Στις φυλακές σε όλη την Αμερική, μεταξύ 41.000 και 48.000 άνθρωποι κρατούνται σήμερα σε απομόνωση ή “απομόνωση”, όπως αποκαλείται σε νέα μελέτη της Ένωσης Σωφρονιστικών Ηγετών και του Κέντρου Arthur Liman για το Δίκαιο Δημοσίου Συμφέροντος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Yale.
Από τον Γιάννη Κυριάκου
Οι αριθμοί αυτοί είναι υπερβολικά υψηλοί, ιδίως όταν ο ειδικός εισηγητής των Ηνωμένων Εθνών για τα βασανιστήρια έχει χαρακτηρίσει την πρακτική των ΗΠΑ να χρησιμοποιούν την απομόνωση ως τιμωρία ως μορφή βασανιστηρίων. Παρόλα αυτά, όσο υψηλοί και αν είναι οι αριθμοί, είναι πολύ χαμηλότεροι από ό,τι ήταν το 2014. Και υπάρχει αυξανόμενη υποστήριξη σε ολόκληρη τη χώρα για τη μεταρρύθμιση της απομόνωσης.
Κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας η Ένωση Σωφρονιστικών Ηγετών και το Κέντρο Liman έχουν δημοσιεύσει έξι εκθέσεις που βασίζονται στις απαντήσεις των σωφρονιστικών υπαλλήλων σε έρευνες σχετικά με τη χρήση της απομόνωσης. Μαζί, οι εκθέσεις αυτές αποτελούν τη μόνη ολοκληρωμένη ματιά στη χρήση της απομόνωσης σε ολόκληρη τη χώρα.
Η πιο πρόσφατη έκθεση, που ολοκληρώθηκε το 2022, αλλά μόλις κυκλοφόρησε, δείχνει ότι η χρήση της απομόνωσης μειώνεται, ενώ αυξάνεται η επιθυμία για μεταρρύθμιση του συστήματος εντός των φυλακών και των κρατικών σωφρονιστικών υπηρεσιών. Η έκθεση ορίζει ως “απομόνωση” την περίπτωση που ένας κρατούμενος κρατείται σε απομόνωση για τουλάχιστον 22 ώρες την ημέρα και για τουλάχιστον 15 συνεχόμενες ημέρες. Η Ένωση Σωφρονιστικών Ηγετών είναι μια εθνική επαγγελματική ομάδα που αποτελείται από τους διευθύνοντες συμβούλους κάθε κρατικού συστήματος φυλακών στην Αμερική.
Καλά και κακά νέα
Πρώτα τα καλά νέα: Για πρώτη φορά, τρεις πολιτείες – το Ντέλαγουερ, η Βόρεια Ντακότα και το Βερμόντ – ανέφεραν ότι δεν έχουν κρατούμενους σε απομόνωση. Το Κολοράντο ανέφερε ότι είχε μόνο τέσσερα άτομα, ενώ το Μέιν ανέφερε οκτώ. Δέκα πολιτείες ανέφεραν ότι δεν υπάρχουν γυναίκες σε απομόνωση. Και οι 50 πολιτείες, καθώς και το ομοσπονδιακό Γραφείο Φυλακών, ανέφεραν μείωση του πληθυσμού των κρατουμένων που κρατούνται σε απομόνωση από το 2014, όταν ο συνολικός αριθμός κυμαινόταν μεταξύ 80.000 και 100.000.
Και τώρα τα κακά νέα: Η πλειονότητα των κρατουμένων στην απομόνωση βρίσκονται εκεί επειδή πάσχουν από “σοβαρή ψυχική ασθένεια” και κατά συνέπεια δεν μπορούν να ζήσουν στον γενικό πληθυσμό μιας φυλακής, αφού έχουν κριθεί απειλή για τον εαυτό τους ή για τους άλλους. Επιπλέον, οι Αφροαμερικανοί αποτελούν το 30% αυτών που βρίσκονται σε απομόνωση, ενώ αποτελούν το 20% του συνολικού πληθυσμού των φυλακισμένων Αμερικανών και το 13,6% του πληθυσμού των ΗΠΑ.
