Μετά το τέλος των ισμών (φιλελευθερισμός, μαρξισμός, σοσιαλισμός, εθνικισμός, λαϊκισμός, κλπ) βιώνουμε την περιπέτεια των περασμάτων. Από τη τραπεζοκρατία, περάσαμε στην εμβολιοκρατία, και από εκεί μας λένε πως σύντομα θα πάμε στην ενεργειοκρατία, στη κλιματοκρατία, στη κλινικοκρατία (με νέες νόσους) και θα διατρέξουμε όλη τη γκάμα της έννοιας του κράτους στη σύνθεση του πλέον, που εκφράζεται ως μονοπώλιο της χρήσης εξουσίας και της φυσικής βίας όπως θα έλεγε ο Μαξ Βέμπερ.
Βρήκαμε τον πολυσχιδισμό του κράτους για να επιβάλουμε την άσκηση του κοινωνικού ελέγχου, της φυσικής βίας, που μπορούν να φθάσουν έως την πλήρη καταστολή όλων των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Το κράτος έτσι και αλλιώς καλύπτει όλα τα είδη πολιτικής οργάνωσης και οριοθετεί κάθε οργανωτική θεσμική έκφραση επιβάλλοντας τη βία και την καταστολή του κοινωνικού ελέγχου (Αλτουσέρ).
Αν και πολλές φωνές της «προοδευτικής» διανοητικής νομενκλατούρας κράτησαν τα ενγκελσιανά σχήματα (Κλώντ Λεφόρ, Κορνήλιος Καστοριάδης και εν μέρει ο Νίκος Πουλαντζάς) που έλεγαν ότι το κράτος αποτελεί θεσμοθετημένο εξάρτημα του κοινωνικού (σήμερα λέμε της κοινωνικής ανάγκης) αυτά τα θεσμοθετημένα εξαρτήματα χρησιμοποιούνται δεόντως από τη σημερινή κρατικο-καρτελοποιημένη διαχείριση. Οι θεσμοί επιβάλουν στις μέρες μας την προκλητική βία και αναπαράγουν το δόλο ως πραγματικότητα. Και δεν παράγουν μόνο κάτι ως πραγματικό αλλά και το εμφανίζουν.
Η τραπεζοκρατία από το 2018 εκεί θεμελίωσε τα φληναφήματα της, στο γεγονός ότι η κοινωνία θα πρέπει με κάθε θυσία να δεχτεί ρητά τα «θεσμισμένα» θέσφατα της τραπεζοκρατίας. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα, με την εμβολιοκρατία, οι λαοί θα πρέπει να αποδεχτούν το έκτακτο καθεστώς ως αποτέλεσμα μιας απειλής που θεσμοθετεί μέτρα καταστολής και εξαφάνισης κάθε αντίθετης άποψης.
Ο δισεκατομμυριούχος πολυπράγμων Μπιλ Γκέιτς όπως μετέδωσε το CNBC, στην πρόσφατα δημοσιευμένη ανάρτησή του σε blog, με τίτλο «Λόγοι αισιοδοξίας μετά από μια δύσκολη χρονιά», έκανε πολλές ρόδινες προβλέψεις – από την πανδημία της Covid που δυνητικά τελειώνει, έως την επερχόμενη άνοδο του metaverse». (Αντιγράφουμε από το euro2day, σε άρθρο και μετάφραση των απόψεων του από την Λία Δεληγιάννη) «… οι θεσμοί (διάβαζε το θεσμοθετημένο εξάρτημα του κράτους, όπως θα έλεγε ο Ένγκελς) πρέπει να είναι σημαντικοί παίκτες σε μάχες όπως η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ή η πρόληψη της επόμενης πανδημίας. «Εάν οι άνθρωποι δεν σας εμπιστεύονται, δεν πρόκειται να υποστηρίξουν σημαντικές νέες πρωτοβουλίες. Και όταν εμφανίζεται μία μεγάλη κρίση, είναι λιγότερο πιθανό να ακολουθήσουν τις απαραίτητες οδηγίες για να την ξεπεράσουν».
Συνεχίζοντας ο Μπιλ Γκέιτς θα πει: «οι Αμερικανοί (αναφερόμενος στους Αμερικανούς αλλά και σε κάθε πολίτη του πλανήτη) μπορεί να εκλέγουν πολιτικούς που δημόσια ενθαρρύνουν τη δυσπιστία. Είναι ένα δύσκολο πρόβλημα προς επίλυση και αναφέρει ότι δεν είναι σίγουρος πώς πρέπει να προχωρήσει».
