Η Ουκρανία επεδίωκε να καθαρίσει εθνοτικά τον γηγενή ρωσικό πληθυσμό του Ντονμπάς και να γενοκτονήσει όσους είχαν απομείνει αν είχε ανακαταλάβει την περιοχή, κάτι που φαίνεται να ενδιαφέρεται να κάνει και το Ισραήλ στη Γάζα, αλλά ο στρατηγικός ρόλος του Κιέβου εννοιολογείται από τη Δύση ως ευρύτερος από αυτόν του Τελ Αβίβ. Ενώ το Ισραήλ μάχεται για μια μικρή λωρίδα εδάφους για την επιδίωξη στενών δυτικών γεωπολιτικών συμφερόντων, η Ουκρανία αξιοποιείται από τη Δύση για πολύ πιο μακρόπνοα πολιτιστικά-ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Γράφει ο Andrew Korybko
Ο τελευταίος πόλεμος Ισραήλ-Χαμάς αποκάλυψε τη δυτική υποκρισία με περισσότερους από έναν τρόπους. Νωρίτερα είχε παρατηρηθεί ότι “Τα διπλά πρότυπα της Δύσης απέναντι στο Ισραήλ και την Ουκρανία την απαξίωσαν στον παγκόσμιο Νότο”. Όλος ο κόσμος είδε πώς η “ανθρωπιστική” διάσταση της ρητορικής του μπλοκ αυτού περί “τάξης βασισμένης σε κανόνες” απουσίαζε από την αξιολόγησή του για την προαναφερθείσα σύγκρουση, παρά το γεγονός ότι το Ισραήλ ήταν υπεύθυνο για πολύ περισσότερες απώλειες αμάχων μέσα σε ένα μήνα από ό,τι η Ρωσία φέρεται να ευθύνεται για είκοσι.
Μακριά από το να κατακεραυνώνουν το αυτοαποκαλούμενο εβραϊκό κράτος, όπως έκαναν με εκείνη την Ευρασιατική Μεγάλη Δύναμη, επευφημούν με ενθουσιασμό τον αποκλεισμό και τους βομβαρδισμούς του κατά των πάνω από δύο εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας, ενώ υποβαθμίζουν τους θανάτους αμάχων ως αποτέλεσμα. Ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας του Λευκού Οίκου, Τζον Κίρμπι, δήλωσε ότι “πρόκειται για πόλεμο. Είναι μάχη. Είναι αιματηρό. Είναι άσχημο και θα είναι βρώμικο. Και αθώοι πολίτες θα πληγωθούν στο μέλλον”.
Αφού το Ισραήλ επέκτεινε τις χερσαίες επιχειρήσεις του στη Γάζα, παρά τον πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο ακόμη περισσότερων απωλειών μεταξύ των αμάχων, δήλωσε στη συνέχεια στον Τύπο ότι “Δεν χαράζουμε κόκκινες γραμμές για το Ισραήλ. Θα συνεχίσουμε να τους υποστηρίζουμε”. Αυτή η προσέγγιση έρχεται σε αντίθεση με τη σχετική σιωπή της Δύσης απέναντι στους βομβαρδισμούς του Κιέβου στο Ντονμπάς κατά τα οκτώ χρόνια που προηγήθηκαν της ειδικής επιχείρησης. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, υποστήριξαν πλήρως αυτό το φασιστικό καθεστώς, αλλά ήταν επίσης προσεκτικοί ώστε να μην τραβήξουν υπερβολική προσοχή στις επιθέσεις του εναντίον αμάχων.
Τα εθνοφυλετικά διπλά πρότυπα αναμφισβήτητα εξηγούν αυτές τις διαφορετικές πολιτικές, παρά το γεγονός ότι και οι δύο κατηγορίες αμάχων -οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα και οι Ρώσοι στο Ντονμπάς- είναι “αλλότριοι” από τη Δύση, με την έννοια ότι θεωρούνται ξεχωριστοί από τον “εξαιρετικό” πολιτισμό τους και συνεπώς θεωρούνται “αναλώσιμοι”. Αν και η φυσιογνωμία ποικίλλει, οι Παλαιστίνιοι στο σύνολό τους θεωρούνται ευρέως από τους κυβερνώντες φιλελεύθερους-παγκοσμιοποιητές της Δύσης ως “μη λευκοί”, ενώ οι Ρώσοι στο σύνολό τους θεωρούνται “λευκοί”.
