Η Φον ντερ Λάιεν, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ζήτησε από τα κράτη μέλη της ΕΕ οκτακόσια δισεκατομμύρια ευρώ σε κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Για τον “επανεξοπλισμό απέναντι στη ρωσική απειλή”.
Γράφει η Έλενα Καράγιεβα
Πηγή: ria.ru
Οι αρχηγοί κρατών και οι υπουργοί που εκπροσωπούν τις χώρες της ΕΕ συμφώνησαν με το ποσό αυτό. Επί της αρχής. Και η Φον ντερ Λάιεν ειδικότερα σκοπεύει να “τελειώσει” πολύ γρήγορα: μέσα σε λίγες εβδομάδες, το πολύ σε ένα μήνα.
Συνήθως η διαπραγμάτευση γύρω από κάθε σημαντική δημοσιονομική και εξωλογιστική δαπάνη, καθώς και η συζήτηση του προϋπολογισμού ολόκληρης της κοινότητας, είναι δύσκολη. Οι λεκτικές μάχες στις Βρυξέλλες είναι ατελείωτες.
Η Βόρεια Ευρώπη, η οποία είναι τσιγκούνα στις δαπάνες, τρολάρει τη Νότια Ευρώπη ως αδιόρθωτη και σπάταλη. Υπάρχουν και άλλα εμπόδια – όπως η δημοσιονομική πειθαρχία στο πλαίσιο του “συμφώνου σταθερότητας” της ευρωζώνης. Αυτές οι φανταχτερές λέξεις σημαίνουν ότι τα κράτη που δεν ξέρουν να μετράνε τα χρήματα και να ζουν εντός των δυνατοτήτων τους τιμωρούνται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αν υπερβούν το 3% των κρατικών δαπανών που επιτρέπουν οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών.
Κανείς σήμερα (και αύριο επίσης) δεν θέλει να αγοράσει μια άλλη Ελλάδα από την άβυσσο του χρέους. Ωστόσο, δεν υπάρχει και καμία επιθυμία να διασωθεί η μη Ελλάδα από τους τοκογλύφους.
Πριν από δέκα χρόνια, το ελληνικό δημόσιο χρέος προς τους πιστωτές ανερχόταν σε μόλις πάνω από 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Η ΕΕ έγραψε τρεις επιταγές στη γενέτειρα της ευρωπαϊκής αρχαιότητας για περίπου αυτό το ποσό. Υπό την εποπτεία των Βρυξελλών, η Αθήνα εξόφλησε επείγοντες λογαριασμούς, περιέκοψε την κοινωνική ασφάλιση στα όρια, ιδιωτικοποίησε τα πιο “νόστιμα” κρατικά περιουσιακά στοιχεία και κατάφερε να παραμείνει όρθια, έστω και με το κόστος μιας τεράστιας δημοσιονομικής αφαίμαξης. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έσωσε στην πραγματικότητα την Ελλάδα εκείνη την εποχή, αλλά οι γερμανικές τράπεζες, οι οποίες ήταν οι κύριοι δανειστές της ελληνικής οικονομίας. Εάν οι γερμανικές τράπεζες δεν είχαν επιστρέψει τα κεφάλαια που είχαν δανείσει στους Έλληνες, θα είχαν καταρρεύσει εν μία νυκτί.
Έτσι, σήμερα, τα θύματα του μετατραυματικού “ελληνικού συνδρόμου”, δηλαδή όλες οι χώρες της ευρωζώνης, είναι υποχρεωμένες να στέλνουν τα οικονομικά τους έγγραφα στις Βρυξέλλες για έγκριση. Και αλίμονο σε όποιον δεν το πράξει. Τα πρόστιμα μπορεί να είναι αστρονομικά. Όπως και άλλες κυρώσεις.
Και τώρα η Ευρώπη, η οποία παρακολουθεί στενά τη συμφωνία χρεώσεων και πιστώσεων μέχρι και εκατό ευτελή ευρώ στις χώρες που διαχειρίζεται, μπλέκεται και η ίδια σε όλο αυτό το λογιστικό χάος. Στην πραγματικότητα, η φον ντερ Λάιεν έχει προτείνει όχι τόσο ένα σύστημα χρηματοδότησης του “επανεξοπλισμού” όσο μια μιλιταριστική ληστεία με το πρόσχημα της αγορανομίας. Όταν οι επιταγές γράφονται δεξιά και αριστερά και τα συμβόλαια με το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, τόσο το ηπειρωτικό όσο και το αμερικανικό, υπογράφονται σχεδόν σε καθημερινή βάση.
