Για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση, «οι Ρώσοι σέρνουν αργά, αλλά οδηγούν γρήγορα», οπότε είναι πιθανό ότι όλα θα μπορούσαν σύντομα να επιταχυνθούν ως αποτέλεσμα της υιοθέτησης αυτής της τακτικής από τη Ρωσία.
Γράφει ο Andrew Korybko
Είμαι Αμερικανός πολιτικός αναλυτής με έδρα τη Μόσχα και ειδικεύομαι στην παγκόσμια συστημική μετάβαση προς την πολυπολικότητα.
Η Washington Post (WaPo) δημοσίευσε την Τετάρτη ένα άρθρο σχετικά με το πώς «η ανατολική Ουκρανία λυγίζει κάτω από τη βελτιωμένη ρωσική τακτική, την ανώτερη δύναμη πυρός» για να συμπέσει με την κατάληψη από τη Ρωσία της στρατηγικής ουκρανικής πόλης-φρούριο Ugledar στη διασταύρωση των μετώπων Donbass και Zaporozhye. Σύμφωνα με τους ίδιους, η Ρωσία βασίζεται πλέον σε ομάδες εφόδου μόλις τεσσάρων στρατιωτών η καθεμία, προκειμένου να αποφύγει την παρακολούθηση από μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Διαθέτει επίσης πολύ περισσότερο εξοπλισμό από την Ουκρανία και μπορεί επίσης να συντονίζει καλύτερα τις επιθέσεις της.
Ένας ανώνυμος αξιωματικός της 72ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας που πολέμησε στο Ουγκλεντάρ «για περίπου δύο χρόνια χωρίς ανακούφιση» τους είπε ότι «οι βολές πυροβολικού στην περιοχή φτάνουν μερικές φορές τα 10 βλήματα προς 1 υπέρ της Ρωσίας και οι βόμβες ολίσθησης που εκτοξεύονται χωρίς αντίπαλο από αεροσκάφη μπορούν να καταστρέψουν ολόκληρα τμήματα μιας γραμμής χαρακωμάτων και όποιον τα επανδρώνει». Η WaPo πρόσθεσε ότι η Ουκρανία εξακολουθεί να αγωνίζεται να αναπληρώσει τις απώλειές της και έχει αποσπαστεί από την εισβολή της στην περιοχή Κουρσκ της Ρωσίας, το τελευταίο αποτέλεσμα της οποίας ήταν προβλέψιμο.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο από το ρεπορτάζ τους είναι ότι «Η καταστροφή των σιδηροδρόμων και των γεφυρών (γύρω από το Ποκρόβσκ) σημαίνει ότι ουσιαστικά έχει χαθεί». Οι αναγνώστες μπορούν να μάθουν περισσότερα για το πώς η κατάληψη αυτής της πόλης μπορεί να αλλάξει το παιχνίδι για το μέτωπο του Ντονμπάς από αυτή την ανάλυση εδώ, αλλά είναι επίσης σημαντικό ότι η Ρωσία στοχεύει τελικά στη στρατιωτική διοικητική μέριμνα της Ουκρανίας. Εξακολουθεί να μην αγγίζει τις γέφυρες στον Δνείπερο ούτε κανέναν από τους σιδηροδρόμους που συνδέουν την Ουκρανία με την Πολωνία, αλλά τουλάχιστον καταστρέφει επιτέλους αυτά που βρίσκονται κοντά στο μέτωπο.
Αν και καμία από αυτές τις τακτικές δεν είναι καινούργια, είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζονται από τη Ρωσία, πόσο μάλλον συνολικά. Η εγκατάλειψη των «επιθέσεων με κρέας» υπέρ των μικρών ομάδων εφόδου είχε καθυστερήσει εδώ και καιρό, όπως και ο βομβαρδισμός των ουκρανικών χαρακωμάτων και η στόχευση της στρατιωτικής υλικοτεχνικής υποδομής της κοντά στη γραμμή του μετώπου. Η Ρωσία ήταν πάντα πολύ μπροστά στην «κούρσα της υλικοτεχνικής υποδομής»/«πόλεμο φθοράς», αλλά μόλις τώρα κάνει κάτι άλλο από το να βασίζεται στην ωμή βία, επινοώντας επιτέλους πιο αποτελεσματικούς τρόπους για να αξιοποιήσει αυτό το πλεονέκτημα.