Αυτή η ψευδο-διάκριση θα οδηγούσε κανονικά αυτές τις ελίτ να συμπάσχουν με τους “μη λευκούς” Παλαιστίνιους για ιδεολογικούς λόγους, αλλά ο λόγος για τον οποίο οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής δεν δείχνουν καμία συμπόνια γι’ αυτούς είναι επειδή τους θεωρούν μέρος ενός συγκριτικά πιο ανόμοιου πολιτισμού. Η άλλοτε ορθόδοξης ηγεσίας και σλαβικής πλειοψηφίας Ρωσική Αυτοκρατορία που συνήθιζε να ελέγχει το Ντονμπάς ήταν ιστορικά πολύ πιο κοντά στον δυτικό πολιτισμό από τη μουσουλμανικής ηγεσίας τουρκοαραβική οθωμανική που συνήθιζε να ελέγχει τη Γάζα.
Το αναδυόμενο πολιτισμικό παράδειγμα των Διεθνών Σχέσεων έχει αξιοποιηθεί από αυτούς τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής για να δικαιολογήσουν τον αυτοαποδιδόμενο “εξαιρετισμό” της Δύσης και να προκαλέσουν μια “Σύγκρουση των Πολιτισμών” για τη διαίρεση και τη διακυβέρνηση της Ευρασίας προς ηγεμονικό τους όφελος. Για την επιδίωξη αυτού του σκοπού, οι πολιτικές τους ελίτ ενισχύουν την παραπλανητικά υπονοούμενη αφήγηση ότι ο τελευταίος πόλεμος Ισραήλ-Χαμάς είναι μια σύγκρουση μεταξύ των δυτικότροπων και εν μέρει ευρωπαϊκών καταβολών Ισραηλινών και των ισλαμότροπων και εξ ολοκλήρου αραβικών Παλαιστινίων.
Για να είμαστε σαφείς, πρόκειται για επιφανειακές και ψεύτικες οπτικές, οι οποίες όμως αποσκοπούν στο να χειραγωγήσουν το στοχευμένο δυτικό κοινό ώστε να συσπειρωθεί γύρω από το Ισραήλ με ψευδεπίγραφες “πολιτιστικές” και συναφείς “αξίες” προφάσεις που αποσκοπούν στη δικαιολόγηση της υποστήριξης των ελίτ τους προς το Ισραήλ για καθαρά γεωπολιτικούς λόγους. Το αυτοαποκαλούμενο εβραϊκό κράτος θεωρείται το “αβύθιστο αεροπλανοφόρο” του μπλοκ τους στη Δυτική Ασία, γι’ αυτό και πάντα υποστηρίζεται από αυτούς, ακόμη και όταν ευθύνεται για πολλές απώλειες μεταξύ των αμάχων.
Ωστόσο, οι ακαδημαϊκές τάξεις των φιλελεύθερων-παγκοσμιοποιητών, των ακτιβιστών και των μέσων ενημέρωσης έρχονται όλο και περισσότερο σε αντίθεση με την υποκριτική μακιαβελική κοσμοθεωρία της πολιτικής ελίτ της ιδεολογίας τους, γεγονός που εξηγεί τις μεγάλης κλίμακας αντι-ισραηλινές διαδηλώσεις που σάρωσαν τη Δύση την τελευταία εβδομάδα. Είναι πέρα από το πλαίσιο αυτής της ανάλυσης να αναλύσουμε τις διαφορές τους σε αυτό το πλαίσιο και την αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των παρατάξεων, αλλά οι ενδιαφερόμενοι αναγνώστες μπορούν να ανατρέξουν σε αυτές τις δύο αναλύσεις εδώ και εδώ για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το θέμα.
