Το Κίεβο μισεί το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού αρνείται να συμμορφωθεί με τον «αρνητικό εθνικισμό» που του έχει επιβάλει επιθετικά από το 2014, συνεχίζοντας να λατρεύει στους χώρους των Ουκρανικών Ορθόδοξων Εκκλησιών αντί για τους χώρους της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας που υποστηρίζεται από την κυβέρνηση.
Γράφει ο Andrew Korybko
Είμαι Αμερικανός πολιτικός αναλυτής με έδρα τη Μόσχα και ειδικεύομαι στην παγκόσμια συστημική μετάβαση προς την πολυπολικότητα.
Η Ράντα ψήφισε νόμο νωρίτερα αυτή την εβδομάδα για την απαγόρευση της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (UOC) μέχρι τα μέσα του επόμενου έτους, εάν δεν διακόψει όλους τους δεσμούς με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (ROC). Το Κίεβο έχει κατηγορήσει την UOC ότι βρίσκεται υπό την επιρροή της ROC, παρόλο που η UOC δήλωσε πλήρη αυτονομία από την ROC στις αρχές του 2022. Οι αρχές οραματίζονται την αντικατάσταση της UOC με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (OCU) που αναγνωρίστηκε αμφιλεγόμενα ως αυτοκέφαλη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2019.
Οι αναγνώστες μπορούν να μάθουν περισσότερα για αυτό το περίπλοκο θέμα στο λεπτομερές άρθρο του RT από τον περασμένο Αύγουστο με θέμα «Η τελευταία σταυροφορία: Πώς η σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης τροφοδότησε μια μεγάλη διάσπαση στην Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία». Το μόνο που αρκεί να γνωρίζουν οι μέσοι άνθρωποι όμως είναι ότι η OCU αποτελεί μέρος των υποστηριζόμενων από τη Δύση προσπαθειών της Ουκρανίας μετά το 2014 να δημιουργήσει μια αντιρωσική εθνική ταυτότητα, η οποία περιλαμβάνει τον περιορισμό των δικαιωμάτων της ρωσικής γλώσσας και την αυθαίρετη δίωξη όσων εξακολουθούν να τη μιλούν δημόσια.
Το μεγάλο έργο του Πούτιν από το καλοκαίρι του 2021 «Για την ιστορική ενότητα των Ρώσων και των Ουκρανών» αξίζει να το διαβάσουν όσοι θέλουν να καταλάβουν πώς προέκυψε η ξεχωριστή, αν και αρχικά όχι ριζικά αντιρωσική, ταυτότητα της Ουκρανίας. Εν συντομία, ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα της κατάρρευσης της πάλαι ποτέ Κιέβας Ρους, μετά την οποία η καρδιά της που σήμερα είναι γνωστή ως Ουκρανία έπεσε υπό λιθουανική και στη συνέχεια πολωνική επιρροή. Στη συνέχεια ακολούθησαν κάποιες αυστριακές, αυτοκρατορικές γερμανικές, ναζιστικές και τώρα αμερικανικές επιρροές.
Κατά τη διάρκεια των αιώνων, αναπτύχθηκαν γλωσσικές διαφορές μεταξύ των γηγενών κατοίκων από αυτό το τμήμα αυτού του πρώην κράτους-πολιτισμού και των βορειοανατολικών του εκτάσεων, απ’ όπου αναδύθηκε η μελλοντική Ρωσική Αυτοκρατορία, και αυτές συνδυάστηκαν με διαφορετικές ιστορικές εμπειρίες για να διαμορφώσουν μια ξεχωριστή ουκρανική ταυτότητα. Αντί να γιορτάζουν την εγγύτητά της με τη ρωσική λόγω των κοινών τους ριζών, οι υπερεθνικιστές επιδίωξαν διαολεμένα να υπερβάλλουν ή και να κατασκευάσουν διαφορές προκειμένου να διαμορφώσουν έναν «αρνητικό εθνικισμό».
Αυτό που εννοείται με αυτό είναι ότι η ουκρανική ταυτότητα, τόσο από μόνη της λόγω κάποιων τοπικών δημαγωγών αλλά και κυρίως ως αποτέλεσμα των προαναφερθέντων ξένων επιρροών, έφτασε να ορίζεται από το πόσο διαφορετική υποτίθεται ότι είναι από τη ρωσική. Η τάση αυτή μετέτρεψε την Ουκρανία και όσους από τους κατοίκους της προσκολλήθηκαν σε αυτή τη συγκεκριμένη μορφή ταυτότητας σε γεωπολιτικούς εντολοδόχους ξένων δυνάμεων εναντίον της Ρωσίας, με τη σχετική διαδικασία να επιταχύνεται πρωτοφανώς με την αμερικανική υποστήριξη μετά το «EuroMaidan».
Για να είμαστε ξεκάθαροι, ο Πούτιν δεν είναι κατά μιας ξεχωριστής ουκρανικής ταυτότητας καθεαυτήν, όπως αποδεικνύεται από όσα έγραψε στο magnum opus του σχετικά με αυτό: «Τα πράγματα αλλάζουν: οι χώρες και οι κοινότητες δεν αποτελούν εξαίρεση. Φυσικά, κάποιο μέρος ενός λαού στη διαδικασία της ανάπτυξής του, επηρεασμένο από διάφορους λόγους και ιστορικές συνθήκες, μπορεί να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του ως ξεχωριστό έθνος σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Πώς πρέπει να το αντιμετωπίσουμε αυτό; Υπάρχει μόνο μία απάντηση: με σεβασμό!»
