Το ντιμπέιτ μεταξύ Μακρόν και Λεπέν κατέδειξε τις δύο διαφορετικές αντιλήψεις που κινούνται στην Ευρώπη. Η μία είναι εκείνη του νατοϊκού αριστεροδεξιού μιντιακού και πολιτικού κατεστημένου που υπερασπίστηκε ο Μακρόν και η άλλη είναι η πατριωτική δημοκρατική αντίληψη –η πατρίδα στη σκέπη της Δημοκρατίας – που υποστήριξε η Λεπέν.
Ο Μακρόν ήταν οχυρωμένος πίσω από ψευδεπίγραφα στερεότυπα και αφηρημένους κώδικες πρόσληψης, για το μέλλον της ΕΕ, αδιαφορώντας για το κερδοσκοπικό κεφάλαιο που λεηλατεί τους λαούς της Ευρώπης και επιβάλει μνημόνια, δημοσιονομικές πειθαρχήσεις, αποψιλώσεις των ατομικών δικαιωμάτων. Αντιθέτως η Λεπέν αναφέρθηκε στο πρόβλημα της άναρχης και μαζικής μετανάστευσης που θα πολλαπλασιάσει τα προβλήματα σε όλα τα επίπεδα και υπερασπίστηκε το δημοψηφισματικό θεσμό ως τον πιο αναγκαίο αναφορικά με την αντιπροσωπευτική Δημοκρατία.
Εντελώς υποτονικός σε πολιτικές αιχμής ήταν ο Μακρόν και όπως πάντα αλαζόνας, χωρίς θέσεις για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας που σβήνει μέσα από τις κατασκευασμένες κρίσεις στην ΕΕ. Αλλά και η Λεπέν θέλησε να δημιουργήσει ένα νέο πρόσωπο ντεγκωλικού πολιτικού κομφορμισμού.
Για τον πόλεμο στην Ουκρανία συμφώνησαν και οι δύο, για τον Κόβιντ είπαν τα αναμασημένα χωρίς να βγάλουν στην επιφάνεια τις αλήθειες. Με άλλα λόγια και οι δύο συγκάλυψαν την παγκόσμια καταπίεση του ΠΟΥ μέσω του κόβιντ και οι δύο ανέχτηκαν τον δεσποτισμό του ΝΑΤΟ.
Ο Χάνς Μάγκνους Εντσενσμπέργερ έγραφε ότι ήρθε ο καιρός πια αντί να βρίζουμε τους πολιτικούς, να μιλήσουμε για την αθλιότητά τους.
Φαίνεται καθαρά ότι οι πολιτικοί δεν είναι αυτόβουλοι, αλλά κινούνται στις γραμμές της παγκοσμιοποιημένης κυβέρνησης. Παγιώνονται σε δογματικά στερεότυπα για να αποφύγουν τις συγκρούσεις.
Τι είδαμε λοιπόν από το ντιμπέϊτ. Έναν Μακρόν μαριονέτα και μια Λεπέν η οποία στρογγυλεύει τη ρητορική της για να γίνει αποδεχτή από το παγκόσμιο σύστημα και από ένα μεγάλο μέρος των γάλλων πολιτών. Το κέρδος της είναι ότι υπερασπίστηκε τους θεσμούς της δημοκρατικής λειτουργίας και κυρίως της δημοψηφιαματικές διαδικασίες φέρνοντας σε δύσκολη θέση τον Μακρόν και τα εξαπτέρυγα της νατοϊκής αριστεροδεξιάς.
Όμως το παιχνίδι παίζεται και σ’ ένα άλλο επίπεδο. Εκείνο της καταθλιπτικής διαπαιδαγώγησης και παραίτησης του γαλλικού λαού από τα μέσα παραπληροφόρησης και αποβλάκωσης. Βλέπετε η νατοϊκή φασιστική μιντιοκρατία έχει στήσει το θέαμα. Ο Γκύ Ντεμπόρ είχε πει ότι το θέαμα είναι το κεφάλαιο σ’ ένα τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε να μετατρέπεται σε εικόνα.
Το βλέπω δεν σημαίνει κατανοώ έλεγε ο Ραμονέ. Έτσι ο γαλλικός λαός θα παγιδευτεί όπως κάθε λαός σε μια εικόνα που δεν θα κατανοήσει αλλά θα υιοθετήσει και αυτό γιατί έχει ορκιστεί πίστη στα ψηφιακά κηρύγματα και στα ευαγγέλια της εικόνας.
Ο πολίτης σήμερα και όχι μόνο ο γάλλος πολίτης που καλείται να ψηφίσει την Κυριακή, δεν μπορεί να διακρίνει τις διαφορές ανάμεσα στον πολιτισμό, την πολιτική και την βαρβαρότητα, στην ελευθερία την ελευθεριότητα και την αυταρχικότητα, την ανθρωπιά και την απανθρωπία, την πράξη και τη διαθεσιμότητα. Και αυτό γιατί όλα έχουν γίνει μια συνθηκολογημένη μπίζνα, μια συνθηκολογημένη διαχείριση.
Ο Άλντους Χάξλεϊ έγραφε το 1931 ότι σε μια εποχή προχωρημένης τεχνολογίας, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις ιδέες, τον πολιτισμό και το πνεύμα προέρχεται περισσότερο από έναν εχθρό με χαμογελαστό πρόσωπο παρά από έναν αντίπαλο που εμπνέει τον τρόμο και το μίσος.
Ο ανυποψίαστος πολίτης έχει υπογράψει την υποταγή του και η παθητική συνενοχή του έχει συντελεστεί σ’ όλα.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας.
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