Οι παρατηρήσεις της προηγούμενης παραγράφου είναι σχετικές με το παρόν κομμάτι, επειδή εξηγούν γιατί η πολιτική ελίτ των φιλελεύθερων-παγκοσμιοποιητών επικροτεί με ενθουσιασμό τον αποκλεισμό και τους βομβαρδισμούς του Ισραήλ κατά των πάνω από δύο εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας. Οι Αμερικανοί ηγέτες αυτής της τάξης έχουν συμφέρον να τραβήξουν την προσοχή στην παραπλανητικά υπονοούμενη αφήγηση ότι ο τελευταίος πόλεμος Ισραήλ-Χαμάς είναι μια “Σύγκρουση Πολιτισμών”, παρά τις κάποιες διαφορές μεταξύ αυτών και των Ευρωπαίων υποτελών τους, για να μην αναφέρουμε και τις διαφορές μεταξύ άλλων υποκλάδων.
Αντίθετα, τόσο οι δυτικές πολιτικές τάξεις όσο και οι υπερατλαντικές υποτάξεις αυτής της ιδεολογίας, οι ακαδημαϊκοί, οι ακτιβιστές και τα μέσα ενημέρωσης παρέμειναν σχετικά σιωπηλοί κατά τα οκτώ χρόνια που το Κίεβο βομβάρδιζε το Donbass, γεγονός που μπορεί να εξηγηθεί μέσω του παραδείγματος των πολιτισμών που παρουσιάστηκε σε αυτή την ανάλυση. Οι Ουκρανοί και οι Ρώσοι θεωρούνται ως “δυτικόφιλοι” “λευκοί”, των οποίων ο ιστορικά ορθόδοξα καθοδηγούμενος και σλαβικής πλειοψηφίας κοινός πολιτισμός μπορεί να ενταχθεί στον δυτικό πολιτισμό μετά τη “βαλκανοποίησή” του.
Αυτή η ανάλυση εδώ από τις αρχές Οκτωβρίου αναπτύσσει αυτόν τον μεγάλο στρατηγικό στόχο, ο οποίος μπορεί να συνοψιστεί ως η Δύση που χρησιμοποιεί την Ουκρανία ως τον “Δούρειο Ίππο” της για να διαιρέσει και να κυβερνήσει τον κοσμοπολίτικο πολιτισμό της Ρωσίας μέσω του Υβριδικού Πολέμου, αφού πρώτα τη μετέτρεψε σε “αντι-Ρωσική” της μετά το “EuroMaidan”. Οι φιλελεύθεροι-παγκοσμιοποιητές επιδίωξαν να οπλοποιήσουν την πολυπολιτισμικότητα υπό το πρόσχημα μιας ψεύτικης “αποαποικιοποίησης” για να καλύψουν τον δυτικό ιμπεριαλισμό, όπως υποστηρίζεται εδώ, ο οποίος κινδύνευε να διαλύσει τη Ρωσία, όπως προειδοποίησε ο Μεντβέντεφ εδώ.
Η ειδική επιχείρηση της Ρωσίας ματαίωσε αυτή τη συνωμοσία, αλλά το θέμα είναι ότι επιδιώχθηκε και εξακολουθεί να επιδιώκεται, γεγονός που εξηγεί γιατί η Δύση σιώπησε για τους βομβαρδισμούς του Κιέβου στο Ντονμπάς από το 2014 και μετά. Από την οπτική γωνία των πολιτικών ελίτ τους, ο ιστορικά ορθόδοξα καθοδηγούμενος και σλαβικής πλειονότητας κοινός πολιτισμός της Ουκρανίας και της Ρωσίας είναι πολύ πιο εύκολο να ενταχθεί στον νέο φιλελεύθερο-παγκοσμιοποιητικό πολιτισμό της Δύσης από ό,τι ο ιστορικά μουσουλμανικός-αραβικός πολιτισμός της Παλαιστίνης, ο οποίος “αλλοιώνεται” σε μεγαλύτερο βαθμό και θεωρείται “ασύμβατος”.
