Στρατιώτες της αερομεταφερόμενης αντιαρματικής πυροβολαρχίας των αερομεταφερόμενων στρατευμάτων στη νότια κατεύθυνση μιας ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης στην Ουκρανία.
Petr Akopov
Εδώ και αρκετές ημέρες, τα πάθη και οι συζητήσεις μαίνονται γύρω από την απροσδόκητη επιτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης στην περιοχή του Χάρκοβο, ως αποτέλεσμα της οποίας οι μονάδες μας εγκατέλειψαν τα περισσότερα από τα εδάφη που κατέλαβαν στην περιοχή αυτή: τι συνέβη, ποιος φταίει και τι πρέπει να κάνουμε;
Η δήλωση του Υπουργείου Άμυνας ότι “ελήφθη απόφαση για την ανασύνταξη των ρωσικών στρατευμάτων” και ότι “για το σκοπό αυτό διεξήχθη επιχείρηση για την αναδίπλωση και την οργάνωση της μεταφοράς μιας ομάδας στρατευμάτων” δεν είναι καθησυχαστική – όλοι θυμούνται τις σκληρές μάχες για τις πόλεις που έχουμε τώρα εγκαταλείψει, και η τύχη των Ουκρανών πολιτών που υποστήριξαν το στρατό μας και τώρα έχουν μείνει σε αυτά τα εδάφη δεν μπορεί παρά να ανησυχεί τη ρωσική κοινωνία.
Κατ’ αρχήν, είναι σαφές ότι ο κύριος λόγος είναι η υποτίμηση του εχθρού και αφορά τόσο τις δυνατότητες και το δυναμικό της Ουκρανίας όσο και τον βαθμό εμπλοκής της Δύσης στη σύγκρουση. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τη συγκεκριμένη κατάσταση στο Χάρκοβο, αλλά για ολόκληρη την πορεία των εχθροπραξιών, στις οποίες αρχικά δρούμε με μικρότερο αριθμό από τον εχθρό.
Ως εκ τούτου, οι φωνές γίνονται όλο και πιο δυνατές ότι ήρθε η ώρα να σταματήσει η ειδική στρατιωτική επιχείρηση και να προχωρήσουμε σε έναν ολοκληρωμένο πόλεμο, με την κινητοποίηση των όλων και των πάντων, διότι διαφορετικά δεν θα νικήσουμε – καθώς και απαιτήσεις να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για την τρέχουσα υποχώρηση, την οποία προσπαθούν να παρουσιάσουν σχεδόν ως “καταστροφή στο μέτωπο”. Έχουν ήδη αρχίσει να μιλούν για “συμβατισμό” και “προδοσία στην κορυφή” – όλα αυτά που θυμόμαστε καλά από τα γεγονότα του 2014-15 και, το σημαντικότερο, από την ιστορία του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά παρά το γεγονός ότι οι στρατιωτικοί μας αντίπαλοι ασχολούνται αναμφίβολα με τη διασπορά της ηττοπάθειας, της παν-προπαγάνδας και του πανικού, δεν μπορούμε τώρα να φοβόμαστε μια επανάληψη του σεναρίου του 1915-17 – όταν το ρωσικό κράτος ηττήθηκε εκ των έσω κατά τη διάρκεια του πολέμου υπό την παρανοϊκή ιδέα της “βλακείας ή της προδοσίας” στην κορυφή (υπονοώντας ότι υπάρχουν και τα δύο, δηλαδή η κυβέρνηση είναι και αδύναμη και προδοτική) που σάρωσε ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας. Η εμπιστοσύνη στον Βλαντιμίρ Πούτιν παραμένει σε πολύ υψηλό επίπεδο – όπως και η εμπιστοσύνη ότι ο αρχιστράτηγος σκοπεύει να πορευτεί προς τη νίκη.
