από τον Thierry Meyssan
Πολλοί είναι εκείνοι που προβλέπουν έναν Παγκόσμιο Πόλεμο. Πράγματι, ορισμένες ομάδες προετοιμάζονται γι’ αυτόν. Αλλά τα κράτη είναι λογικά και, στην πραγματικότητα, θεωρούν μάλλον έναν φιλικό διαχωρισμό, μια διαίρεση του κόσμου σε δύο διαφορετικούς κόσμους, έναν μονοπολικό και έναν πολυπολικό. Ίσως στην πραγματικότητα γινόμαστε μάρτυρες ενός τρίτου σεναρίου: η “Αμερικανική Αυτοκρατορία” δεν παλεύει στην παγίδα του Θουκυδίδη- καταρρέει όπως πέθανε ο πρώην σοβιετικός αντίπαλός της.
Οι Αμερικανοί “Στρούσιανς”, οι Ουκρανοί “ολοκληρωμένοι εθνικιστές”, οι Ισραηλινοί “αναθεωρητές σιωνιστές” και οι Ιάπωνες “μιλιταριστές” καλούν σε γενικευμένο πόλεμο. Είναι μόνοι τους και δεν είναι μαζικά κινήματα. Κανένα κράτος δεν έχει ακόμη δεσμευτεί σε αυτή την πορεία.
Η Γερμανία με 100 δισεκατομμύρια ευρώ και η Πολωνία με πολύ λιγότερα χρήματα επανεξοπλίζονται μαζικά. Αλλά καμία από αυτές δεν φαίνεται πρόθυμη να τα βάλει με τη Ρωσία.
Η Αυστραλία και η Ιαπωνία επενδύουν επίσης σε εξοπλισμούς, αλλά καμία από αυτές δεν διαθέτει αυτόνομο στρατό.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι πλέον σε θέση να αναπληρώσουν τον στρατό τους και δεν είναι πλέον σε θέση να δημιουργήσουν νέα όπλα. Αρκούνται στην αναπαραγωγή των όπλων της δεκαετίας του 1980 με τρόπο που να λειτουργεί σε γραμμή συναρμολόγησης. Ωστόσο, διατηρούν τα πυρηνικά τους όπλα.
Η Ρωσία έχει ήδη εκσυγχρονίσει τους στρατούς της και οργανώνεται για να ανανεώσει τα πυρομαχικά που χρησιμοποιεί στην Ουκρανία και να παράγει μαζικά τα νέα της όπλα, τα οποία κανείς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί. Η Κίνα, από την πλευρά της, επανεξοπλίζεται για να ελέγξει την Άπω Ανατολή και, μακροπρόθεσμα, για να προστατεύσει τους εμπορικούς της δρόμους. Η Ινδία θεωρεί τον εαυτό της ως θαλάσσια δύναμη.
Επομένως, είναι δύσκολο να δούμε ποιος θα μπορούσε και ποιος θα μπορούσε να ξεκινήσει έναν Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε αντίθεση με τις ομιλίες τους, οι Γάλλοι ηγέτες δεν προετοιμάζονται καθόλου για έναν πόλεμο υψηλής έντασης [1]. Ο νόμος για τον στρατιωτικό προγραμματισμό, που θεσπίστηκε για δέκα χρόνια, σχεδιάζει την κατασκευή ενός πυρηνικού αεροπλανοφόρου, αλλά μειώνει το μέγεθος του στρατού. Πρόκειται για το να δώσουμε στους εαυτούς μας τα μέσα προβολής, αλλά όχι για να υπερασπιστούμε το έδαφός μας. Το Παρίσι συνεχίζει να σκέφτεται ως αποικιοκρατική δύναμη, ενώ ο κόσμος γίνεται πολυπολικός. Είναι κλασικό: οι στρατηγοί προετοιμάζονται για τον προηγούμενο πόλεμο και αγνοούν την πραγματικότητα του αύριο.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζει τη “Στρατηγική Πυξίδα” της. Η Επιτροπή συντονίζει τις στρατιωτικές επενδύσεις των κρατών μελών της. Στην πράξη, όλοι παίζουν το ίδιο παιχνίδι, αλλά επιδιώκουν διαφορετικούς στόχους. Από την άλλη πλευρά, η Επιτροπή προσπαθεί να αναλάβει τον έλεγχο των αποφάσεων για τη χρηματοδότηση των στρατών, οι οποίες μέχρι τώρα εξαρτώνταν από τα εθνικά τους κοινοβούλια. Αυτό θα επέτρεπε την οικοδόμηση μιας αυτοκρατορίας, αλλά όχι την κήρυξη ενός γενικευμένου πολέμου.
Είναι σαφές ότι όλοι παίζουν ένα παιχνίδι, αλλά εκτός από τη Ρωσία και την Κίνα, κανείς δεν προετοιμάζεται για έναν πόλεμο υψηλής έντασης. Αντίθετα, γινόμαστε μάρτυρες μιας ανακατανομής των χαρτιών. Αυτόν τον μήνα, η Ουάσινγκτον στέλνει τους Liz Rosenberg και Brian Nelson, δύο ειδικούς στα μονομερή καταναγκαστικά μέτρα [2], στην Ευρώπη με την αποστολή να αναγκάσουν τους Συμμάχους να συμμορφωθούν. Σύμφωνα με τα λόγια του πρώην προέδρου George Bush Jr. κατά τη διάρκεια του πολέμου “κατά της τρομοκρατίας”: “Όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”.