Για να παραφράσουμε τη γνωστή ρήση, «οι Ρώσοι σέρνουν αργά, αλλά οδηγούν γρήγορα», οπότε είναι πιθανό ότι όλα μπορεί σύντομα να επιταχυνθούν ως αποτέλεσμα της υιοθέτησης τελικά από τη Ρωσία αυτών των τακτικών. Το ερώτημα παραμένει, ωστόσο, σχετικά με το γιατί χρειάστηκε τόσος χρόνος για να γίνουν αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί. Η καθυστέρηση αυτή επέφερε τεράστιο κόστος. Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις της δεν είχαν βιώσιμους βρόχους ανατροφοδότησης μέχρι πρόσφατα. Οι ανακριβείς απεικονίσεις της κατάστασης στην πρώτη γραμμή του μετώπου μπορεί επίσης να θόλωσαν τις αντιλήψεις της διοίκησης.
Ο συνδυασμός αυτών των δύο εξηγεί γιατί η Ρωσία χρειάστηκε τόσο πολύ χρόνο για να εφαρμόσει αυτό που οι υποστηρικτές της ήθελαν να κάνει εδώ και καιρό. Τα προβλήματα αυτά δεν αφορούν αποκλειστικά τις ένοπλες δυνάμεις της, ωστόσο, αφού ταλαιπωρούν τη Ρωσία γενικότερα. Δεν είναι ασυνήθιστο κάποιος να λέει στους ανωτέρους του αυτό που νομίζει ότι θέλουν να ακούσουν αντί να μοιράζεται μαζί τους ωμές αλήθειες. Ομοίως, οι ανώτεροι σπάνια αισθάνονται άνετα να αναγνωρίσουν ότι τα σχέδιά τους δεν λειτουργούν, εξ ου και δεν ζητούν συχνά ανατροφοδότηση.
Το να μοιράζεται κανείς ανεπιθύμητες συμβουλές θεωρείται βαθιά προσβλητικό, επειδή θεωρείται ότι αμφισβητεί την κρίση ενός προϊσταμένου και, ως εκ τούτου, απορρίπτεται σχεδόν πάντα. Οι εποικοδομητικές κριτικές είναι ελάχιστες, γεγονός που δημιουργεί έναν θάλαμο αντήχησης που συμβάλλει στην ομαδική σκέψη και στη δημιουργία μιας εναλλακτικής πραγματικότητας. Αυτό καθυστερεί τις πολυπόθητες μεταρρυθμίσεις, αφού οι υπεύθυνοι για την εντολή τους δεν γνωρίζουν καν ότι χρειάζονται, μέχρι τα προβλήματα να γίνουν τόσο σοβαρά ώστε να μην μπορούν να τα αρνηθούν ή να τα αγνοήσουν οι κατώτεροι.
Η λογοδοσία δεν ακολουθεί συνήθως ούτε τις μεταρρυθμίσεις, αφού εκείνοι που αρνήθηκαν ή αγνόησαν τα προβλήματα που τις προκάλεσαν σπάνια τιμωρούνται, πόσο μάλλον αφήνονται ελεύθεροι από τις θέσεις τους. Απλώς επικαλούνται άγνοια ή βρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους, κάτι από τα οποία συνήθως ικανοποιεί τους ανωτέρους τους. Οι ίδιοι αυτοί προϊστάμενοι επίσης δεν αποφασίζουν συχνά να δημιουργήσουν βρόχους ανατροφοδότησης ή να βελτιώσουν τους όποιους υπάρχοντες έχουν αφού διατάξουν να γίνουν μεταρρυθμίσεις, αφού η ομαδική σκέψη τους έχει παραπλανήσει και τους έχει κάνει να πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν συστημικά προβλήματα.
Οι προηγούμενες παράγραφοι είναι ομολογουμένως σκληρές, αλλά εξηγούν γιατί «οι Ρώσοι σέβονται αργά», είτε πρόκειται για τη γραφειοκρατία, είτε για τις επιχειρήσεις, είτε για τη διπλωματία, είτε για τις στρατιωτικές υποθέσεις, είτε για οτιδήποτε άλλο. Αρχίζουν να «ιππεύουν γρήγορα» μόνο όταν οι ανώτεροι συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν συστημικά προβλήματα και απαιτούν μεταρρυθμίσεις για την επίλυσή τους, οπότε οι «κάθετες εξουσίες» για τις οποίες είναι γνωστή η Ρωσία μπαίνουν σε κίνηση λόγω πειθαρχίας και φόβου να μην αναστατώσουν περαιτέρω τον οργισμένο ανώτερο. Κάτι τέτοιο μπορεί τελικά να συμβαίνει με την ειδική επιχείρηση.
Μεταφρασμένο από Sahiel.gr σε συνεργασία με korybko.substack.com