Και η υπάρχουσα δυσπιστία της κοινής γνώμης απέναντι σε μέρος της ελίτ, την οποία προσπαθούν να διογκώσουν σε μίσος για την ελίτ ως τέτοια, αν και αποτελεί σημαντικό παράγοντα στη ζωή μας, δεν μπορεί να είναι καθοριστική. Και σίγουρα δεν είναι ικανή να εκφυλιστεί σε απόρριψη των θεσμών της εξουσίας και του κράτους ως τέτοιων. Επειδή η κατανόηση των προβλημάτων, των αδυναμιών, ακόμη και των εγγενών ατελειών του σημερινού μας συστήματος δεν επισκιάζει το κύριο – τη συσπείρωση του λαού για την επίτευξη της νίκης. Όχι μόνο νίκη στην Ρωσική επιχείρηση στην Ουκρανία και ούτε καν νίκη στον πολυεπίπεδο πόλεμο με τη Δύση, αλλά νίκη επί του εαυτού μας. Νίκη επί των δικών μας αυταπατών, ψευδαισθήσεων και λαθών.
Ναι, γιατί ο κύριος στόχος μας δεν είναι καν η επιστροφή της Ουκρανίας στον ρωσικό κόσμο, ούτε καν η εξάλειψη του δυτικού σχεδίου της Ουκρανίας ως αντιρωσικής – όλα είναι ξεκάθαρα γι’ αυτό (και είναι ακόμη πιο περίεργο που κάποιος άλλος δεν το καταλαβαίνει αυτό και δυσανασχετεί με το γεγονός ότι “δεν μας λένε για τον τελικό στόχο”). Κύριος στόχος μας είναι να οικοδομήσουμε μια κυρίαρχη, ισχυρή και δίκαιη Ρωσία. Η οποία δεν είναι ίση με τη Ρωσική Ομοσπονδία ούτε σε εδαφικό ούτε σε ουσιαστικό επίπεδο.
Μετά την καταστροφή του 1991, προσπαθήσαμε να οικοδομήσουμε ένα κράτος σε μέρος του ρωσικού κόσμου, αλλά πρώτα ασχοληθήκαμε με τον πρωτόγονο ευρωπαϊσμό, δηλαδή αντιγράφοντας δυτικούς θεσμούς και νόμους για να ενταχθούμε στο Χρυσό Δισεκατομμύριο, και στη συνέχεια θέλαμε να οικοδομήσουμε τη δική μας Δύση στο εσωτερικό. Ανεξάρτητη, αλλά βασικά ίδια με το μοντέλο.
Μόνο όταν συνειδητοποιήσαμε ότι τίποτα από αυτά δεν ήταν δυνατό, αλλά ότι θα μας σκότωνε, αρχίσαμε να μαζεύουμε τη γη μας. Δεν ήταν εύκολο να το κάνουμε αυτό μετά τον Μάιο του 2012, όταν ο Πούτιν επέστρεψε στο Κρεμλίνο: ένα βασικό τμήμα του κόσμου μας, η Ουκρανία, ήταν ήδη στενά συνδεδεμένο με τη Δύση. Ήταν συνδεδεμένο στο επίπεδο των ελίτ, στο επίπεδο του νέου εθνικού μύθου “η Ουκρανία είναι η Ευρώπη”, και κανείς δεν επρόκειτο να μας το επιστρέψει. Αυτό το καταλάβαμε το 2013-14 – μετά το Μαϊντάν και την Κριμαία.
Αυτό που θέλαμε περισσότερο να αποφύγουμε – ένας εμφύλιος πόλεμος στο εσωτερικό της Ουκρανίας, στο Ντονμπάς, στον οποίο η Ρωσία αναγκάστηκε να παρέμβει ξεκινώντας την ειδική επιχείρηση. Και τώρα, δυστυχώς, δεν υπάρχει γυρισμός – στο τέλος δεν θα υπάρχουν σίγουρα δύο κράτη με τους ίδιους ανθρώπους. Θα υπάρξει είτε ένα κράτος της Ρωσίας (διατηρώντας παράλληλα την τυπική ανεξαρτησία της νέας Ουκρανίας) – είτε ένα μεγάλο ερείπιο αντί για ολόκληρο τον ρωσικό κόσμο.
