Η ομαλοποίηση των ακροδεξιών κομμάτων που χρονολογείται από τον Μπερλουσκόνι άνοιξε το δρόμο για την επανάσταση των Brothers of Italy
Γράφει ο David Broder
Η Giorgia Meloni σημείωσε μια αξιοσημείωτη επιτυχία στις χθεσινές ιταλικές εκλογές – και είναι βέβαιο ότι θα γίνει πρωθυπουργός. Το 26% των ψήφων του μεταφασιστικού κόμματός της Αδελφοί της Ιταλίας το καθιστά το μεγαλύτερο κόμμα σε εθνικό επίπεδο. Συνολικά, ο δεξιός συνασπισμός που ηγείται τώρα θα έχει σημαντική πλειοψηφία και στα δύο σώματα του κοινοβουλίου.
Μέρος της εξήγησης έγκειται στην αδυναμία της αντιπολίτευσης. Το εκλεκτικό Κίνημα Πέντε Αστέρων (15%) και οι κεντροαριστεροί Δημοκρατικοί (19%) δεν ένωσαν τις δυνάμεις τους και, μετά από χρόνια αποτυχίας να βελτιώσουν το βιοτικό επίπεδο της εργατικής τάξης, δεν μπόρεσαν να συσπειρώσουν την ιστορική βάση της αριστεράς. Η προσέλευση ήταν εύκολα η χαμηλότερη στην ιστορία της δημοκρατίας, με μόνο το 64% των Ιταλών να ψήφισαν.
Ωστόσο, αυτή δεν είναι μόνο η ιστορία της Ιταλίας που κάνει μια ξαφνική και απότομη στροφή προς τα δεξιά. Είναι το τελευταίο προϊόν μιας μακροχρόνιας ομαλοποίησης των ακροδεξιών κομμάτων. Τα μέσα ενημέρωσης θεωρούν συχνά τον πρώην πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι ως «μετριοπαθή» επιρροή, αλλά έπαιξε βασικό ρόλο στις σημερινές ανακαλύψεις της ακροδεξιάς. Έχει καυχηθεί ότι «εφηύρε την κεντροδεξιά το 1994» συμμαχώντας με «την Λέγκα και τους φασίστες» – «τους νομιμοποιήσαμε και τους συνταγματοποιήσαμε». Από την αρχή, ο Μπερλουσκόνι έκανε σκληρές αντιμεταναστευτικές δηλώσεις, ευτελούσε τα εγκλήματα του Μουσολίνι και διόρισε ισόβιους νεοφασίστες σε κορυφαίες θέσεις.
Η τελευταία κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι κατέρρευσε από την κρίση του δημόσιου χρέους το 2011 και στη συνέχεια υποστήριξε ένα τεχνοκρατικό υπουργικό συμβούλιο. Στη συνέχεια, το 2013, του απαγόρευσαν τα δημόσια αξιώματα μετά από καταδίκη για φορολογική απάτη. Αυτό πρόσφερε χώρο για να διεκδικήσουν πρώτα τη Λέγκα και μετά τους Αδελφούς της Ιταλίας την ηγεσία του δεξιού συνασπισμού, δίνοντας στο προσκήνιο την αφήγησή τους για την παρακμή του πολιτισμού και την εθνικιστική αντίσταση.
Μεγάλο μέρος της πιο πρόσφατης άνοδος των Brothers of Italy οφείλεται στη θέση της ως η μόνη σημαντική αντιπολίτευση στο διακομματικό υπουργικό συμβούλιο του Μάριο Ντράγκι, στο οποίο εντάχθηκαν τόσο ο Ματέο Σαλβίνι όσο και ο Μπερλουσκόνι κατά τη δημιουργία του τον Φεβρουάριο του 2021. Η Μελόνι τόνισε ότι θα ακολουθούσε μια «εποικοδομητική» προσέγγιση στον Ντράγκι και να συνεχίσει τη διανομή των κονδυλίων της ΕΕ μετά την πανδημία, χωρίς όμως να κάνει συμφωνίες με την κεντροαριστερά. Αυτό την καθιέρωσε ως ηγέτη του συνασπισμού της δεξιάς, με τα άλλα κόμματα να υπόσχονται τώρα να την κάνουν πρωθυπουργό.
Εάν η Ιταλία θα έχει τώρα τον πιο δεξιό πρωθυπουργό της από το 1945, αυτό δεν σημαίνει απλή επιστροφή στο παρελθόν. Το Brothers of Italy έχει τις ρίζες του στο Movimento Sociale Italiano (MSI), ένα νεοφασιστικό κόμμα που δημιουργήθηκε το 1946 το οποίο έλαβε μέρος στις εκλογές, αλλά διατήρησε μια βαθιά εχθρότητα προς τη δημοκρατία που δημιουργήθηκε στο τέλος της αντιφασιστικής αντίστασης.