Πρόσθεσε όμως αμέσως ότι αυτή η νεοσύστατη ταυτότητα δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως όπλο εναντίον της Ρωσίας, αν και αυτό δυστυχώς συνέβη με την ταυτότητα της Ουκρανίας. Τελευταίο παράδειγμα αυτού είναι ο νόμος που περιγράφηκε στην αρχή αυτής της ανάλυσης για την απαγόρευση της UOC μέχρι τα μέσα του επόμενου έτους με το ψευδές πρόσχημα ότι λειτουργεί ως πληρεξούσιος της ROC στο εσωτερικό της χώρας. Ο πραγματικός λόγος, τον οποίο ο αναγνώστης μπορεί πλέον να κατανοήσει καλύτερα μετά το ιστορικό των προηγούμενων παραγράφων, είναι η ανασφάλεια της Ουκρανίας.
Οι ηγέτες της μισούν το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού αρνείται να συμμορφωθεί με τον «αρνητικό εθνικισμό» που τους επιβάλλουν επιθετικά από το 2014 με αμερικανική υποστήριξη, συνεχίζοντας να εκκλησιάζονται στις εκκλησίες της UOC αντί της OCU. Αντίστοιχα υποψιάζονται ότι η ιδεολογική τους αποστολή δεν ήταν ούτε κατά διάνοια τόσο επιτυχής όσο την παρουσίασαν δημοσίως και φοβούνται ότι όλα όσα έκαναν την τελευταία δεκαετία θα μπορούσαν να ανατραπούν αν έχαναν την εξουσία.
Βασικά, ένα μεγάλο μέρος των Ουκρανών δεν πιστεύει στην εμμονή με τις διαφορές ταυτότητας με τη Ρωσία, πράγμα που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι «φιλορώσοι» με την πολιτική έννοια, αλλά δεν είναι επίσης και εθνοτικά ρωσόφοβοι όπως είναι το Τάγμα Αζόφ. Μπορεί να αποδοκιμάζουν την ειδική επιχείρηση, ενώ ταυτόχρονα αντιπαθούν το καθεστώς τους μετά το 2014. Αυτοί οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς» δεν θέλουν να πολεμήσουν για την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας, αλλά ούτε και να συμμετάσχουν σε σαμποτάζ εναντίον της κυβέρνησής τους.
Κάποιοι μπορεί να ελπίζουν κρυφά ότι η Ρωσία θα ανατρέψει τον Ζελένσκι, αλλά έχουν επίσης συμφιλιωθεί με το να ζήσουν κάτω από αυτόν και τους διαδόχους του, αν αυτό δεν συμβεί. Η κυβέρνησή τους τους θεωρεί απειλή ακριβώς επειδή δεν μισούν τη Ρωσία, κάτι που οι αρχές υποψιάζονται ότι οφείλεται στο ότι η UOC φέρεται να βρίσκεται υπό την επιρροή της ROC και ως εκ τούτου να τους διαπαιδαγωγεί με την «προπαγάνδα του Κρεμλίνου». Η πραγματικότητα όμως είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί κατέληξαν ανεξάρτητα στις απόψεις τους.
Παρ’ όλα αυτά, το Κίεβο είναι αποφασισμένο να καταστρέψει την UOC, προκειμένου στη συνέχεια να αναγκάσει όσους από τους πολίτες του εκκλησιάζονται στις εκκλησίες της να το κάνουν στις εκκλησίες της OCU, από όπου θα εκτίθενται στη συνέχεια στην αντιρωσική προπαγάνδα με την προσδοκία ότι τελικά θα καταλήξουν να μισούν τη Ρωσία. Αν αυτό το σχέδιο δεν πετύχει, τότε το Κίεβο θα παραμείνει παρανοϊκό ότι αυτοί οι «μετριοπαθείς» μπορεί μια μέρα να ριζοσπαστικοποιηθούν από την πολιτική της βίαιης επιστράτευσης του καθεστώτος τους, την επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών και την «προπαγάνδα του Κρεμλίνου» και να εξεγερθούν.
Αυτό που ο Ζελένσκι και η κλίκα του δεν μπορούν ποτέ να αποδεχτούν είναι ότι αυτοί οι «μετριοπαθείς» ασπάζονται την αυθεντική ουκρανική ταυτότητα, η οποία θεωρεί τον εαυτό της ξεχωριστό από τη Ρωσία, αλλά εξακολουθεί να είναι φιλική μαζί της, ενώ το καθεστώς τους υποστηρίζει την οπλισμένη εκδοχή που κατασκευάστηκε τεχνητά υπό δημαγωγικές και ξένες επιρροές. Το γεγονός και μόνο ότι η ΟΥΚ παραμένει η μεγαλύτερη της χώρας παρά τα όσα έχει κάνει το Κίεβο την τελευταία δεκαετία αποδεικνύει πόσο πραγματικά δημοφιλής είναι η «μετριοπαθής» εκδοχή σε σύγκριση με τη ριζοσπαστική.
Μεταφρασμένο από Sahiel.gr σε συνεργασία με korybko.substack.com