του Markku Siira
«Όχι πολύ καιρό πριν, η αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση ήταν προνόμιο των ριζοσπαστών και των λαϊκιστών», λέει ο Thomas Fazi, ο οποίος πέρασε μεγάλο μέρος της νιότης του ξεσηκώνοντας (κυριολεκτικά) ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό ως μέρος του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 .
Ωστόσο, το κίνημα των ακτιβιστών δεν κατάφερε να πετύχει σημαντικές πολιτικές νίκες στη Δύση. Ζητούσε την αυτοδιάθεση των λαών σε μακρινές χώρες, αλλά δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και της πολιτικής εξουσίας, για παράδειγμα, στις ευρωπαϊκές πατρίδες των αγωνιστών.
Ωστόσο, ο Fazi, ο οποίος ταυτίστηκε ως σοσιαλιστής, και οι όμοιοί του, που σήμερα αναφέρονται περίεργα ως «ακροδεξιοί» ακτιβιστές από τους οπαδούς του δυτικού καπιταλισμού, είχαν δίκιο που είπαν ότι η παγκοσμιοποίηση υπό την ηγεσία των εταιρειών είχε καταστροφικές συνέπειες.
Για δεκαετίες, οι οικονομικές πολιτικές ήταν προσαρμοσμένες στα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και μια μικρή κοσμοπολίτικη ελίτ ήταν σε θέση να συγκεντρώσει τεράστιο πλούτο και δύναμη για τον εαυτό της. Αυτή η ρύθμιση έχει εξαθλιώσει τους εργαζόμενους και έχει καταστρέψει τη βιομηχανική ικανότητα, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις υποδομές και τις τοπικές κοινότητες. Η Δύση έχει επίσης γίνει ολοένα και περισσότερο εξαρτημένη από ξένους προμηθευτές για τα πάντα, από ενέργεια μέχρι τρόφιμα και φάρμακα.
Αυτή η «υπερπαγκοσμιοποίηση» δεν ήταν μόνο οικονομικό έργο αλλά και πολιτικό. Δεν πρόκειται μόνο για τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των εταιρικών στελεχών και των τραπεζιτών, αλλά και για την απομάκρυνση του λαού: τα εθνικά προνόμια έχουν παραδοθεί σε διεθνή και υπερεθνικά ιδρύματα και υπερκρατικές γραφειοκρατίες όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αυτοί οι θεσμοί έχουν αποσυνδέσει πλήρως το κεφάλαιο από την εθνική δημοκρατία. Το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με μια πλουτοκρατία και μια εταιρική κυριαρχία, όπου την ανώτατη εξουσία κατέχουν οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι τράπεζες. Τα κόμματα δύσκολα διακρίνονται πλέον, έτσι ώστε οι πολιτικές επιλογές να περιορίζονται, σε αυτό το κυνικό παιχνίδι, σε μικρές αποχρώσεις και αισθητικές αλλαγές που δεν έχουν αντίκτυπο στις βασικές γραμμές.
Αν και η πολιτική σήμερα εξακολουθεί να ασκείται φαινομενικά στο επίπεδο των εθνών-κρατών, η οικονομία έχει γίνει τα τελευταία σαράντα χρόνια μια ολοένα και πιο διακρατική υπόθεση, με τους στημένους κανόνες της που υπαγορεύονται από μια τεχνοκρατική τάξη. κόσμος που έχει περισσότερα κοινά μεταξύ τους παρά με τους η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας τους.
Από τότε, η ίδια εταιρική και καπιταλιστική κλίκα έχει αυξηθεί με σκεπτικισμό για το μέλλον. Σήμερα, οι ίδιοι ακραίοι καπιταλιστές διακηρύσσουν την αυγή μιας νέας εποχής «τοπικισμού» ακόμη και του «θανάτου της παγκοσμιοποίησης».
Αναφέροντας τα προβλήματα της εποχής του Coron, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπάρχουν τώρα ανησυχίες για την ασφάλεια του εφοδιασμού και ζητείται «αναδιοργάνωση των αλυσίδων εφοδιασμού ώστε να είναι πιο τοπικές». Ξαφνικά, η παγκοσμιοποίηση αποτελεί απειλή για την «εθνική ασφάλεια».