Διαφήμιση
Κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Μπερλουσκόνι, οι ηγέτες του MSI αποδέχθηκαν επισήμως τις φιλελεύθερες-δημοκρατικές αξίες, εγκατέλειψαν το παλιό τους όνομα και καταδίκασαν τον αντισημιτισμό του Μουσολίνι. Ωστόσο, πολλοί εξακολουθούν να αγαπούν την κληρονομιά του μεταπολεμικού νεοφασισμού και το Brothers of Italy δημιουργήθηκε το 2012 ως ρητή επαναβεβαίωση της παράδοσης του MSI. Πρόκειται για ένα κόμμα που επιδιώκει να ξαναγράψει βιβλία ιστορίας για να αναδείξει τα εγκλήματα των αντιφασιστών παρτιζάνων. Αλλά βασίζεται επίσης σε άλλα, πιο διεθνή ακροδεξιά μιμίδια, όπως η «μεγάλη αντικατάσταση» των Ευρωπαίων από μετανάστες – μια θεωρία συνωμοσίας που έχει εμπνεύσει πολλαπλές τρομοκρατικές επιθέσεις.
Η Brothers of Italy έχει υποσχεθεί σημαντικές αλλαγές στην πολιτική κληρονομιά της μεταπολεμικής δημοκρατίας. Το ένα είναι να περιθωριοποιήσει το κοινοβούλιο και τα κόμματα με την καθιέρωση μιας άμεσα εκλεγμένης προεδρίας. Αλλά πολλοί κριτικοί φοβούνται ότι θα προχωρήσει παραπέρα. Αυτόν τον μήνα, τα Brothers of Italy και η Λέγκα ήταν τα μόνα ιταλικά κόμματα που καταψήφισαν ένα ψήφισμα του κοινοβουλίου της ΕΕ που καταδίκαζε την Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν ως «εκλογική αυτοκρατορία». Το κόμμα του Μελόνι έχει επίσης προτείνει μια συνταγματική απαγόρευση της «συγγνώμης για τον κομμουνισμό και τον ισλαμικό εξτρεμισμό» – μιμούμενο τα μέτρα που χρησιμοποιούνται στη Βουδαπέστη για να καταπνίξουν τους αριστερούς επικριτές.
Η διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης συνήθως διαρκεί τουλάχιστον ένα μήνα, ακόμη και όταν υπάρχει ξεκάθαρα αναγνωρίσιμη πλειοψηφία. Τα αδέρφια των ηγετών της Ιταλίας επέμειναν ότι αναμένουν από την απερχόμενη κυβέρνηση να λάβει βασικά μέτρα για την αύξηση των λογαριασμών ενέργειας πριν φτάσουν στην εξουσία. Ωστόσο, αυτή η κρίση και ο πόλεμος στην Ουκρανία θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μεγάλα προβλήματα. Παρά τις δικές της δηλώσεις, η βάση της Μελόνι είναι ως επί το πλείστον εχθρική απέναντι στις κυρώσεις στη Ρωσία και ο ηγέτης της Λέγκας, Σαλβίνι, έχει εγείρει αμφιβολίες για το μέλλον τους.
Μπορούμε να περιμένουμε τη Μελόνι και τους νέους βουλευτές της να κλίνουν σε επιθέσεις σε μετανάστες, «λομπί LGBT», συνδικάτα και άλλες ομάδες που αποκαλούν «αριστερό κατεστημένο». Η έκκληση για «ναυτικό αποκλεισμό» στη Μεσόγειο επιδιώκει να σκληρύνει το υπάρχον συνοριακό καθεστώς της ΕΕ. Τα δεξιά κόμματα σχεδιάζουν επίσης τεράστιες φορολογικές περικοπές και την εγκατάλειψη των επιδομάτων για άτομα που αναζητούν εργασία. Ακόμη και με μεγάλη πλειοψηφία, αντιμέτωποι με τα σημερινά δράματα δεν είναι ξεκάθαρο ότι θα μπορέσουν να συνεχίσουν την ατζέντα τους. Αλλά ο πραγματικός φόβος είναι σε ποιον θα επιλέξει αυτή η κυβέρνηση να φορτώσει τις συνέπειες αυτής της κρίσης.
Ο David Broder είναι ο συγγραφέας του Mussolini’s Grandchildren: Fascism in Contemporary Italy
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.