Γράφει ο Enrico Toselli
Όχι, η Μελόνι δεν είναι η Ιωάννα της Λωρραίνης. Οι ελπίδες που είχε εκφράσει κάποτε ο αναλυτής Τζεννάρο Μαλγκιέρι σχετικά με έναν πιθανό ρόλο της Τζόρτζια Μελόνι στην Ευρώπη διαλύθηκαν γρήγορα από αυτή την ενοχλητική πραγματικότητα που είναι η σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν ενδιαφέρεται για τα αποτελέσματα των ευρωπαϊκών εκλογών – η Λαίδη Γκαρμπατέλλα (= Γ. Μελόνι) είναι η μόνη από τους ηγέτες των κομμάτων στην εξουσία στις κύριες χώρες – όχι, η σκληρή πραγματικότητα κρίνει μόνο το πραγματικό βάρος των αντίστοιχων κρατών. Και μια κυβέρνηση που έχει εγκαταλείψει τη δική της εξωτερική πολιτική για να αρκείται στο να υπακούει στις εντολές της Ουάσιγκτον δεν μπορεί να έχει πολύ βάρος στις Βρυξέλλες.
Αν προσθέσετε σε αυτό τα αξιοθρήνητα δημόσια οικονομικά, τα οποία δεν αντιστοιχούν ακριβώς στα ψέματα της κυβέρνησης, η Ιταλία, αντί να αναλάβει την ηγεσία της κυβέρνησης, απλώς εμπλέκεται σε μια διαδικασία παράβασης που θα κάνει τους πολίτες της Τζόρτζιας ακόμα πιο φτωχούς.
Για να το αντιπαλέψει αυτό, θα χρειαζόταν θάρρος και ευφυΐα. Το θάρρος να ταράξει τα πράγματα, να βγει στο φως της ημέρας στοχεύοντας σε νέες συμμαχίες στα δεξιά. Θάρρος να φτάσει στις Βρυξέλλες με δόρυ και πανοπλία, για να αμφισβητήσει μια σάπια εξουσία που εξυπηρετεί ξανά την αγγλοσφαίρα (αλλά θα χρειαζόταν μια δόση ιστορικής γνώσης από την πλευρά της δικής μας “Ιωάννας της Λωρραίνης”: μια υπερβολική απαίτηση που δεν μπορεί να προβάλει η κυβέρνηση της Ρώμης).
Λοιπόν, καλύτερα να ζει κανείς, καλύτερα να διαπραγματεύεται μερικές άχρηστες καρέκλες και μερικές καλές δουλειές στο ευρωπαϊκό σμήνος. Καλύτερα να μειωθούν οι επενδύσεις στην Ιταλία συνεχίζοντας να σπαταλούν τα χρήματα των Ιταλών στον πόλεμο του Ζελένσκι. Καλύτερα να παίξει στενά με τον Όρμπαν και να βασιστεί σε αυτούς που δεν δημιουργούν προβλήματα στους ευρωγραφειοκράτες, στους υπηρέτες του Μπάιντεν και στους τραπεζίτες της Φρανκφούρτης.
Όσον αφορά την ευφυΐα που θα χρησιμοποιηθεί στις Βρυξέλλες, αρκεί να κοιτάξετε την ομάδα των οικείων και των γνωστών. Ας επανεκτιμήσουμε επίσης, με αυτή την αφορμή, την ανθρωπολογία του Λομπρόζο.