λόγω του τεράστιου πλούτου του. Πίστευε επίσης ότι η εποχή των κρατών τελείωνε αναπόφευκτα και θα αντικατασταθεί από μια εποχή όπου εταιρείες όπως η δική του θα διαθέτουν μεγαλύτερη δύναμη από πολλά κράτη. Παρά το γεγονός ότι γνώριζε ότι η Telegram ερευνάται από την ΕΕ, δεν φοβήθηκε να πάει εκεί.
Ένας άλλος παράγοντας που επηρέασε τον τρόπο σκέψης του ήταν το καθεστώς διασημότητας που απέκτησε στη Δύση επειδή αψήφησε περιβόητα το αναφερόμενο αίτημα της πατρίδας του, της Ρωσίας, πριν από πάνω από μια δεκαετία να παραδώσει πληροφορίες σχετικά με ορισμένους χρήστες που φέρονταν να εμπλέκονται σε τρομοκρατική δραστηριότητα κατόπιν δικαστικής εντολής. Ως διεθνής κοινωνικός παράγοντας, του οποίου η κρυπτογραφημένη πλατφόρμα έπαιξε βασικό ρόλο στην οργάνωση χρωματικών επαναστάσεων σε όλο τον κόσμο, ο Durov αισθάνθηκε πραγματικά ότι ήταν πολύ πολύτιμος για τη Δύση για να τον κρατήσει, πόσο μάλλον να τον διώξει.
Όποια προβλήματα μπορεί να είχαν οι κυβερνήσεις τους με την πλατφόρμα του, θα μπορούσαν πιθανώς να αντιμετωπιστούν μέσω κάποιου είδους συμφωνίας, συμπεριλαμβανομένης της δωροδοκίας, αλλά ιδανικά χωρίς να παραδώσει τις πληροφορίες των χρηστών, σύμφωνα με την κατ’ αρχήν αντίθεσή του σε κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον έτσι θα μπορούσε να σκεφτεί σύμφωνα με την κοσμοθεωρία του. Αυτό που δεν έλαβε ποτέ υπόψη του ο Durov ήταν ότι η έλλειψη ελέγχου της Δύσης επί του Telegram, σε αντίθεση με το Facebook και το πρώην Twitter (και σε κάποιο βαθμό με το X λόγω της συμμόρφωσής του με τα περισσότερα νομικά αιτήματα), τον καθιστούσε εχθρό της.
Το ίδιο μπλοκ του Νέου Ψυχρού Πολέμου, στο οποίο είχε ρίξει το βάρος του από λανθασμένο ιδεολογικό ζήλο, είναι αυτό που τελικά κατέληξε να τον καταδιώκει, και όχι η Ρωσία, παρά τους προηγούμενους φόβους του για αυτό το σενάριο. Αυτό δεν πρέπει να ήταν μόνο ένα βαθύ προσωπικό σοκ για τον Ντούροφ, αλλά κατέρριψε και κάθε πρόσχημα πολιτικής συνέπειας από την ΕΕ, η οποία προηγουμένως καταδίκασε τη Λευκορωσία για τη φυλάκιση ορισμένων πολιτών της λόγω των αντικρατικών τους αναρτήσεων στο Telegram. Ο πρόεδρος Αλεξάντερ Λουκασένκο μίλησε αναμενόμενα μετά τη σύλληψη του Ντούροφ.
Σύμφωνα με τον ίδιο, «Είδαμε πώς η Γαλλία… και δεν τους κατηγορώ – κάνουν το σωστό. Ντούροφ ή όχι Ντούροφ, αν είσαι ένοχος, θα πρέπει να λογοδοτήσεις… (αλλά) γιατί θα πρέπει να προβάλλετε αξιώσεις εναντίον μας [της Λευκορωσίας] όταν εμείς υπερασπιζόμαστε τους εαυτούς μας χρησιμοποιώντας τις ίδιες μεθόδους που χρησιμοποιείτε και εσείς;». Έχει ένα βάσιμο επιχείρημα, ανεξάρτητα από το πώς μπορεί να αισθάνεται κανείς για τη σύλληψη του Durov, καθώς η έκφραση της κρατικής κυριαρχίας – ανεξάρτητα από τις απόψεις του καθενός για τη μορφή που παίρνει όπως στην προκειμένη περίπτωση – είναι μια πραγματικότητα των Διεθνών Σχέσεων.