Οι γεωπολιτικές συγκρούσεις έχουν προσθέσει τον επείγοντα χαρακτήρα της απο-παγκοσμιοποίησης. Η Ουκρανία έχει χωρίσει τον κόσμο σύμφωνα με γεωπολιτικές γραμμές και την ίδια στιγμή ο ανταγωνισμός μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας έχει ενταθεί. Τον Νοέμβριο, ο Μπάιντεν ξεκίνησε έναν πλήρους κλίμακας οικονομικό πόλεμο κατά της Κίνας επιβάλλοντας περιορισμούς στις εξαγωγές.
Γιατί η παγκόσμια καπιταλιστική τάξη πιέζει τώρα να απομακρυνθεί από την παγκοσμιοποίηση που έχει χτίσει όλες αυτές τις δεκαετίες; Ενώ η τάση προς την «απο-παγκοσμιοποίηση» και την «τοπικοποίηση» θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι θετικό, σύμφωνα με τον Φάζι, δεν καθοδηγείται από την επιθυμία να δημιουργηθούν δικαιότερες και πιο αυτάρκεις κοινωνίες και οικονομίες που υπηρετούν την πολιτική. -να εισαι. Το τρέχον δράμα καθοδηγείται από την επιθυμία της δυτικής οικονομικής δύναμης να συντρίψει μια αντίπαλη Κίνα.
Εκτός από τους δυτικούς γίγαντες, ο άλλος μεγάλος νικητής της παγκοσμιοποίησης ήταν η Κίνα. Από τη δυτική σκοπιά, η παγκοσμιοποίηση βασίστηκε στην υπόθεση ότι η Κίνα θα αποδεχόταν τον ρόλο της ως το «εργοστάσιο του κόσμου» στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Οι καπιταλιστές ήλπιζαν ότι η Κίνα θα παράγει φτηνό εργατικό δυναμικό για πολυεθνικές εταιρείες, θα κατασκευάζει αγαθά και τελικά θα ασπάζεται τον δυτικό οικονομικό φιλελευθερισμό και ένα μοντέλο δημοκρατίας υποταγμένο σε εξωτερικές δυνάμεις.
Η ελίτ του Κομμουνιστικού Κόμματος, που εδώ και πολύ καιρό δικαίως καχύποπτη για τις υπερβολές του αμερικανικού τύπου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, αρνήθηκε να ακολουθήσει τον ρόλο στην παγκόσμια τάξη που της είχε αναθέσει η κυρίαρχη φυλή της παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεσία της Δύσης. Εν τω μεταξύ, το Κομμουνιστικό Κόμμα εφάρμοζε τα δικά του σχέδια, ανεβάζοντας την παγκόσμια αλυσίδα αξίας.
Η άνοδος της Κίνας και ο αντίκτυπός της στην ανταγωνιστικότητα και τη θέση της οικονομίας των ΗΠΑ ήταν ένα θέμα ανησυχίας πριν από μερικά χρόνια. «Είχε προγραμματιστεί μια «στροφή στην Ασία» στο παρελθόν, αλλά υπό τον Πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, η Ουάσιγκτον ήταν ολοένα και πιο ειλικρινής στον εμπορικό της πόλεμο με το Πεκίνο. Η κυβέρνηση Μπάιντεν συνεχίζει να ακολουθεί την πορεία που χάραξε ο Τραμπ για την Κίνα στον ανταγωνισμό για πολιτικό και οικονομικό δύναμη.Δεν μπορεί να αποκλειστεί μια στρατιωτική αντιπαράθεση.
Ενώ η «απο-παγκοσμιοποίηση» που κυκλοφορεί σήμερα θα μπορούσε, στην καλύτερη περίπτωση, να επιδιορθώσει τις οικονομικές δομές, να επαναφέρει την παραγωγή στην πατρίδα και να μειώσει την εξάρτηση από τις εισαγωγές, αυτός δεν είναι, σύμφωνα με τον Fazi, ο λόγος που οι δυνάμεις άλλαξαν γνώμη. Θεωρούν το έργο κατά της παγκοσμιοποίησης ως μια νέα μορφή οικοδόμησης αυτοκρατορίας για τη διατήρηση της ηγεμονίας και την ανάσχεση της ανόδου της Κίνας.
[ΠΗΓΗ]
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
