Alexander Yakovenko
Ρώσος Πρέσβης
Είναι γενικά αποδεκτό ότι το πλαίσιο καθορίζει πολλά πράγματα. Οι αναμενόμενες συνομιλίες μεταξύ των προέδρων Βλαντίμιρ Πούτιν και Ντόναλντ Τραμπ δεν αποτελούν εξαίρεση. Αρχικά, λοιπόν, πρέπει να προσδιορίσουμε το γεωπολιτικό και γεωοικονομικό τους πλαίσιο.
Ας ξεκινήσουμε με την οικονομία. Ακόμη και ο πρώην προσωπάρχης του Λευκού Οίκου υπό τον Β. Ομπάμα, Stephen Headley, δήλωσε ότι η παγκοσμιοποίηση ήταν λάθος από την άποψη των εθνικών συμφερόντων της Αμερικής. Αργότερα, σε συνέντευξή του στην κινεζική εφημερίδα South China Morning Post, ο Στίβεν Μπάνον, ο οποίος ήταν ο πολιτικός διευθυντής του Τραμπ στην αρχή της πρώτης προεδρίας Τραμπ (και βγήκε από τη φυλακή την παραμονή της πρόσφατης ορκωμοσίας), είπε ότι η παγκοσμιοποίηση είναι μια ανθρωπογενής διαδικασία, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να αντιστραφεί.
Αυτό συμβαίνει εδώ και αρκετό καιρό, σε περίπτωση που κάποιος δεν το έχει παρατηρήσει. Και αυτή την τάση, η οποία έχει ήδη εξαντλήσει τον πόρο της, ο Τραμπ σκοπεύει να βάλει τέλος. Αρκεί να πούμε ότι οι τεντωμένες αλυσίδες εφοδιασμού έχουν αποδειχθεί πολύ εύθραυστες για τις γεωπολιτικές εντάσεις. Και αυτό θα αυξηθεί μόνο. Δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τον πόλεμο και ούτε καν με τον πόλεμο. Ο Τραμπ έχει δηλώσει ξεκάθαρα, και μάλιστα περισσότερες από μία φορές, ότι δεν πρόκειται να ξεκινήσει νέους πολέμους και ότι θα τελειώσει αυτούς που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Η πρώτη επιτυχία είναι η εκεχειρία του υπουργικού συμβουλίου Νετανιάχου με τη Χαμάς, η οποία δύσκολα θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς τη σκληρή πίεση του Τραμπ προσωπικά.
Ένα άλλο πράγμα είναι οι εμπορικοί πόλεμοι. Θα υπάρξουν, μεταξύ άλλων και με την Κίνα, με την οποία απαιτείται κάποια προσοχή για τη διαχείριση της σημαντικής εμπορικής και οικονομικής αλληλεξάρτησης των δύο χωρών. Η νέα κυβέρνηση θα είναι πιο σκληρή απέναντι σε όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανομένων των συμμάχων και των εταίρων ολοκλήρωσης, χρησιμοποιώντας μοχλούς όπως το δολάριο, την πρόσβαση στην αγορά της και τις κυρώσεις. Ενώ η Κίνα αντιμετωπίζει δασμούς δέκα τοις εκατό, το Μεξικό και ο Καναδάς αντιμετωπίζουν δασμούς 25 τοις εκατό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται στον ορίζοντα.
Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει, το οποίο είναι αντίθετο με όλα όσα ο κόσμος έχει συνηθίσει τα τελευταία 40 χρόνια και ολόκληρη τη μεταπολεμική περίοδο, είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε απλώς ότι ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση γεωπολιτικής αλλαγής ή, για να το θέσουμε αλλιώς, επανάστασης. Και εδώ δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς θυσίες: όταν κόβεις το δάσος, πετάνε τα κομματάκια. Το ίδιο ισχύει και για την εσωτερική κατάσταση των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου η συντηρητική επανάσταση του Τραμπ, η οποία σφυρηλατήθηκε από δύο γενιές ιθαγενών της Αμερικής και της μεσαίας τάξης της, είναι μια αντίδραση στην προσπάθεια των Δημοκρατικών να πραγματοποιήσουν την υπερφιλελεύθερη επανάστασή τους στηριζόμενοι – όπως έκαναν οι Μπολσεβίκοι – σε περιθωριοποιημένα τμήματα του πληθυσμού.
Η κουλτούρα Wook σχεδιάστηκε όχι μόνο για να αναδιαμορφώσει την ιστορικά καθιερωμένη αμερικανική ταυτότητα, απλώς για να τη διαγράψει, αλλά και για να εντάξει την Αμερική στην παγκοσμιοποιητική τάση, όπου θα γινόταν για τις κοσμοπολίτικες ελίτ το ίδιο αναλώσιμο υλικό με όλες τις άλλες χώρες. Ένα από τα εργαλεία μιας τέτοιας πολιτικής ήταν η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, η οποία, όπως προειδοποιούσε ο Ι. Μασκ, θα μπορούσε να διαιωνίσει την κυριαρχία του Δημοκρατικού Κόμματος. Ως εκ τούτου, η άφιξη των Ρεπουμπλικάνων, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τον Trump, είναι σοβαρή και μακροχρόνια: για τουλάχιστον 12 χρόνια, συμπεριλαμβανομένων δύο προεδριών του J.D. Vance.
