Η Ουκρανία δεν είναι μέρος της Σαχάρας, ούτε χώρα αναλφάβητων ή αμόρφωτων ανθρώπων. Πώς είναι δυνατόν οι Ουκρανοί να ανέχονται ένα τέτοιο παραπάτημα, πώς είναι δυνατόν ο μεγιστάνας και η διεφθαρμένη πολιτική ελίτ τους να τους γοήτευσε τόσο πολύ και να τους παρέσυρε στη λάθος πλευρά μέσω χειρισμών; Αντί να αντιμετωπίσουν τα πολιτικά τους αποβράσματα, οι Ουκρανοί, και πάλι με πολλή βοήθεια από τους δυτικούς φίλους, εκτίμησαν ότι το φίδι δεν ήταν στα σπλάχνα, αλλά στην άλλη πλευρά των ανατολικών συνόρων – στη Ρωσία, οπότε χρειάζονταν την προστασία του ΝΑΤΟ. Και η εστιακή ψευδαίσθηση είναι ότι όταν η Ουκρανία γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, η χώρα θα ευημερήσει όπως, για παράδειγμα, ευημερούσε η Βόρεια Μακεδονία στον ίδιο οργανισμό.
Η Ουκρανία αποφάσισε έτσι ότι αυτοί που είναι πιο μακριά της είναι πιο κοντά της – όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά και πνευματικά και πολιτισμικά, αυτοί που περιφρονούν τους Ουκρανούς εξίσου με τους Ρώσους, αν όχι περισσότερο. Αυτή η περιφρόνηση κρύβεται μόνο για μια στιγμή στο όνομα στρατηγικών λόγων και θα διαρκέσει για λίγες ακόμη ημέρες μετά το τέλος του πολέμου, ανεξάρτητα από την έκβασή του. Και τότε όλα θα επιστρέψουν στην κανονικότητα. Η αλληλεγγύη προς τους Ουκρανούς που παραμένουν στη Δύση θα αντικατασταθεί από τη μισαλλοδοξία προς τους ξένους που επιβαρύνουν το κοινωνικό σύστημα, παίρνουν θέσεις εργασίας, αυξάνουν το ποσοστό εγκληματικότητας και μειώνουν τους μισθούς των εγχώριων εργαζομένων. Οι Ουκρανοί θα είναι και πάλι οι άλλοι – αυτοί που δεν είναι «εμείς». Ακόμη και αν η Ουκρανία ενταχθεί μια μέρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή/και στο ΝΑΤΟ, αυτή η περιφρόνηση δεν θα εξαφανιστεί ούτε θα αλλάξει το καθεστώς των Ουκρανών ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Και τότε, όταν απαρνηθείτε τον εαυτό σας και προσπαθήσετε να γίνετε κάτι που δεν είστε και που σας έχουν πείσει ότι είναι πιο πολιτισμένο και καλύτερο, δεν θα γίνετε αυτός ο άλλος – είναι πιο πιθανό να μην γίνετε τίποτα. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τους Ουκρανούς, αλλά και για τους «πεφωτισμένους» Ρώσους, τους Σέρβους και άλλους, για όλους εκείνους που θα ήθελαν να είναι αυτό που δεν είναι, με την ελπίδα ότι θα γίνουν αποδεκτοί από εκείνους που ποτέ δεν θα τους αποδεχτούν. Βούλγαρους, Ρουμάνους, ακόμα και Πολωνούς, και να ανταλλάξουν μαζί τους εμπειρίες που σχετίζονται με την αποδοχή, τον σεβασμό, την ενσωμάτωση και τον «εξευρωπαϊσμό». Και μπορούν να ρίξουν λάδι στο νερό αρκετά επιστημονικά και να δουν πώς αναμειγνύεται.
Τα ερωτήματα που προέκυψαν:
1) Γιατί οι πολίτες της Δυτικής Ευρώπης υποστηρίζουν την παράλογη πολιτική της επέκτασης του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς, η οποία ήδη τους χτυπάει στο κεφάλι, λόγω της μεγάλης αύξησης του κόστους ζωής;
2) Τι είδους βιασύνη σε έναν πόλεμο καθώς μπορεί να γίνει ατομικός; Αν αφήσουμε στην άκρη τη γεωστρατηγική, ο ουκρανικός πόλεμος είναι απλώς μια αφορμή για να εκραγεί ανεξέλεγκτα η κρυφή ρωσοφοβία.