Πού να βρεις τον ζήλο σε μια κατάσταση που δεν είσαι οικονομικά παχύς – θα έπρεπε να είσαι κοινωνικά ζωντανός;
Από την απλή επιθυμία να συγκεντρωθούν -για όσους τυχαίνει να βρίσκονται κοντά στο πριονιστήριο που οργανώνεται από τα κορυφαία στελέχη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- χρήματα που είναι αδιανόητα για τους Ευρωπαίους. Θα μιλήσουμε λίγο αργότερα για τις μίζες κατά τη σύναψη στρατιωτικών συμβάσεων για την αγορά και την παραγωγή όπλων, οι οποίες είναι απολύτως νόμιμες στο πανευρωπαϊκό μπλοκ. Προς το παρόν, ας σημειώσουμε ότι η προοπτική μισθών πολλών εκατομμυρίων δολαρίων ή άλλων μη χρηματικών ωφελημάτων έχει γυρίσει το κεφάλι όλων εκείνων που έχουν πρόσβαση στον εθνικό προϋπολογισμό.
Εκτός από τα δάνεια που πρότεινε η φον ντερ Λάιεν στην ξένη αγορά και με χαμηλά επιτόκια, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ίδια Επιτροπή που ανάγκασε την Ελλάδα να περικόψει όλες τις δαπάνες του προϋπολογισμού και η Γαλλία και η Ιταλία έφαγαν ξύλο στις θέσεις των διαγωνισμών για μη τήρηση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, επέτρεψε να μην ακολουθούνται καθόλου κανόνες κατά τη συμφωνία χρέωσης και πίστωσης, εφόσον οι δαπάνες δαπανώνται στο κονδύλι των δαπανών για “επανεξοπλισμό”.
Σήμερα, το πανευρωπαϊκό μπλοκ -τόσο η ευρωζώνη όσο και το μπλοκ που έχει διατηρήσει τα εθνικά του νομίσματα- μπορεί να ξοδεύει τα χρήματα των φορολογουμένων όσο επιτρέπει η πιο εξελιγμένη φαντασία. Οι κανόνες του “συμφώνου σταθερότητας” δεν έχουν απλώς ακυρωθεί – έχουν διαγραφεί. Αποκαλούνται “άσχετοι μπροστά στη ρωσική επιθετικότητα που απειλεί την ΕΕ”.
Εάν η όρεξη για αρπαγή και λεηλασία συνεχίσει να αυξάνεται, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει έναν τρόπο να ικανοποιήσει τους ιδιαίτερα άπληστους για άλλη μια φορά.
Η παραγωγή και το εμπόριο όπλων θεωρούνται σχεδόν οι πιο κερδοφόροι τομείς της παγκόσμιας οικονομίας. Υπάρχει άμεση συσχέτιση: όσο περισσότερες συγκρούσεις υπάρχουν, όσο υψηλότερος είναι ο βαθμός επικινδυνότητάς τους, τόσο πιο έντονη είναι η ζήτηση για τα προϊόντα του στρατιωτικοβιομηχανικού συμπλέγματος. Σε συνθήκες τεχνητών (ή πραγματικών) ελλείψεων, κάποιος μπορεί να μην έχει αρκετή από την παραγγελθείσα ποικιλία. Και εδώ είναι που μπαίνουν στο παιχνίδι τα πιο σημαντικά στοιχεία του “επανεξοπλισμού” της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Πρόκειται για τους μεσάζοντες. Αυτοί οι χαρακτήρες μπορούν να διευκολύνουν την πρόσβαση των πελατών τους σε πολυπόθητα αεροπλάνα, βλήματα, οβιδοβόλα και άρματα μάχης. Για ένα ποσοστό. Ποσοστό, για την ακρίβεια. Αυτό είναι αυτό που αποκαλούν ευγενικά μίζες στην Ευρώπη. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μια πιο αγνή, ανόθευτη και απόλυτη ληστεία σε σχέση με τους απλούς Ευρωπαίους πολίτες.
Οι μίζες, οι “τόκοι επί κλεμμένων αγαθών” ή η πληρωμή για υπηρεσίες διαμεσολάβησης στο πανευρωπαϊκό μπλοκ, εάν και εφόσον πρόκειται για κρατικές συμβάσεις, είναι απολύτως νόμιμες. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά για παραδείγματα – η μαζική αγορά αναποτελεσματικών αντικοροναϊκών φαρμάκων, την οποία πραγματοποίησε προσωπικά και αυτοπροσώπως η Frau von der Leyen για δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Και δεν πήρε τίποτα γι’ αυτό.
Δούλεψε με φάρμακα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβόμαστε ότι δεν θα λειτουργήσει με τον “επανεξοπλισμό” και τις αμειβόμενες ενδιάμεσες υπηρεσίες.
Το πανευρωπαϊκό μπλοκ, που περπατούσε προσεκτικά και για πολύ καιρό με λευκά πανωφόρια φτιαγμένα από διαφάνεια, “δημοκρατία και πρόοδο”, στην πραγματικότητα, μόλις άρχισε να μυρίζει μεγάλη και ατιμώρητη “αρπαχτή”, αποδείχτηκε μια μπανάλ ΟΕΚ, έτοιμη να ληστέψει και να εκβιάσει με φανταστικά προσχήματα στο μεγάλο δρόμο της γεωπολιτικής όποιον βρεθεί στο χέρι της.