Uriel Araujo, ερευνητής με έμφαση στις διεθνείς και εθνοτικές συγκρούσεις
Στις 20 Νοεμβρίου, η αποστολή των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ ανάρτησε στο X (πρώην Twitter) ένα ασαφές μήνυμα που ανέφερε ότι “επικεντρωνόμαστε στη δημιουργία των συνθηκών για μια δίκαιη, ανθεκτική και βιώσιμη ειρήνη”. Στις 11 Νοεμβρίου, ο Τζέιμς Σταυρίδης, πρώην Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, έγραψε ένα άρθρο στο οποίο υποστήριζε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να διδαχθούν από “τα μαθήματα της Νότιας Κορέας” και να διαπραγματευτούν μια “ειρηνική κατάληξη της μάχης” στην Ουκρανία. Εν τω μεταξύ, το Κίεβο δέχεται πιέσεις από τη Δύση να διεξαγάγει τις προγραμματισμένες προεδρικές εκλογές στις 31 Μαρτίου 2024 και τις βουλευτικές εκλογές (που θα έπρεπε να είχαν διεξαχθεί τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους), παρόλο που το κοινοβούλιο της χώρας επέβαλε στρατιωτικό νόμο τον Φεβρουάριο του 2022 . Οι εξελίξεις αυτές συνδέονται στην πραγματικότητα και σημαίνουν πολλά.
Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βολοντίμιρ Ζελένσκι είχε σταθερά αντιταχθεί στη διεξαγωγή εκλογών, αλλά πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι είναι “έτοιμος” να αντιμετωπίσει ψηφοφορίες για την επανεκλογή του. Φυσικά η διεξαγωγή εκλογών εν μέσω ένοπλης σύρραξης συνεπάγεται πολλές προκλήσεις, τόσο από υλικοτεχνικής όσο και από οικονομικής άποψης. Το ερώτημα είναι γιατί η Δύση υπό την ηγεσία των ΗΠΑ το προωθεί. Ας εξετάσουμε τα ακόλουθα γεγονότα.
Εν μέσω δημοσιονομικής κρίσης, το Κογκρέσο των ΗΠΑ ακύρωσε τα σχέδια για την παροχή στο Κίεβο επιπλέον 6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν μόλις υπέγραψε ένα προσωρινό νομοσχέδιο δαπανών για να αποφευχθεί το κλείσιμο της κυβέρνησης, το οποίο δεν περιλαμβάνει το αίτημα του Λευκού Οίκου για βοήθεια ύψους σχεδόν 106 δισεκατομμυρίων δολαρίων τόσο για την Ουκρανία όσο και για το Ισραήλ. Πριν από περίπου ένα μήνα, αναφέρθηκε ότι ξένοι μισθοφόροι έφευγαν από τη χώρα της Ανατολικής Ευρώπης για να συμμετάσχουν στον πόλεμο Ισραήλ-Χαμάς. Την Τετάρτη, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν υπενθύμισε στη Δύση κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής της G20 ότι η Μόσχα δεν αρνήθηκε ποτέ ειρηνευτικές συνομιλίες, αλλά η Ουκρανία δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για διαπραγματεύσεις. Την ίδια ημέρα, ο Πούτιν δήλωσε ότι η Ρωσία είναι έτοιμη για την επανέναρξη των ειρηνευτικών συζητήσεων. Επιπλέον, με την κλιμάκωση της σύγκρουσης Ισραήλ-Παλαιστίνης, οι προτεραιότητες ίσως έχουν αλλάξει για τη Δύση.
Ρίχνοντας μια ματιά σε τέτοια γεγονότα, δεν μπορεί κανείς να μην παρατηρήσει ότι αρχίζει να διαμορφώνεται μια σαφής εικόνα: Η κόπωση της Ουκρανίας έχει κορυφωθεί και ο πρώην διοικητής του ΝΑΤΟ Σταυρίδης δεν είναι μοναχική φωνή. Στην πραγματικότητα, το πρόσφατο προαναφερθέν άρθρο του δεν θα έπρεπε να αποτελεί τόσο μεγάλη έκπληξη.
