Υπάρχει λόγος που ο παγετώνας Thwaites της Ανταρκτικής αναφέρεται συχνά με το παρατσούκλι του σούπερ κακού.

Ο όρος “Παγετώνας της Ημέρας της Κρίσεως” συνοψίζει καλύτερα τις συνέπειες σε περίπτωση κατάρρευσης της πλάκας πάγου μεγέθους Φλόριντα λόγω της αύξησης της θερμοκρασίας: μια παγκόσμια άνοδος της στάθμης της θάλασσας κατά περισσότερο από 2 πόδια, αρκετή για να εξαφανίσει τα νησιωτικά έθνη που βρίσκονται σε χαμηλό υψόμετρο και πολλές από τις μεγάλες παράκτιες πόλεις του κόσμου.

Αλλά αν και δραστικό, το προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα για ένα τέτοιο λιώσιμο, κατά τη διάρκεια ενός αιώνα ή και περισσότερο, προσφέρει κάποια παρηγοριά-χρόνο για να βρεθεί μια λύση ή τουλάχιστον να προσαρμοστεί κανείς. Μια πρόσφατα ολοκληρωμένη μελέτη πεδίου, που πραγματοποιήθηκε από τη Διεθνή Συνεργασία για τον Παγετώνα Thwaites (ITGC), μια πενταετή κοινή αποστολή των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, ύψους 50 εκατομμυρίων δολαρίων, έκανε όμως το χρονοδιάγραμμα αυτό πιο δύσκολο να προβλεφθεί.

Ο παγετώνας Thwaites λειτουργεί σαν φελλός στην άκρη ενός παγωμένου ποταμού που διοχετεύει αργά χιόνι και πάγο από το εσωτερικό της Ανταρκτικής στον ωκεανό. Όσο ο φελλός είναι στη θέση του, ο συσσωρευμένος πάγος δεν μετακινείται και το μεγαλύτερο μέρος της βροχόπτωσης παραμένει με ασφάλεια στην ξηρά. Αν όμως ο Thwaites διαλυθεί, θα επιτρέψει στον παγωμένο ποταμό να ρέει στον ωκεανό με πολύ πιο γρήγορο ρυθμό, οδηγώντας σε άνοδο της στάθμης της θάλασσας.

Ως έχει, ο πάγος που απορρέει από τον Thwaites στη θάλασσα Amundsen αντιπροσωπεύει το 4% της παγκόσμιας ανόδου της στάθμης της θάλασσας κάθε χρόνο.

Το πρόγραμμα MELT του ITGC δημιουργήθηκε για να κατανοήσει καλύτερα τον τρόπο με τον οποίο ο πάγος και ο ωκεανός αλληλεπιδρούν στη γραμμή θεμελίωσης του Thwaites – το σημείο όπου ένας χερσαίος παγετώνας συναντά τον πυθμένα της θάλασσας και αρχίζει να επιπλέει ως παγοκρηπίδα. Οι επιστήμονες ήθελαν να εκτιμήσουν την ταχύτητα τήξης για να προβλέψουν καλύτερα το μέλλον του παγετώνα (η μελέτη αυτή δεν σχεδιάστηκε για να θέσει ένα χρονοδιάγραμμα, αλλά μόνο για να κατανοήσουν τους μηχανισμούς της τήξης). Για το σκοπό αυτό έστειλαν ένα ρομπότ με δυνατότητα λήψης βίντεο, το Icefin, μέσω μιας γεώτρησης βάθους 600 μέτρων στη γραμμή γείωσης για να ρίξει μια ματιά.

Για χρόνια, οι επιστήμονες που παρακολουθούσαν τον Thwaites θεωρούσαν ότι το τεράστιο μέγεθος και η μοναδική δομή του – ο πάγος που βρίσκεται πάνω στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα είναι τόσο βαρύς που έχει συμπιέσει το υπέδαφος, δημιουργώντας μια βάση που μοιάζει με μπολ – σήμαινε ότι το νερό που λιμνάζει κάτω από τον παγετώνα στη γραμμή θεμελίωσης θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα είδος λιπαντικού, επιταχύνοντας την πρόοδό του στη θάλασσα. Το Icefin έλεγε μια διαφορετική ιστορία. Το στρώμα νερού κάτω από τον παγετώνα λιώνει στην πραγματικότητα πιο αργά από ό,τι αναμενόταν. Αυτά είναι τα καλά νέα. Τα κακά; Μια σειρά από αναβαθμίδες και σχισμές που φτάνουν μέχρι τον πάγο επεκτείνονται.

Ρωγμές στον παγετώνα Thwaites το 2020

Όταν ανοίγουν σχισμές, το νερό εισχωρεί μέσα από αυτές, φέρνοντας περισσότερο νερό, αλάτι και θερμότητα στον πάγο. Οι σχισμές διευρύνονται περαιτέρω σε ρωγμές και σχισμές που αποσταθεροποιούν ακόμη περισσότερο την παγοκρηπίδα. Αυτά τα ρήγματα θα μπορούσαν, με τη σειρά τους, να αποτελέσουν το βασικό αίτιο για την κατάρρευση του παγετώνα. “Δεν έχει σημασία μόνο το πόσο λιώνει, αλλά το πώς και πού συμβαίνει σε αυτά τα πολύ θερμά μέρη της Ανταρκτικής”, αναφέρει η Μπρίτνεϊ Σμιντ, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ, επικεφαλής του ερευνητικού προγράμματος Icefin, σε δήλωσή της στον ιστότοπο του προγράμματος. “Το ζεστό νερό εισέρχεται στις ρωγμές, βοηθώντας στη φθορά του παγετώνα στα πιο αδύναμα σημεία του”.

Είναι στη φύση ενός παγετώνα να φθείρεται στις άκρες του, εκτοξεύοντας παγόβουνα στη θάλασσα. Αλλά κανονικά υπάρχει μια ισορροπία, λέει ο ωκεανογράφος Peter Davis, του British Antarctic Survey, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής συγγραφέας μιας δεύτερης μελέτης του ITGC για το έργο MELT: ο πάγος που προέρχεται από την ήπειρο είναι συνήθως ισοδύναμος με την ποσότητα του πάγου που χάνεται από το λιώσιμο και την αναγέννηση. Ακόμα και αν ο πυθμένας του παγετώνα λιώνει πιο αργά από ό,τι θεωρήθηκε, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Thwaites είναι στο απυρόβλητο, λέει ο Davis. “Εξακολουθεί να υπάρχει ταχεία υποχώρηση του παγετώνα, οπότε φαίνεται ότι δεν χρειάζονται πολλά για να βγει ο παγετώνας από την ισορροπία του”.

Με πληροφορίες από time.com

Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Share.
Ακολουθήστε τις τελευταίες τάσεις στη Γεωστρατηγική, Πολιτική, Οικονομία και Υγεία με το Sahiel.gr για μια ενημερωμένη άποψη.
Ακολουθήστε τις τελευταίες τάσεις στη Γεωστρατηγική, Πολιτική, Οικονομία και Υγεία με το Sahiel.gr για μια ενημερωμένη άποψη.
Ακολουθήστε τις τελευταίες τάσεις στη Γεωστρατηγική, Πολιτική, Οικονομία και Υγεία με το Sahiel.gr για μια ενημερωμένη άποψη.