Η διαφορά μεταξύ της Λευκορωσίας (και άλλων μη δυτικών κρατών με τις δικές τους εθνικές μορφές δημοκρατίας) και της Δύσης είναι ότι η πρώτη περιορίζει ρητά την έκφραση της ελευθερίας του λόγου για λόγους εθνικής ασφάλειας (ανεξάρτητα από τη γνώμη του καθενός σχετικά με αυτό), ενώ η δεύτερη εξακολουθεί να προσποιείται ότι δεν το κάνει. Όπως λέει και η παροιμία, «ο διάβολος που ξέρεις είναι καλύτερος από αυτόν που δεν ξέρεις», που σημαίνει ότι είναι προτιμότερο να γνωρίζεις τα νομικά όρια της ελευθερίας του λόγου και να μένεις μακριά από τη φυλακή παρά να μην τα γνωρίζεις και να φυλακίζεσαι.
Η αφέλεια του Durov σχετικά με την αντιληπτή «αρετή» της Δύσης έναντι της Ρωσίας είχε ως άμεσο αποτέλεσμα τη σύλληψή του, αφού δεν θα είχε ξαναπατήσει το πόδι του στην ΕΕ αν είχε συνέλθει από τις ιδεολογικές του αυταπάτες και είχε συνειδητοποιήσει ότι είχε γίνει εχθρός αυτού του μπλοκ του Νέου Ψυχρού Πολέμου λόγω της έλλειψης ελέγχου του Telegram. Ειδικότερα, έχει κάνει θαύματα για την αποκάλυψη των υποστηριζόμενων από τη Δύση εγκλημάτων πολέμου της Ουκρανίας και του Ισραήλ, καθώς και για να χρησιμεύσει ως μία από τις προτιμώμενες πλατφόρμες της Κοινότητας Alt-Media(AMC), γι’ αυτό και έγινε στόχος.
Θα ήταν καλύτερα για τον Durov αν είχε πίστη ότι οι υπηρεσίες ασφαλείας και το δικαστικό σύστημα της πατρίδας του δεν θα καταχράζονταν αντιτρομοκρατικά προσχήματα για τη δίωξη ειρηνικών αντιφρονούντων, αντί να τους δυσπιστεί και να εγκαταλείψει τη Ρωσία για τη Δύση (μεταξύ των άλλων τόπων που έχει ζήσει). Στο τέλος της ημέρας, η «ψηφιακή κυριαρχία» είναι μια άλλη πραγματικότητα των Διεθνών Σχέσεων, και οι πλατφόρμες ανταλλαγής μηνυμάτων που δεν συμμορφώνονται με την εθνική νομοθεσία (ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει κανείς γι’ αυτήν) κινδυνεύουν με διώξεις.
Επομένως, οι ιδιοκτήτες τους πρέπει να «διαλέξουν το δηλητήριό τους» σε σχέση με τους νόμους των χωρών που επιλέγουν να τηρούν εν προκειμένω, επιλέγοντας προφανώς αυτό που θεωρούν ως το «μικρότερο κακό», το οποίο είναι ο τόπος όπου αποφασίζουν να διαμένουν μόνιμα. Ο Ντούροφ θεωρούσε τη Ρωσία ως το «μεγαλύτερο κακό», ωστόσο αποδείχθηκε ότι ήταν η Δύση όλο αυτό το διάστημα, αν και δεν είχαν λόγο να τον πατάξουν μέχρι πρόσφατα, όταν το Telegram έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της αποκάλυψης των εγκλημάτων πολέμου που υποστηρίζονται από τη Δύση και της βοήθειας προς την AMC.
Από τη στιγμή που η δημοτικότητα της πλατφόρμας του άρχισε να εκρήγνυται στη Δύση και να στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των ελίτ της, όπως ακριβώς χρησιμοποιήθηκε αρχικά ενάντια σε εκείνες τις μη δυτικές χώρες’ όπου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση έγχρωμων επαναστάσεων, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι θα στοχοποιούνταν με όλο το βάρος του νόμου. Για άλλη μια φορά, όλα επιστρέφουν στην αφέλεια του Ντούροφ και στην μη ρεαλιστική κοσμοθεωρία του, η οποία απαξιώθηκε αποφασιστικά από τη Δύση, αφού το μπλοκ του Νέου Ψυχρού Πολέμου μόλις απαξιώθηκε με τη σύλληψή του.
Μεταφρασμένο από Sahiel.gr σε συνεργασία με korybko.substack.com