Πέρα από τη ρητορική των κορυφαίων παραγόντων των Alt-Media και των Ρώσων αξιωματούχων, η πραγματικότητα είναι ότι οι άμεσες και έμμεσες πολύπλοκες αλληλεξαρτήσεις με τη Δύση και τη μη Δύση αντίστοιχα θέτουν όρια στη ρωσική πολιτική.
Γράφει ο Andrew Korybko
Είμαι Αμερικανός πολιτικός αναλυτής με έδρα τη Μόσχα και ειδικεύομαι στην παγκόσμια συστημική μετάβαση προς την πολυπολικότητα.
Το Politico τιτλοφόρησε ένα κομμάτι νωρίτερα αυτή την εβδομάδα σχετικά με το πώς «Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις επικρίνουν το ταξίδι του ΔΝΤ στη Ρωσία ως “νίκη προπαγάνδας” για τον Πούτιν», το οποίο ακολουθεί την επανέναρξη των σχέσεων αυτών των δύο που αναλύθηκε πρόσφατα εδώ. Αυτό οδηγείται από την πεποίθηση της Ρωσίας για σταδιακή μεταρρύθμιση του παγκόσμιου οικονομικο-χρηματοπιστωτικού συστήματος αντί για ριζική αναδιαμόρφωσή του, προκειμένου να μην αποσταθεροποιήσει ακούσια τους Κινέζους, Ινδούς και άλλους εταίρους της στον Παγκόσμιο Νότο, οι οποίοι έχουν άμεσες πολύπλοκες αλληλεξαρτήσεις με τη Δύση.
Από τη σκοπιά της Μόσχας, το ΔΝΤ έχει αναπόσπαστο ρόλο να διαδραματίσει σε αυτή τη διαδικασία, εξ ου και η ανάγκη να επαναφέρουν τις σχέσεις τους με στόχο αυτόν τον σκοπό, τον οποίο το ΔΝΤ ενδιαφέρεται επίσης να προωθήσει, καθώς αποδέχεται ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι αναπόφευκτες για να μην καταστεί άσχετο στη νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων. Αυτή η λογική είναι ορθή, αλλά είναι ελάχιστα γνωστή εκτός των κύκλων των πολιτικών επιστημόνων, με την πιο δημοφιλή αλλά αντικειμενικά ψευδή αφήγηση ότι η Ρωσία θέλει να «συντρίψει τη δυτική οικονομία» να κυριαρχεί αντ’ αυτού.
Παρά το γεγονός ότι υποτίθεται ότι είναι αντίπαλοι ο ένας του άλλου, η Κοινότητα των Alt-Media (AMC) και τα Mainstream Media (MSM) προωθούν και οι δύο αυτόν τον ισχυρισμό, καθώς ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του καθενός, αν και από αντίθετες οπτικές γωνίες. Η AMC το θεωρεί αυτό ως κάτι καλό και άξιο εορτασμού, ενώ τα MSM το θεωρούν ως κάτι κακό και άξιο καταδίκης. Η προαναφερθείσα πεζή αλήθεια δεν συσπειρώνει κανένα από τα στοχευμένα ακροατήριά τους και, ως εκ τούτου, καταστέλλεται από τους φύλακες των πυλών του καθενός, αφού αντιβαίνει στην ατζέντα τους.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι κυβερνήσεις της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης που διαμαρτυρήθηκαν για την επανάληψη των σχέσεων Ρωσίας-ΔΝΤ αντιδρούν υπερβολικά, αφού κανένα από τα στρατόπεδα των μέσων ενημέρωσης δεν πρέπει να θέλει να επιστήσει την προσοχή σε αυτή την εξέλιξη. Πολλοί στην ΑΜΚ θεωρούν ότι πρόκειται για «προδοσία» των συμφερόντων της Ρωσίας, αφού είναι πεπεισμένοι ότι το ΔΝΤ είναι ένα ανεπανόρθωτο κακό, ενώ πολλοί στα ΜΚΔ θεωρούν ότι πρόκειται για «προδοσία» των συμφερόντων της Δύσης, αφού είναι πεπεισμένοι ότι αυτό προσδίδει στη Ρωσία νομιμοποίηση στη διεθνή σκηνή.
Κανείς από τους δύο δεν μπορεί να διατηρήσει το προσωπείο ότι η Ρωσία θέλει να «συντρίψει τη δυτική οικονομία» μετά από αυτό που μόλις συνέβη, αλλά μόνο αυτή η χούφτα των κυβερνήσεων της ΕΕ είναι που ξεσπάει γι’ αυτό, όχι η ΑΜΚ. Συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο επειδή υπερβάλλουν για τον αντίκτυπο που έχει η αφήγηση των ΜΚΔ στην οποία έχουν επενδύσει τόσο πολύ στις λαϊκές αντιλήψεις. Στο μυαλό τους, θα μπορούσε σύντομα να ακολουθήσει μια τεράστια αλλαγή στην κοινή γνώμη, αλλά αυτό είναι πολύ απίθανο, αφού οι περισσότεροι Δυτικοί είναι αδιάφοροι σε αυτό.
