Στη συνάντηση της Τετάρτης μεταξύ του Ούγγρου πρωθυπουργού Viktor Orban και του επικεφαλής του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg οι δύο ηγέτες κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με τη στρατιωτική βοήθεια του μπλοκ προς την Ουκρανία. Η Ουγγαρία δεν θα αντιταχθεί στις σχετικές αποφάσεις του ΝΑΤΟ, όπως έκανε για λίγο η ΕΕ, με αντάλλαγμα το ΝΑΤΟ να μην αναγκάσει την Ουγγαρία να συμμετάσχει σε συμβατική επέμβαση εκεί, να επιτρέψει να χρησιμοποιηθεί το έδαφός της για να διευκολυνθεί αυτό και να χρηματοδοτήσει τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. Με απλά λόγια, συμφώνησαν να διαφωνούν και να μην παρεμβαίνουν στις υποθέσεις του άλλου.
Γράφει ο Andrew Korybko
Είμαι Αμερικανός πολιτικός αναλυτής με έδρα τη Μόσχα και ειδικεύομαι στην παγκόσμια συστημική μετάβαση προς την πολυπολικότητα.
Ενώ ορισμένοι παρατηρητές στο εξωτερικό που είναι ευνοϊκοί προς τον Όρμπαν μπορεί να απογοητευτούν από αυτό, καλά θα κάνουν να αναλογιστούν πόσο μη ρεαλιστικό ήταν να φανταστούν ότι μόνος του θα μπορούσε να σταματήσει τα σχέδια του ΝΑΤΟ. Ο Ούγγρος ηγέτης έχει γίνει λατρευτός ήρωας μεταξύ των δυτικών αντιφρονούντων που αντιτίθενται στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων του μπλοκ κατά της Ρωσίας μέσω της Ουκρανίας, αφού προειδοποίησε γενναία τα τελευταία δύο χρόνια για το πόσο ανεύθυνη και επικίνδυνη είναι αυτή η πολιτική. Οι έντονα διατυπωμένες δηλώσεις του διοχέτευσαν τέλεια τις απόψεις τους για το θέμα αυτό.
Παρ’ όλα αυτά, είναι τελικά μόνο ένας άνθρωπος επικεφαλής μιας συγκριτικά μικρής χώρας, της οποίας ο ρόλος σε αυτόν τον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων επισκιάζεται από αυτόν της κοντινής Πολωνίας και της γειτονικής Ρουμανίας. Επομένως, ήταν αδύνατο γι’ αυτόν να ρίξει ένα γαλλικό κλειδί στα σχέδια του ΝΑΤΟ και το μόνο που θα μπορούσε ποτέ να ελπίζει στην καλύτερη περίπτωση ήταν να λάβει δημόσιες εγγυήσεις ότι η Ουγγαρία δεν θα εμπλακεί σε αυτό το μπλέξιμο. Αυτό ακριβώς έλαβε την Τετάρτη, τις οποίες του έδωσε ο Στόλτενμπεργκ σε μια προσπάθεια να βελτιώσει τη φήμη του μπλοκ.
Από τη σκοπιά του ΝΑΤΟ και έχοντας κατά νου την αδυναμία της Ουγγαρίας να σταματήσει μια συμβατική επέμβαση στην Ουκρανία, καθώς και να εμποδίσει άλλους να χρηματοδοτήσουν τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, ήταν το πιο λογικό να αφήσει το δύστροπο αυτό μέλος στην ησυχία του, προκειμένου να αποπροσανατολιστεί από τους ισχυρισμούς περί εκφοβισμού. Η δημόσια πίεση προς την Ουγγαρία να στείλει τα στρατεύματά της στην Ουκρανία και να αφήσει άλλους να διέρχονται από το έδαφός της, παρά το πόσο αντιδημοφιλείς είναι αυτές οι πολιτικές στο εσωτερικό της, θα μπορούσε να προκαλέσει αρνητικές συγκρίσεις μεταξύ του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Αντίστοιχα, οι Ούγγροι θα μπορούσαν να εξεγερθούν βίαια εναντίον των κυριολεκτικών ΝΑΤΟϊκών κατακτητών τους σε αυτή την περίπτωση και θα μπορούσαν επίσης να εμποδίσουν τις διαδρομές εφοδιασμού από τις οποίες θα εξαρτιόταν αυτή η συμβατική επέμβαση, δημιουργώντας έτσι πολύ περισσότερα προβλήματα ασφάλειας, εφοδιασμού και εικόνας από όσα αξίζει. Γι’ αυτό έγινε η επιλογή να γίνει σεβαστή η απόφαση της Ουγγαρίας να παραμείνει εκτός του πεδίου εφαρμογής αυτών των δραστηριοτήτων, κάτι που είναι ρεαλιστικό και επίσης προσδίδει ψεύτικη αξιοπιστία στους ισχυρισμούς ότι το ΝΑΤΟ είναι μια συλλογή δημοκρατιών και όχι φιλελεύθερων δικτατοριών.