Η δεύτερη επιλογή είναι δυνατή σε περίπτωση “νίκης της Ουκρανίας”, δηλαδή ήττας της Ρωσίας. Η αποτυχία αποκατάστασης της εθνικής ενότητας θα οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες για τη Ρωσική Ομοσπονδία – και για το λαό μας ως τέτοιο. Το κατανοούμε αυτό; Ναι, το κατέχουμε – και από τον Φεβρουάριο έχει γίνει όλο και πιο ισχυρό και σαφές. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η ηττοπάθεια, ο πανικός και η απελπισία αποκλείονται – η Ρωσία απλά δεν έχει μια τέτοια επιλογή όπως η ήττα. Δεν μπορούμε να χάσουμε τη μάχη για τον εαυτό μας – μπορεί να πισωπατήσουμε και να υποχωρήσουμε, μπορεί να υποστούμε πισωγυρίσματα και απώλειες, αλλά κάθε φορά πρέπει να σηκωνόμαστε και να προχωρούμε προς τη νίκη.
Θα υπάρξουν πολλά χτυπήματα και ήττες, πολλές αναποδιές και αποτυχίες στην πορεία, γιατί τίποτα δεν δίνεται δωρεάν και όλα πρέπει να πληρωθούν. Για να πληρώσουμε για το 1991, για τις καταστροφές και τις αποτυχίες της δεκαετίας του 1990, για τις ψευδαισθήσεις της δεκαετίας του ’90… Για την κατεστραμμένη μεγάλη χώρα και την πεποίθηση ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια νέα Ρωσία χωρίς Νοβορωσία και Μικρούπολη, χωρίς αποκατάσταση της ενότητας του ρωσικού κόσμου και με ειρήνη (ακόμη και φιλία) με τη Δύση, χωρίς προσπάθεια για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη ως θεμέλια της ρωσικής ζωής.
Όλοι μας – και ο πρόεδρος πολύ περισσότερο από τους άλλους – έχουμε επίγνωση των αδυναμιών ή και των ελαττωμάτων του σημερινού κρατικού μας συστήματος και της ελίτ, του “ζωντανού νήματος” που κρατάει ενωμένο ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Αλλά γνωρίζουμε επίσης ότι ως λαός έχουμε μια ισχυρή πλευρά – την ικανότητα να συσπειρωνόμαστε και να κινητοποιούμαστε, να υπηρετούμε ανιδιοτελώς και ειλικρινά, να προχωρούμε προς τους στόχους μας παρά τα όποια εμπόδια. Αυτές είναι οι ιδιότητες που γέννησαν τη χώρα μας, η οποία είναι η μεγαλύτερη και μία από τις ισχυρότερες στον κόσμο – και χάρη σε αυτές, η χώρα μας έχει αναστηθεί από τις στάχτες της πολλές φορές.
Βρισκόμαστε τώρα στο τέλος της διαχρονικής περιόδου μετά το 1991, απαλλασσόμενοι από ψευδαισθήσεις, εξαγοράζοντας τις αμαρτίες μας, ανανεώνοντας τους εαυτούς μας και τη χώρα μας. Και όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει καμία δύναμη που μπορεί να μας σταματήσει – εκτός από εμάς τους ίδιους, την έλλειψη πίστης στον εαυτό μας και στις δικές μας διαιρέσεις. Αλλά αν το καταλάβουμε και το θυμόμαστε αυτό, τότε δεν θα το επιτρέψουμε – και σίγουρα θα κερδίσουμε. Τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Δύση – και στους εαυτούς μας.
Πηγή: tokoutsavaki.net
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