Η Liz Rosenberg είναι αποτελεσματική και αδίστακτη. Είναι αυτή που γονάτισε τη συριακή οικονομία, καταδικάζοντας εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια, επειδή τόλμησαν να αντισταθούν και να νικήσουν τα υποκατάστατα της Αυτοκρατορίας.
Ο χολιγουντιανός δυτικός λόγος αλά Τζορτζ Μπους Τζούνιορ για καλούς και κακούς έχει αποτύχει με την Τουρκία, η οποία έχει ήδη βιώσει την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 και τον σεισμό του 2023. Η Άγκυρα γνωρίζει ότι δεν έχει τίποτα καλό να περιμένει από την Ουάσινγκτον και ήδη κοιτάζει προς τον Οργανισμό Συνεργασίας της Σαγκάης. Ωστόσο, ο ίδιος λόγος θα πρέπει να πετύχει με τους Ευρωπαίους, οι οποίοι παραμένουν γοητευμένοι από τη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών. Φυσικά η δύναμη αυτή βρίσκεται σε παρακμή, αλλά το ίδιο συμβαίνει και με τους Ευρωπαίους. Κανείς δεν πήρε κανένα μάθημα από το σαμποτάζ των αγωγών φυσικού αερίου Ρωσίας-Γερμανίας-Γαλλίας-Ολλανδίας, τον North Stream. Όχι μόνο τα θύματα πήραν την ευθύνη χωρίς να πουν τίποτα, αλλά πρόκειται να λάβουν περαιτέρω τιμωρία για εγκλήματα που δεν διέπραξαν.
Ο κόσμος θα πρέπει λοιπόν να χωριστεί σε δύο μπλοκ, από τη μια η υπερδύναμη των ΗΠΑ και οι υποτελείς της, από την άλλη ο πολυπολικός κόσμος. Από την άποψη του αριθμού των κρατών, αυτό θα πρέπει να είναι μισό και μισό, αλλά από την άποψη του πληθυσμού, μόνο 13% για το δυτικό μπλοκ έναντι 87% για τον πολυπολικό κόσμο.
Οι διεθνείς θεσμοί δεν μπορούν πλέον να λειτουργήσουν. Θα πρέπει είτε να πέσουν σε λήθαργο είτε να διαλυθούν. Τα πρώτα παραδείγματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι η ουσιαστική έξοδος της Ρωσίας από το Συμβούλιο της Ευρώπης και οι άδειες έδρες των Δυτικοευρωπαίων στο Αρκτικό Συμβούλιο κατά τη διάρκεια του έτους της ρωσικής προεδρίας. Άλλοι θεσμοί δεν έχουν πλέον σημασία, όπως ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), ο οποίος υποτίθεται ότι θα οργάνωνε τον διάλογο Ανατολής-Δύσης. Μόνο η προσκόλληση της Ρωσίας και της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη αναμένεται να τα διατηρήσει βραχυπρόθεσμα, καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες σκέφτονται ήδη να μετατρέψουν τον Οργανισμό σε μια δομή που προορίζεται αποκλειστικά για τα συμμαχικά έθνη.
Το δυτικό μπλοκ θα πρέπει επίσης να αναδιοργανωθεί. Μέχρι τώρα, η ευρωπαϊκή ήπειρος κυριαρχούνταν οικονομικά από τη Γερμανία. Για να είναι σίγουρες ότι η Γερμανία δεν θα πλησίαζε ποτέ τη Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν το Βερολίνο να αρκεστεί στο δυτικό τμήμα της ηπείρου και να αφήσει το κέντρο στα χέρια της Βαρσοβίας. Έτσι, η Γερμανία και η Πολωνία εξοπλίστηκαν για να επιβληθούν στις αντίστοιχες ζώνες επιρροής τους, αλλά όταν το αμερικανικό αστέρι θα έσβηνε, θα πολεμούσαν μεταξύ τους.
Όταν η Σοβιετική Αυτοκρατορία έπεσε, εγκατέλειψε τους συμμάχους και τους υποτελείς της. Έχοντας δει την αδυναμία της να λύσει τα προβλήματα, η ΕΣΣΔ πρώτα σταμάτησε να υποστηρίζει οικονομικά την Κούβα, στη συνέχεια εγκατέλειψε τους υποτελείς της στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας και τελικά κατέρρευσε μόνη της. Η ίδια διαδικασία αρχίζει και σήμερα.
Ο πρώτος αμερικανικός πόλεμος στον Κόλπο, οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου και η σειρά των πολέμων τους στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, η επέκταση του ΝΑΤΟ και η ουκρανική σύγκρουση θα έχουν προσφέρει μόνο τρεις δεκαετίες επιβίωσης στην αμερικανική αυτοκρατορία. Υποστηρίχθηκε από τον πρώην σοβιετικό της αντίπαλο. Έχει χάσει τον λόγο ύπαρξής της με τη διάλυσή της. Ήρθε η ώρα να εξαφανιστεί και αυτή.
Thierry Meyssan – Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δίκτυο Βολταίρος.
Με πληροφορίες από voltairenet.org
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.