Ο Όρμπαν γνώριζε ότι δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να σταματήσει αυτό που θα μπορούσε να έρθει, γι’ αυτό και ήθελε μόνο δημόσιες εγγυήσεις ότι τα αντικειμενικά εθνικά συμφέροντα της χώρας του θα διασφαλίζονταν σε αυτό το σενάριο. Ο προηγούμενος τσακωμός του με την ΕΕ για την Ουκρανία αφορούσε πρωτίστως τη δημόσια εγγύηση ότι τα μπλοκαρισμένα κεφάλαια της Ουγγαρίας δεν θα ανακατευθύνονταν στη χώρα αυτή, ενώ ο τελευταίος με το ΝΑΤΟ αφορούσε πρωτίστως τη δημόσια εγγύηση ότι τα στρατεύματα και το έδαφός του δεν θα χρησιμοποιούνταν για την επέμβαση εκεί.
Όχι μόνο πήρε αυτό που ήθελε και από τις δύο, αλλά κατάφερε επίσης να πείσει την ΕΕ να συμφωνήσει σε έναν μηχανισμό επαλήθευσης για τη μη θανατηφόρα βοήθεια προς την Ουκρανία και το ΝΑΤΟ να συμφωνήσει ότι η Ουγγαρία δεν θα χρηματοδοτήσει τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. Και τα δύο όμως ήταν επιφανειακές παραχωρήσεις, αφού ο μηχανισμός της ΕΕ δεν περιέχει κανένα δικαίωμα βέτο για τη διακοπή της συνέχισης της διασποράς αυτής της βοήθειας, αν η διαφθορά ξεφύγει περαιτέρω από τον έλεγχο, ενώ το ΝΑΤΟ δεν έχει μηχανισμούς για να αναγκάσει την Ουγγαρία να χρηματοδοτήσει τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις ούτως ή άλλως.
Αυτές οι δύο πτυχές προστέθηκαν στις αντίστοιχες συμφωνίες τους για λόγους δημόσιας εμφάνισης, προκειμένου να φαίνονται αυτά τα διασυνδεδεμένα μπλοκ πιο δημοκρατικά από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Η ΕΕ έχει νομικά μέσα για να παρακάμψει την Ουγγαρία, όπως και το ΝΑΤΟ έχει βίαια μέσα, αλλά κανένα από τα δύο δεν θέλησε να καταφύγει σε αυτά, αφού ήταν ευκολότερο να δώσει απλώς στην Ουγγαρία αυτό που ήθελε. Παρομοίως, ήταν επίσης ευκολότερο για την Ουγγαρία να συμφωνήσει σε αυτές τις συμφωνίες παρά να αντισταθεί κιχωτικά σε αυτές τις δύο, κάτι που θα μπορούσε να καταλήξει σε καταστροφή αν τολμούσε να το κάνει.
Σε αντίθεση με όσα μπορεί να υπέθεσαν ορισμένοι από τους υποστηρικτές του Όρμπαν στο εξωτερικό ότι φοβήθηκε από την απόπειρα δολοφονίας του γειτονικού πρωθυπουργού Ρόμπερτ Φίκο για να καταλήξει σε αυτή την τελευταία συμφωνία, ο Ούγγρος ηγέτης δεν εγκατέλειψε τίποτα εκτός από τις συμβολικές του διαμαρτυρίες και πήρε όλα όσα ήθελε. Το ΝΑΤΟ θα κατέστρεφε την αξιοπιστία του αν υπαναχωρούσε από τις δημόσιες εγγυήσεις του προς την Ουγγαρία, κάτι που δεν έχει κανένα λόγο να κάνει αφού η Ουγγαρία δεν είναι ούτως ή άλλως αναπόσπαστο μέρος των σχεδίων του για την Ουκρανία, οπότε η συμφωνία αυτή αναμένεται να διαρκέσει.
Μεταφρασμένο από Sahiel.gr σε συνεργασία με korybko.substack.com