Ο μέσος άνθρωπος που αντιπαθεί τη Ρωσία δεν έχει αυτή τη γνώμη επειδή πραγματικά πιστεύει ότι ο Πούτιν θα «συντρίψει τη δυτική οικονομία», αλλά επειδή πιστεύει ότι είναι ένας «δικτάτορας» ή ένας «εγκληματίας πολέμου». Στην πραγματικότητα, πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι είναι η ρωσική οικονομία που καταρρέει και χρειάζεται στήριξη από το ΔΝΤ, γι’ αυτό και κάποιοι από αυτούς είναι θυμωμένοι με τη δική τους πλευρά που δεν τους σταμάτησε από την επανέναρξη των σχέσεων. Ακόμα κι έτσι, ο θυμός τους δεν θα μεταφραστεί σε μετριασμό των αντιρωσικών τους αισθημάτων.
Η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική με την ΑΜΚ, πολλά από τα μέλη της οποίας συμπαθούν τόσο πολύ τη Ρωσία επειδή πραγματικά πίστευαν ότι ο Πούτιν θα «συντρίψει τη δυτική οικονομία» ως μια μορφή «ιστορικής δικαιοσύνης». Αυτοί είναι εκείνοι των οποίων ο θυμός θα πρέπει να διαχειριστεί, καθώς ορισμένοι είναι τώρα επιρρεπείς στο να σκέφτονται ότι η Ρωσία «ξεπουλήθηκε», αφού οι μη ρεαλιστικές προσδοκίες τους από τις πολιτικές της οδήγησαν αναπόφευκτα σε αυτή τη βαθιά απογοήτευση. Το πρόβλημα είναι ότι λίγοι στην ΑΜΚ είναι σε θέση να αρθρώσουν την πολιτική της Ρωσίας σε αυτό το θέμα όπως αντικειμενικά υπάρχει.
Η συνήθης κοπέλα ότι αυτό είναι μέρος ενός «5D σκακιστικού master plan» για να «ψυχολογήσει» τη Δύση έχει χρησιμοποιηθεί τόσο συχνά μπροστά σε «πολιτικά άβολες» εξελίξεις, ώστε να χάσει την επίδρασή της, να γίνει ένα είδος meme και έτσι να θεωρείται διανοητικά προσβλητική κάθε φορά που κάποιος αναφέρεται σε αυτή την εξήγηση. Αυτό που χρειάζεται είναι μια «Μεγάλη Επαναφορά των Μέσων Ενημέρωσης/Αντίληψης» σχετικά με τη ρωσική πολιτική σε όλα τα θέματα, από τοΙσραήλ-Χαμάς μέχρι την ειδική επιχείρηση και τη μεγάλη στρατηγική της μεταξύ άλλων θεμάτων, ώστε να επανεκπαιδευτεί συνολικά η ΑΜΚ.
Αν δεν συμβεί αυτό, η επανέναρξη των σχέσεων Ρωσίας-ΔΝΤ – η οποία αντικειμενικά υπάρχει, αναλαμβάνεται εθελοντικά και από τις δύο πλευρές και θεωρείται ειλικρινά αμοιβαία επωφελής από τους ιθύνοντες τους – κινδυνεύει να οπλιστεί ως «προπαγανδιστική απώλεια» για το Κρεμλίνο και όχι ως νίκη. Τα MSM είναι απλά τόσο εκτός επαφής με την ΑΜΚ που δεν αντιλαμβάνονται πόσα μέλη της τελευταίας αντιπαθούν έντονα αυτό που μόλις συνέβη και έτσι είναι τώρα ευάλωτα σε εχθρικές αφηγήσεις που ισχυρίζονται ότι η Ρωσία «ξεπουλήθηκε».
Αντί να επωφεληθούν από αυτό, οι προαναφερθείσες κυβερνήσεις της ΕΕ προσπαθούν να πιέσουν το ΔΝΤ να επανεξετάσει την επανάληψη των σχέσεων με τη Ρωσία, και όλα αυτά επειδή υπερβάλλουν για τον αντίκτυπο που έχει η ψευδής αφήγησή τους στο κοινό στο οποίο απευθύνονται. Ωστόσο, οι κορυφαίοι παράγοντες επιρροής του AMC κατανοούν έντονα τον αντίκτυπο στο δικό τους, γι’ αυτό και κάνουν κύκλους για να αποκλείσουν κάθε συζήτηση σχετικά με αυτό, αφού γνωρίζουν ότι κάνει τη Ρωσία να «φαίνεται κακή» λόγω των μη ρεαλιστικών προσδοκιών του κοινού τους.