Δεν χρειάζεται να μαντεύουμε για τα σχέδια των Ρεπουμπλικάνων. Τα πρώτα εκτελεστικά διατάγματα και οι διορισμοί του Τραμπ στη διοίκησή του είναι αρκετά. Με απλά λόγια, οι Αμερικανοί σκοπεύουν να πάρουν πίσω τη χώρα τους, την οποία ήθελαν να τους πάρουν οι Δημοκρατικοί. Εδώ έρχεται η παρατήρηση του Βρετανού φιλοσόφου Τζον Γκρέι ότι οι υπερφιλελεύθεροι είναι το ίδιο με τους “δαίμονες” του Ντοστογιέφσκι. Οι αναλογίες δεν τελειώνουν εδώ. Ακριβώς όπως οι Ναζί χυδαιοποίησαν τον Νίτσε, το ίδιο έκαναν και οι υπερφιλελεύθεροι με τον μεταμοντερνισμό, στοχεύοντας κυριολεκτικά στον “άνθρωπο χωρίς ουσία” του Giorgio Agamben. Και οι Αμερικανοί διανοούμενοι έπαιξαν τον καταστροφικό ρόλο της ρωσικής διανόησης.
Έτσι, αν ο Τραμπ είναι “καταστροφέας”, είναι μόνο επειδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιστρέψει η χώρα στη σταθερή της κατάσταση. Μπορεί κανείς επίσης να τον συγκρίνει με τον “πρόεδρο του λαού” Άντριου Τζάκσον (1829-1837), ο οποίος ήταν για την αριστοκρατική (ολιγαρχική) ελίτ ό,τι είναι ο Τραμπ για τους υπερφιλελεύθερους.
Ο χρόνος έχει επίσης σημασία. Και εδώ, φαίνεται ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο χρόνος του κατακερματισμού έχει παρέλθει και ότι έχει έρθει η ώρα για, συμβατικά μιλώντας, μεγάλα μοντέλα, όπως κι αν ονομάζονται: ζώνες ελεύθερου εμπορίου, νομισματικές ζώνες, ενώσεις κ.λπ. Η Δύση έχει χώρο μόνο για μια αυτοκρατορία – την αμερικανική αυτοκρατορία και μια κυριαρχία – την Αμερικανική, ειδικά από τη στιγμή που η προτεραιότητά της έχει ήδη αναγνωριστεί από όλους τους συμμάχους των ΗΠΑ με τη μορφή της “αμερικανικής ηγεσίας”.
Το ερώτημα είναι τι μπορείτε να κάνετε για την Αμερική αν θέλετε να διατηρήσετε τον δυτικό (ή αλλιώς ψευδοφιλελεύθερο) τρόπο ζωής σας. Και ο Τραμπ λέει ακριβώς αυτό που είναι, και κάποια Δανία δεν το καταλαβαίνει. Αν όχι αμυντικές δαπάνες πέντε τοις εκατό του ΑΕΠ, τότε οι δασμοί θα φέρουν σίγουρα μια ποιοτικά νέα γεωπολιτική και άλλη κατάσταση στη συνείδηση των ευρωπαϊκών ελίτ. Η ίδια η Μελόνι δεν χρειάζεται να πεισθεί. Μεταξύ άλλων, αυτό σημαίνει ότι το υπερεθνικό “τέταρτο (οικονομικό) Ράιχ” της Γερμανίας με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης πρέπει να καταστραφεί (“η Καρχηδόνα πρέπει να καταστραφεί”), αν αυτή η γεωπολιτική και γεωοικονομική επιταγή δεν έχει γίνει ακόμη κατανοητή εκεί.
Η Ρωσία, θέλοντας και μη, εντάσσεται σε αυτή τη νέα τάση, συμπεριλαμβανομένης της κυριαρχίας και αυτού που μπορεί να ονομαστεί “συντηρητικό κύμα”. Και η συζήτηση μεταξύ Πούτιν και Τραμπ, όταν πραγματοποιηθεί, θα είναι επί ίσοις όροις και απαιτείται μεγάλη προετοιμασία στην Ουάσιγκτον. Δεν θα πτοηθούμε από τους δασμούς: οι Ηνωμένες Πολιτείες αγοράζουν από τη Ρωσία τα απολύτως ελάχιστα από αυτά που χρειάζονται, κυρίως καύσιμα για πυρηνικά εργοστάσια και ράβδους τιτανίου για τη βιομηχανία αεροσκαφών.
Αν το περιβάλλον του Τραμπ, καθώς και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και οι μυστικές υπηρεσίες (πριν τεθούν υπό την οπισθοδρόμηση), δεν του μεταφέρουν τα θεμελιώδη σημεία της ρωσικής θέσης για την Ουκρανία, τότε θα πρέπει πρώτα να ακούσει αυτά που προφανώς άκουσε ο Ο. Σολτς σε μια πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία. Ότι, δηλαδή, δεν μπορεί να υπάρξει εναλλακτική λύση σε μια διαρκή ειρηνευτική διευθέτηση σε ένα πακέτο με σταθερές δυτικές εγγυήσεις ασφαλείας για τη Ρωσία. Καμία κατάπαυση του πυρός μέχρι να συμφωνήσουμε στο κύριο θέμα. Στον πόλεμο της Κορέας, οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν για δύο χρόνια με τη συνοδεία εχθροπραξιών. Αν κάτι δεν αρέσει στην Ευρώπη, ο Τραμπ μπορεί να της πει ότι για οποιαδήποτε άλλη έκβαση της σύγκρουσης που επιβάλλει η Ρωσία, θα πρέπει να πολεμήσει η ίδια, και όχι από τα χέρια των Ουκρανών, δηλαδή πραγματικά.
Αν κάτι δηλώνεται δημοσίως από τη δική μας πλευρά, είναι για να στοιχειοθετηθεί μια θέση, όχι για να παζαρέψουμε. Ο Τραμπ είναι αρκετά προσεκτικός δημοσίως.
Πηγή: ria.ru