Η αρχαία ελληνική διατροφή ήταν κατά κύριο λόγο χορτοφαγική, ακόμα και για τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Το κόκκινο κρέας και τα πουλερικά δεν ήταν μέρος της καθημερινής τους διατροφής, καθώς η πλειοψηφία των Ελλήνων επέλεγε γεύματα που αποτελούνταν από χυλό κριθαριού (σε αντίθεση με το σιτάρι, που θεωρούνταν ανθυγιεινό), τυρί, φρέσκα λαχανικά και εποχιακά φρούτα. Το σύκο ήταν το πιο δημοφιλές φρούτο εκείνης της εποχής.
Σύμφωνα με πηγές, τα γλυκά φρούτα όπως τα αποξηραμένα σύκα ήταν βασικό μέρος της διατροφής των αθλητών, όπως του Χάρμη, του νικητή του αγώνα 200 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 668 π.Χ. Τα αρχεία της διατροφής του Χάρμη μας δίνουν τις πρώτες λεπτομέρειες για το τι κατανάλωναν οι αρχαίοι αθλητές.
Εκτός από τα φρούτα, οι φακές και τα φασόλια ήταν επίσης βασικά στη διατροφή τους. Τα θαλασσινά και τα αυγά συμπλήρωναν την πρωτεϊνική πρόσληψη των αθλητών, ενώ το κρέας καταναλωνόταν σπανιότερα.
Γύρω στο 600 π.Χ., άρχισαν να εφαρμόζονται ειδικές δίαιτες για τους αθλητές, γνωστές ως «ανακοφαγία». Οι αθλητές που ακολουθούσαν αυτές τις δίαιτες κατανάλωναν διαφορετικά είδη κρέατος ανάλογα με το άθλημά τους. Για παράδειγμα, οι πυγμάχοι έτρωγαν μοσχαρίσιο κρέας, οι παλαιστές χοιρινό και οι δρομείς προτιμούσαν το κατσικίσιο κρέας.
Αυτή η αλλαγή στη διατροφή συνέχισε να εξελίσσεται μέχρι που το κρέας έγινε βασικό κομμάτι της διατροφής των αθλητών, όπως βλέπουμε στην περίπτωση του Δρομαίου από τη Στύμφαλο, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που υιοθέτησε μια διατροφή σχεδόν εξολοκλήρου βασισμένη στο κρέας.
Ένας από τους πιο γνωστούς αθλητές της αρχαιότητας, ο Μίλων από τον Κρότωνα, φημιζόταν όχι μόνο για τη δύναμή του αλλά και για την τεράστια πρόσληψη τροφής. Φέρεται να κατανάλωνε 10 κιλά κρέας και ψωμί καθημερινά, ενώ έπινε και τρεις στάμνες κρασί. Μάλιστα, κατάφερε να σηκώσει έναν ταύρο στους ώμους του, τον οποίο και έφαγε μόνος του!
Οι αρχαίοι αθλητές επιτρεπόταν να πίνουν νερό και κρασί, αλλά με περιορισμούς. Το κρύο νερό ήταν απαγορευμένο, ενώ το κρασί επιτρεπόταν μόνο σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας. Τα γλυκά, όπως οι τηγανίτες με μέλι, δεν συνιστώνταν στη διατροφή τους.
Ο Φιλόστρατος, ένας σοφιστής της Ρωμαϊκής περιόδου, έγραψε το μοναδικό βιβλίο που σώζεται μέχρι σήμερα και αναφέρεται αποκλειστικά στον αρχαίο αθλητισμό, παρέχοντας λεπτομέρειες για τις συνήθειες και τη διατροφή των αθλητών.