Και τα δύο στρατόπεδα των μέσων ενημέρωσης κάνουν ένα λάθος όμως. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν είναι να χρησιμοποιήσουν αυτή την ευκαιρία για να ξεκαθαρίσουν την πραγματικότητα της ρωσικής πολιτικής, όσο κι αν αυτό απογοητεύει το κοινό τους, και όχι να αντιδρούν υπερβολικά όπως κάνουν τα ΜΜΕ ή να το συγκαλύπτουν όπως κάνουν πολλοί στην ΑΜΚ. Μόνο το AMC έχει το πολιτικό κίνητρο να το κάνει αυτό, αλλά δεν είναι σαφές αν θα το κάνει. Σε κάθε περίπτωση, οι αναγνώστες θα πρέπει να σκεφτούν τη διορατικότητα αυτής της ανάλυσης και καλό είναι να επανεξετάσουν πολλές από τις άλλες υποτιθέμενες ρωσικές πολιτικές που θεωρούσαν δεδομένες.
Όπως έχει ήδη γραφτεί, η αλήθεια είναι συνήθως πεζή, όχι δραματική. Ο Νέος Ψυχρός Πόλεμος στα πιο βασικά του είναι ένας συστημικός ανταγωνισμός μεταξύ της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου σχετικά με την επιθυμία της πρώτης να διατηρήσει τη μονοπολικότητα όσο είναι ρεαλιστικά δυνατό και την επιθυμία της δεύτερης να επιταχύνει την πολυπολικότητα. Αν και η πρώτη έχει ιστορικό καταφυγής σε ριζοσπαστικά μέτρα, αυτό συμβαίνει μόνο λόγω της αφετηριακής της θέσης σε αυτόν τον ανταγωνισμό, η οποία την προικίζει με συστημικά πλεονεκτήματα για να το πράξει.
Δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον υπόλοιπο κόσμο, του οποίου η πολύπλοκη αλληλεξάρτηση με τη Δύση είναι ιστορικά μονόπλευρη υπέρ του αντιπάλου τους, περιορίζοντας τους έτσι από το να καταλύσουν τυχόν ξαφνικά συστημικά σοκ που θα αποδεικνυόταν αντιπαραγωγικά για τα δικά τους συμφέροντα. Ακόμα και τα λεγόμενα «κράτη-παρίες» όπως το Ιράν και η Βόρεια Κορέα, που έχουν τον λιγότερο άμεσο βαθμό σύνθετης αλληλεξάρτησης με τη Δύση, διστάζουν να το κάνουν αυτό, καθώς γνωρίζουν ότι αυτό θα γυρίσει μπούμερανγκ αφού βλάψει τους στενούς μη δυτικούς εταίρους τους.
Αυτή η διαπίστωση είναι σχετική όταν επανεξετάζουμε πολλές άλλες ρωσικές πολιτικές που τα μέλη της ΑΜΚ θεωρούσαν δεδομένες, όπως το ενδιαφέρον της να επιτεθεί στο ΝΑΤΟ ή να βοηθήσει τους Χούθι να αποκλείσουν την Ερυθρά Θάλασσα, το πρώτο από τα οποία πυροδοτεί τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ το δεύτερο
θα έβλαπτε την Κίνα και την Ινδία. Πέρα από τη ρητορική των ηγετικών παραγόντων επιρροής του AMC και των γερακίστικων Ρώσων αξιωματούχων, η πραγματικότητα είναι ότι οι άμεσες και έμμεσες πολύπλοκες αλληλεξαρτήσεις με τη μη Δύση και τη Δύση αντίστοιχα θέτουν όρια στη ρωσική πολιτική.
Υπάρχει πράγματι ενδιαφέρον και απτή κίνηση προς μεγαλύτερη αυτάρκεια, ώστε να αντισταθμιστούν αυτοί οι κίνδυνοι, οι οποίοι θα μπορούσαν επίσης να χειραγωγηθούν από τους αντιπάλους της, αλλά η Ρωσία δεν έχει κάνει ακόμη αρκετή πρόοδο σε αυτό το θέμα ώστε να αισθάνεται άνετα να προκαλέσει ξαφνικά συστημικά σοκ και δεν θα το κάνει για αρκετό καιρό. Κάθε «χειρονομία καλής θέλησης» για λόγους θεωρούμενης αποκλιμάκωσης και η πολιτική της συνέχισης της πώλησης πόρων σε επίσημα «μη φιλικές χώρες» στη Δύση απορρέουν από αυτούς τους «πολιτικά ενοχλητικούς» υπολογισμούς.
Όσο πιο γρήγορα το AMC το αναγνωρίσει αυτό, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσει να διορθώσει τις αντιλήψεις των μελών του και κατά συνέπεια να μειώσει τις πιθανότητες να γίνουν ευάλωτα σε εχθρικές αφηγήσεις που ισχυρίζονται ότι η Ρωσία «ξεπουλήθηκε» κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που διαφορετικά θα θεωρούνταν «πολιτικά άβολο». Το COVID και η ουκρανική σύγκρουση έχουν ρίξει φως στους σκοτεινούς δεσμούς μεταξύ φίλων και εχθρών, και ενώ η AMC έχει συνειδητοποιήσει το πρώτο, δεν έχει ανοίξει ακόμη πλήρως τα μάτια της στο δεύτερο.
Μεταφρασμένο από Sahiel.gr σε συνεργασία με korybko.substack.com