Τι ζητάει ο Μπιλ Γκέιτς; Θεσμούς με μια αυξημένη κινητικότητα με ελιγμούς, τακτικές και τεχνικές, που θα μεταλλάσουν τις πεποιθήσεις, θα δρουν στα σώματα με κάθε τρόπο και θα δημιουργούν τις νέες μορφές εξουσίας κάτω από νέες αιτιότητες. Οι θεσμοί θα φτιάχνουν το πρόσημο του κράτους (εμβολιοκρατία, κλιματοκρατία, νοσοκρατία, κλπ.)
Το κράτος μας το είχε πει πολύ καλά ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί αποτελεί ένα κατασκεύασμα έξω από την ιστορία. Μπορεί να δημιουργηθεί μόνο ως μια διαρκή παραγωγή και λειτουργεί ως «μηχανισμός» (Μισέλ Φουκώ) και πιο συγκεκριμένα ως ένα σύνολο στοιχείων, από θεσμούς, εργαλειοθήκες διαχείρισης, νομοθετικά διατάγματα, διοικητικά μέτρα κλπ.
Υπάρχει ως μυστική συμφωνία κινητικότητας μεταξύ λειτουργισμού και θεσμισμού. Έτσι όλα μπορούν να καταστούν αναγκαία, λοκντάουνς, υποχρεωτικότητες, εφαρμογή πρωτοκόλλων κλπ, φτάνει να διασφαλίζουν την παραπάνω κινητικότητα και κατ’ επέκταση την αναγκαιότητα του κράτους.
Η εργαλειοποίηση των ιών, των κλιματολογικών φαινομένων, του δανεισμού, ενισχύει το κράτος (εξουσία) ως γενετικό σπιράλ που εγκαθίσταται ως πανδημικό κύμα παντού δημιουργώντας μια ροή που πλημμυρίζει τα αγγεία της κοινωνίας (όπως θα έλεγε ο Μισέλ Φουκώ).
Πλέον όμως το κράτος δεν θα έχει εκείνη την αφαιρετική του κυριαρχία της αόρατης ολότητας, αλλά θα γίνεται συγκεκριμένο ως σχέση δύναμης. Δηλαδή θα λαμβάνει μια ονομασία, θα λέμε για παράδειγμα εμβολιοκρατία και θα εννοούμε τις στρατηγικές εξουσίας και τις τεχνικές γνώσεις που θα επιλαμβάνονται στους μετασχηματισμούς της διαχείρισης της ζωής (βιοεξουσία). Και θα γίνει κατορθωτό να συγκροτείται ακόμη και ένα «κλινικό σώμα» των πολιτών πλήρως κυριαρχημένο και μαζί θα εξαπλώνεται ένας ρατσισμός σε ότι αντιστέκεται στους μηχανισμούς και στις σχέσεις αυτής της εξουσίας.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν γιατί ο Μπιλ Γκέιτς εκφράζει την ανησυχητική του αγωνία για την αναποτελεσματικότητα των θεσμών να πείσουν αναφορικά με την επιδημιολογική κρίση και την ανάγκη οι θεσμοί στο εξής να δουλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι εκκολαπτόμενες ιδεοληπτικές τοποθετήσεις του Μπιλ Γκέιτς κατ’ ουσία γίνονται το εφαλτήριο στην αναζήτηση μιας πολεμικής πολιτικής γραμμής και μιας σχεδιασμένης βάσης για τις κινήσεις μιας επιχείρησης που θα ανατρέπουν κάθε άρνηση και μη συμμόρφωση στις βλέψεις και στους στόχους της εξουσίας. Και ας μη ξεχνάμε ότι η εξουσία θριαμβεύει πάντα μέσα από ένα δόλο.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας.
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
Το Sahiel.gr, δεν υιοθετεί τις απόψεις των αρθρογράφων, επίσης περιλαμβάνει άρθρα άλλων (εξωτερικών) ειδησειογραφικών πηγών μέσω αναδημοσίευσης και άρθρα από τους αναγνώστες του με στόχο την ενημέρωση. Στο τέλος κάθε τέτοιου άρθρου αναγράφεται ευκρινώς η πηγή του.