Του Δημήτρη Νίκογλου
Ποια λέξη άραγε θα μπορούσε να προδώσει ή ακόμη και να καταστρέψει έναν χαρακτήρα, ή μια προσωπικότητα;
Το εγώ φυσικά.. μια λέξη τόσο μικρή στην γραφή του αλλά τόσο καταστρεπτική στην συχνή και καθημερινή του χρήση.
Το εγώ, είναι αυτοκαταστροφικό από μόνο του και κατά την συχνή του χρήση από τον εκάστοτε φαύλο εγωπαθή γίνεται και επικίνδυνο. Το τεράστιο εγώ του καθενός είναι πολύ ψηλά ως φρόνημα. Το εγώ των άλλων είναι όμως που πάντα μας ενοχλεί και όχι το αλάνθαστο δικό μας εγώ, άλλωστε το να αναγνωρίζεις τα λάθη σου θέλει δύναμη και ανδρεία πράγμα που είναι σπάνιο στις μέρες μας.
Η εγωπάθεια της εκάστοτε συμπεριφοράς είναι συνώνυμη με την αλαζονεία και την έπαρση του κάθε Χρήστη όσο και αν αυτός προσπαθεί να ωραιοποιήσει το νόημα στην έκφανση της φράσης του. Αυτό που με σιγουριά επιτυγχάνεις πάντα με σύμμαχο το ισχυρό σου εγώ, είναι το γρήγορο κατέβασμα από την σκάλα της όποιας επιτυχίας σου.
Μια από τις πιο τίμιες προσπάθειες σμίλευσης του χαρακτήρα μας είναι και αυτή της άμβλυνσης του εγώ μας. Το σπάσιμο στα δύο και το μοίρασμα του εγώ μας, μας κάνει πιο πράους, πιο συγκαταβατικούς, μας κάνει δηλαδή λίγο καλύτερους ανθρώπους.
Και ποιος δεν άκουσε έστω και μια φορά το γνωστό και χιλιοειπωμένο
“ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;”
Αυτό δηλαδή που αυτόματα δηλώνει την ταυτότητα και τον χαρακτήρα αυτού που το προσφωνεί. Για μένα είναι μια από τις πιο χυδαίες φράσεις της πλούσιας γλώσσας μας, μια φράση που μόνο αυταρχισμό μου βγάζει.
Ο εγωιστής με την υπέρμετρη αγάπη που τρέφει για τον εαυτό του και τον “αλάνθαστο” κατά τον ίδιο χαρακτήρα του, το μόνο που καταφέρνει με επιτυχία είναι να γιγαντώνει το “αλάνθαστο” εγώ του και να δημιουργεί γύρω του ένα τοίχος ανασφάλειας που τον κατατρέχει και που ο ίδιος λυσσαλέα πολεμά. Άλλωστε είναι γνωστό πως στον εγωισμό, όποιος κερδίζει, χάνει…
Οι μάχες κερδίζονται με αγώνες, και η πρώτη μάχη που θα πρέπει να κερδίσεις είναι αυτή του εαυτού σου. Η βελτίωση της καθημερινότητας θέλει αγώνα, και η προσωπική καλυτέρευση όπως και η καλυτέρευση του κοινωνικού συνόλου με καθημερινό αγώνα επιτυγχάνεται.
Τίποτα φίλοι μου δεν έρχεται μόνο του, και η απόσταση από το εγώ μέχρι το εμείς είναι ένα θέλω δρόμος …!
Ας κλειδώσουμε στο σκοτεινό κελί τον κύριο “ξέρεις ποιος είμαι εγώ”
και αφήνοντας το εγώ μας πίσω, ας κάνουμε ένα βήμα προς το εμείς,
και να είστε σίγουροι, πως τα καλά έρχονται.
Πηγή: enarxikospolitis.blogspot.com