Η λεγόμενη “λατρεία του Ζελένσκι” είχε την εποχή της. Πεθαίνει όμως σιγά σιγά τουλάχιστον από τον Αύγουστο του 2022. Ο Τόμας Φρίντμαν των New York Times έγραψε τον Αύγουστο ότι ο Λευκός Οίκος δεν εμπιστεύεται τον Ουκρανό ηγέτη.
Τον Απρίλιο, ο πρώην πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Φινλανδία, Earle Mack, ο οποίος έχει επισκεφθεί αρκετές φορές την Ουκρανία, δήλωσε ότι η Δύση “στήριζε την Ουκρανία για να πολεμήσει έναν πόλεμο δι’ αντιπροσώπων”, αλλά αυτό γύρισε μπούμερανγκ και οι Ουκρανοί θα μπορούσαν να περιμένουν μόνο “μια δεκαετία θανάτου και χάους”. Τον ίδιο μήνα έγραψα για το πώς η πολιτική και στρατιωτική ελίτ του Κιέβου ήταν διχασμένη, με ένα μέρος της να επανεξετάζει τα σχέδιά της για την “ανακατάληψη” της Κριμαίας. Εκείνη την εποχή, ο Andriy Sybiha, ο οποίος εξακολουθεί να είναι αναπληρωτής επικεφαλής του γραφείου του προέδρου της Ουκρανίας, δήλωσε ότι “είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε μια διπλωματική σελίδα για να συζητήσουμε αυτό το θέμα [με τη Μόσχα]”.
Η αλήθεια είναι ότι η Ουκρανία απομονώνεται όλο και περισσότερο ακόμη και περιφερειακά, καθώς αυτή τη στιγμή δίνει εμπορική μάχη με τους γείτονές της. Σε αυτό το πλαίσιο, η Πολωνία, η οποία αποτελούσε σημαντικό σύμμαχο του Κιέβου, σταμάτησε να στέλνει όπλα τον Σεπτέμβριο. Τον Μάιο χώρες όπως η Ουγγαρία, η Λιθουανία, η Λετονία, η Εσθονία και η Τσεχική Δημοκρατία, με επικεφαλής την Πολωνία, σύμφωνα με τον βραβευμένο με Πούλιτζερ Σέιμουρ Χερς, πίεζαν τον Ζελένσκι “να βρει έναν τρόπο να τερματίσει τον πόλεμο, ακόμη και παραιτούμενος, αν χρειαστεί, και να επιτρέψει να ξεκινήσει η διαδικασία ανοικοδόμησης του έθνους του”.
Ο Valery Zaluzhny, αρχιστράτηγος των ενόπλων δυνάμεων της Ουκρανίας, επιτέθηκε πρόσφατα στον πρόεδρό του και έγραψε ότι μια “στρατιωτική νίκη” είναι αδύνατη για τη χώρα του.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, η Ουάσινγκτον μπορεί απλώς να προσπαθήσει να βρει έναν τρόπο να απαλλαγεί από τον Ζελένσκι, όπως κάνει συχνά με τους συμμάχους της, και τους πληρεξουσίους της. Η δυτική πίεση για εκλογές στη χώρα μπορεί να έχει κάποια σχέση με αυτό.
Ο Alexey Arestovich (επίσης γνωστός ως Oleksii Arestovych) θα μπορούσε να είναι ακριβώς ο κατάλληλος άνθρωπος για τη δουλειά, από την άποψη των ΗΠΑ και υπάρχουν αναφορές ότι η Δύση θα μπορούσε να τον υποστηρίξει τώρα. Πρώην σύμβουλος του γραφείου του προέδρου, έχει ζητήσει ειρηνευτικές συνομιλίες και έχει ανακοινώσει τα σχέδιά του να θέσει ο ίδιος υποψηφιότητα για πρόεδρος.