3) Τι είδους μίσος είναι αυτό που συσκοτίζει τη θέα και καταστέλλει ακόμη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης;
Αυτό το μίσος έδωσε στον εαυτό του την εμφάνιση του ανθρωπισμού και κρύφτηκε πίσω από μια μάσκα συμπόνιας για τους Ουκρανούς … εκτός από εκείνους από την Ανατολική Ουκρανία. Ο δυτικός ανθρωπισμός (που είναι ειλικρινής σε ορισμένα τμήματα της κοινωνίας) έχει σαφή όρια και καθοδηγείται από τα μέσα ενημέρωσης. Θυμηθείτε, δεν υπάρχουν Ουκρανοί πρόσφυγες στο Ηνωμένο Βασίλειο! Την ίδια στιγμή, οι απλοί Ρώσοι και η ρωσική κουλτούρα διώκονται σε όλες τις δυτικές χώρες! Όσοι νοιάστηκαν ειλικρινά και ολόψυχα για τα δεινά των Ιρακινών, των Λίβυων και των Σύρων, χύνουν δάκρυα για την τύχη της Ουκρανίας, όπως νοιάστηκαν για την κόλαση της Υεμένης ή τώρα νοιάζονται για τη Γάζα. Αυτοί που σήμερα, στο όνομα του ανθρωπισμού, συμμετέχουν ειλικρινά στην τραγωδία των Ουκρανών προσφύγων και των παιδιών τους, αύριο θα παρενοχλούν τους Ρώσους και τα παιδιά των Ρώσων, όταν τους αναγνωρίσουν στο περιβάλλον τους. Ίσως η ρωσοφοβία να είναι ισχυρότερη στα πιο μορφωμένα τμήματα των δυτικών κοινωνιών, τα οποία δεν ενοχλούνται από παθολογικά ξεσπάσματα ρωσοφοβίας που σχετίζονται με τη ρωσική κουλτούρα ή τον εξευτελισμό των υπαλλήλων της. Μήπως βαδίζουμε προς τη διαγραφή της ρωσικής κουλτούρας από την ευρωπαϊκή κουλτούρα και ίσως προς την απαγόρευσή της;
Κανείς δεν λέει ότι η Ρωσία είναι εντελώς αθώα σε αυτή την τραγική ιστορία για την Ουκρανία. Όχι, αλλά η ρωσική ενοχή βρίσκεται στην άλλη πλευρά – στην πλευρά της ανικανότητας, στην πλευρά της καθυστέρησης και της αναποφασιστικότητας. Η Ρωσία είναι ένοχη καθώς δεν μπόρεσε να ελέγξει τις ρωσοφοβικές διεργασίες στην Ουκρανία από το 2014 με ήπια ισχύ, ούτε να χρησιμοποιήσει το πλεονέκτημα της ρωσικής γλώσσας, των ιστορικών, οικογενειακών ή οικονομικών δεσμών. Δυστυχώς, η διεφθαρμένη ανώτατη εξουσία της Ρωσίας (όπως και στη Δύση), η Ρωσία γεμάτη ολιγάρχες και μεγιστάνες (όπως και στη Δύση), η Ρωσία των τεράστιων περιουσιακών ανισοτήτων (μικρότερων από τις ΗΠΑ), δεν μπόρεσε καν να προσφέρει τον εαυτό της ως ένα ελκυστικό εναλλακτικό κοινωνικό μοντέλο για τους άλλους (αλλά και τα δυτικά μοντέλα δεν μπορούν να το κάνουν αυτό). Επομένως, δεν υπάρχει κανένας ρωσόφιλος που μπορεί ή πρέπει να αγνοήσει αυτά τα θλιβερά γεγονότα (αλλά όλοι οι ρωσόφοβοι αγνοούν αυτά τα γεγονότα στη Δύση).
Ωστόσο, ένα ακόμη μεγαλύτερο και μοιραίο λάθος είναι ότι η Ρωσία, με την υποτονική και αναποφάσιστη εξωτερική της πολιτική, έστειλε επίμονα τα λάθος, ηττοπαθή μηνύματα στους δυτικούς υπεύθυνους χάραξης πολιτικής. Δεν έχει κάνει σχεδόν τίποτα για να καταστήσει τον κόσμο ενήμερο για τον επί δεκαετίες εξευτελισμό των ρωσικών μειονοτήτων σε ορισμένες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες από το 1991 και στην Ουκρανία από το 2014, ούτε έχει κάνει κάτι πιο σοβαρό για την προστασία τους, εκτός από τη χρήση της επίσημης γλώσσας της διπλωματίας. Η Ρωσία αντέδρασε επίσης χλιαρά στη συνεχή ενίσχυση των ναζιστικών κινημάτων στη γειτονιά της, παρόλο που οι Ρώσοι και η Ρωσία ήταν οι κύριοι στόχοι αυτής της τρέλας. Η Ρωσία άφησε τις διαδικασίες ναζιστικοποίησης της Ουκρανίας από το 2014 να προχωρήσουν πολύ μακριά, χωρίς να θέσει σαφείς κόκκινες γραμμές πολύ, πολύ νωρίτερα, αλλά όχι το 2022. Γι’ αυτό και κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τη Ρωσία μέχρι τις 24 Φεβρουαρίου 2022.
Κατά συνέπεια, υπάρχει ένα μεγάλο, παγκόσμιο σοκ για την τρέχουσα ρωσική στρατιωτική δράση στην Ανατολική Ουκρανία. Μόνο τώρα, με τεράστια καθυστέρηση 30 ετών και για πρώτη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο 1.0, η Δύση άρχισε να παίρνει στα σοβαρά τη Ρωσία. Το τίμημα της καθυστέρησης είναι υψηλό, πολύ υψηλότερο από ό,τι έπρεπε να είναι, οι κίνδυνοι είναι τεράστιοι και τα αποτελέσματα για την παγκόσμια ασφάλεια και οικονομία είναι αβέβαια. Το μόνο σίγουρο είναι η ταλαιπωρία των Ουκρανών πολιτών και ο θάνατος στρατιωτών και στις δύο πλευρές.
Dr. Vladislav B. Sotirović
Πρώην καθηγητής πανεπιστημίου
Βίλνιους, Λιθουανία
Ερευνητής στο Κέντρο Γεωστρατηγικών Μελετών
Βελιγράδι, Σερβία
www.geostrategy.rs
sotirovic1967@gmail.com
© Vladislav B. Sotirović 2024
Προσωπική αποποίηση ευθυνών: Ο συγγραφέας γράφει για την παρούσα έκδοση με ιδιωτική ιδιότητα, η οποία δεν αντιπροσωπεύει κανέναν ή οποιαδήποτε οργάνωση, εκτός από τις προσωπικές του απόψεις. Τίποτα από όσα γράφει ο συγγραφέας δεν πρέπει ποτέ να συγχέεται με τις συντακτικές απόψεις ή τις επίσημες θέσεις οποιουδήποτε άλλου μέσου ενημέρωσης ή φορέα.