Η Ουκρανία επεδίωξε να καθαρίσει εθνοτικά τον αυτόχθονα ρωσικό πληθυσμό του Ντονμπάς και να γενοκτονήσει όσους είχαν απομείνει, αν είχε ανακαταλάβει την περιοχή, κάτι που φαίνεται να ενδιαφέρεται να κάνει και το Ισραήλ στη Γάζα, όπως εξηγείται εδώ, αλλά ο στρατηγικός ρόλος του Κιέβου εννοιολογείται από τη Δύση ως ευρύτερος από αυτόν του Τελ Αβίβ. Ενώ το Ισραήλ μάχεται για μια μικρή λωρίδα εδάφους για την επιδίωξη στενών δυτικών γεωπολιτικών συμφερόντων, η Ουκρανία αξιοποιείται από τη Δύση για πολύ πιο μακρόπνοα πολιτιστικά-ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.
Η Δύση δεν περίμενε ποτέ ότι το Ισραήλ θα εκκαθαρίσει εθνοτικά, θα γενοκτονήσει ή/και θα “βαλκανοποιήσει” όλο τον ιστορικά μουσουλμανικό-αραβικό πολιτισμό της Δυτικής Ασίας, αλλά περίμενε πράγματι ότι η Ουκρανία θα διευκόλυνε αυτούς τους στόχους και ιδιαίτερα τον τελευταίο αναφερόμενο διαίρει και βασίλευε εναντίον της Ρωσίας. Κατά συνέπεια, η προώθηση του αφηγήματος της “σύγκρουσης των πολιτισμών” στον τελευταίο πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς υπερασπίζεται τους περιορισμένους γεωπολιτικούς στόχους της Δύσης σε μια ψεύτικη βάση “αξιών”, ενώ κάνοντας το ίδιο στο Ντονμπάς κινδύνευε να τους απαξιώσει σε αυτό το πλαίσιο.
Η Ρωσία υποτίθεται ότι θα “βαλκανοποιούνταν” και στη συνέχεια θα υποτασσόταν στον νέο φιλελεύθερο-παγκοσμιοποιητικό πολιτισμό της Δύσης, κάτι που δεν θα ήταν εφικτό με το να “αλλοιώσουν” τους συγκριτικά πιο πολιτισμικά όμοιους λαούς της στον ίδιο βαθμό που έκαναν με τους φαινομενικά πιο ανόμοιους της Παλαιστίνης. Οι στόχοι της Δύσης στην πρώτη σύγκρουση είναι να διευρύνει άμεσα το πεδίο εφαρμογής του “εξαιρετικού” πολιτισμού της, ενώ στη δεύτερη περιορίζονται στη διατήρηση του γεωπολιτικού ρόλου του Ισραήλ ως “αβύθιστου αεροπλανοφόρου” της.
Είναι κατανοητό αν οι αναγνώστες μπορεί να είναι λίγο συγκλονισμένοι μετά την εισαγωγή σε μια τόσο σύνθετη εικόνα των πολιτισμικών, γεωπολιτικών και στρατηγικών υποθέσεων, γι’ αυτό και ενθαρρύνονται να αναλογιστούν όσα μοιράστηκαν σε αυτή την ανάλυση και ίσως να την επανεξετάσουν άλλη μια φορά αφού ξεκουραστούν. Με τον τρόπο αυτό, ελπίζουμε ότι θα είναι σε θέση να κατανοήσουν καλύτερα τους λόγους πίσω από την εθνο-διεθνοτική διπλή στάση της Δύσης απέναντι στους βομβαρδισμούς των Ρώσων και των Παλαιστινίων, όπου οι πρώτοι αγνοούνται, ενώ οι δεύτεροι επευφημούνται.
Η Μετάφραση του άρθρου έγινε από την ομάδα διαχείρισης του sahiel.gr
Με πληροφορίες από korybko.substack.com