Ο Αρέστοβιτς είναι κατά κάποιον τρόπο ένας αρκετά ιδιόρρυθμος χαρακτήρας: ψυχολόγος στην εκπαίδευση, συχνά περιγράφεται ως “ο ψυχίατρος”. Είναι επίσης διαδικτυακός επηρεαστής, προπαγανδιστής, βετεράνος του στρατού, ο οποίος πολέμησε στο Donbass το 2018-2019, πρώην μαθητής του αμφιλεγόμενου αστρολόγου και εσωτεριστή Absalom Podvodny, πρώην ακροδεξιός ακτιβιστής και και πρώην πράκτορας της SBU για την καταπολέμηση της νοημοσύνης. Ένα τέτοιο προφίλ, αν και περίεργο, γίνεται όλο και πιο συνηθισμένο στην Ουκρανία μετά το Μαϊντάν. Το 2020, ο Αρέστοβιτς ήταν επίσημος ομιλητής της ουκρανικής αντιπροσωπείας στην Τριμερή Ομάδα Επαφής για την Ουκρανία στις συνομιλίες του Μινσκ με στόχο την επίλυση του πολέμου στο Ντονμπάς (ο οποίος συνεχίζεται από το 2014).
Μεταξύ άλλων, ο Αρέστοβιτς ήταν επίσης μέλος της ουκρανικής ακροδεξιάς ομάδας Bratstvo (Αδελφότητα). Ο Dmytro Korchynsky, ο ηγέτης αυτής της νεοφασιστικής οργάνωσης, είναι επίσης πρώην επικεφαλής της “Ουκρανικής Εθνοσυνέλευσης – Ουκρανική Λαϊκή Αυτοάμυνα” (UNA-UNSO), ενός παραστρατιωτικού ακροδεξιού σχηματισμού. Ο Αρέστοβιτς, με λίγα λόγια, είναι ουσιαστικά ένα πλάσμα της κοινότητας των μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας και αυτό το τμήμα της ουκρανικής κοινωνίας έχει κρατήσει περίεργες συνευρέσεις εδώ και αρκετό καιρό. Η διαβόητη νεοναζιστική πολιτοφυλακή με την ονομασία C14 (ή Sich), για παράδειγμα, είχε δεσμούς με τη SBU, παρά τη φήμη της για βίαιες επιθέσεις εναντίον εθνοτικών μειονοτήτων. Αυτό δημιούργησε σκάνδαλο στην Ουκρανία για τον τότε πρόεδρο Ποροσένκο το 2019, το οποίο συγκρίθηκε τότε, από τα ουκρανικά μέσα ενημέρωσης, με το Watergate.
Μερικές φορές, ο τερματισμός ενός πολέμου, ακόμη και ενός πολέμου που δεν μπορεί να κερδηθεί, είναι δύσκολο έργο. Στην προσπάθειά του να διαπραγματευτεί την ειρήνη, εάν οι πολιτικές του φιλοδοξίες υλοποιηθούν, ο Αρέστοβιτς ενδέχεται να αντιμετωπίσει δυσκολίες με τους (πρώην) φασίστες συναδέλφους του. Οποιοσδήποτε Ουκρανός ηγέτης κάνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να αντιμετωπίσει υψηλά ιστάμενους εγχώριους εξτρεμιστές που δεν το δέχονται. Πρέπει να θυμηθούμε ότι, στις 27 Μαΐου 2019, ο Dmytro Yarosh, τότε σύμβουλος κανενός άλλου από τον ίδιο τον Αρχιστράτηγο των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας Valerii Zaluzhny, δήλωσε με αντικειμενικότητα ότι ο Πρόεδρος Zelensky θα “χάσει τη ζωή του” και θα “κρεμαστεί σε ένα δέντρο στο Khreshchatyk” αν ποτέ “προδώσει” τους Ουκρανούς εθνικιστές διαπραγματευόμενος τον τερματισμό του εμφυλίου πολέμου στο Donbass.
Η Ουάσινγκτον χρηματοδοτεί, υποστηρίζει και ξεπλένει την ακροδεξιά βία και ακόμη και τον νεοναζισμό στην Ουκρανία εδώ και χρόνια. Με το να “ξεφορτωθεί” τον Ζελένσκι, η Δύση μπορεί να έχει να αντιμετωπίσει ακόμη χειρότερα προβλήματα.
Μετάφραση Sahiel.gr με πληροφορίες από InfoBrics