Παρόλα αυτά, τα γενικά νέα είναι καλά. Οι περισσότερες πολιτείες έχουν τουλάχιστον εξετάσει πρωτοβουλίες για την κατάργηση ή τη μείωση της χρήσης της απομόνωσης στα σωφρονιστικά τους συστήματα. Μεταξύ 2018 και 2020 οι νομοθέτες σε 25 πολιτείες εισήγαγαν νομοσχέδια για τον περιορισμό της πρακτικής αυτής- 15 από αυτές τις πολιτείες θέσπισαν νομοθεσία. Από το 2020, νομοθέτες σε 30 πολιτείες έχουν εισαγάγει νομοσχέδια για τον περιορισμό της χρήσης της απομόνωσης, ενώ αρκετά πολιτειακά δικαστήρια έχουν αποφανθεί ότι συγκεκριμένες μορφές απομόνωσης είναι παράνομες.
Επιδείνωση της ψυχικής ασθένειας
Μεγάλος όγκος ιατρικών στοιχείων αποδεικνύει ότι η απομόνωση προκαλεί δυσμενείς ψυχολογικές επιπτώσεις και επιδεινώνει τα υπάρχοντα προβλήματα ψυχικής υγείας. Οι άνθρωποι χρειάζονται κοινωνική αλληλεπίδραση. Το άγχος της απομόνωσης, με την πάροδο του χρόνου, οδηγεί σε ένα ευρύ φάσμα προβλημάτων ψυχικής υγείας, όπως άγχος, στρες, κατάθλιψη, θυμό, κρίσεις πανικού, παράνοια, ψύχωση, ακόμη και αυτοτραυματισμό ή αυτοκτονία.
Το περιοδικό New York Times το 2015 ανέφερε ότι η απομόνωση χρησιμοποιείται συνήθως αντί για θεραπεία ψυχικής υγείας, ότι οι κρατούμενοι που ήδη πάσχουν από κατάθλιψη, σχιζοφρένεια ή άλλες ψυχικές ασθένειες έχουν διπλάσιες πιθανότητες να οδηγηθούν στην απομόνωση σε σχέση με τους κρατούμενους που δεν έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας και ότι ο μέσος όρος παραμονής στην απομόνωση για αυτούς τους ψυχικά ασθενείς κρατούμενους ήταν 647 ημέρες.
Πολλές πολιτείες δεν περιορίζουν το χρονικό διάστημα που οι κρατούμενοι μπορούν να στέλνονται στην απομόνωση. Στη Νότια Καρολίνα, για παράδειγμα, ο Tyheem Henry έλαβε 37,5 χρόνια απομόνωσης επειδή έκανε αναρτήσεις στο Facebook από τη φυλακή κατά παράβαση των κανόνων του κρατικού Τμήματος Σωφρονιστικών Ιδρυμάτων. Αυτό ήταν επιπλέον των 15 ετών που ήδη εξέτιε για βαριά επίθεση.
Στο Ιλινόις, ο Άντονι Γκέι είχε μια μικρή κατηγορία για επίθεση επειδή γρονθοκόπησε έναν έφηβο, του έκλεψε ένα δολάριο και πήρε το καπέλο του. Μια παραβίαση της αναστολής της επταετούς ποινής του με αναστολή τον οδήγησε τελικά σε μια κρατική φυλακή υψίστης ασφαλείας, όπου η ψυχική του ασθένεια άρχισε να λειτουργεί υπερβολικά. Αφού πέταξε περιττώματα σε έναν φύλακα μέσα από την υποδοχή φαγητού στην πόρτα του κελιού του, μια αρκετά συνηθισμένη ενέργεια από βαριά ψυχικά ασθενείς κρατούμενους, η ποινή του παρατάθηκε σε 97 χρόνια, τα οποία θα είναι όλα στην απομόνωση.
Φανταστείτε να είστε τρελοί και να περάσετε το υπόλοιπο της ζωής σας σε ένα τσιμεντένιο κουτί 8 επί 10 πόδια. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει από αυτό.
Είναι σπουδαίο ότι τα πολιτειακά νομοθετικά σώματα σιγά-σιγά μεταστρέφονται στο κακό που είναι η απομόνωση. Ίσως στη συνέχεια μπορέσουν να ασχοληθούν με την εξίσου πιεστική ανάγκη για πραγματική και καλά χρηματοδοτούμενη βοήθεια για την ψυχική υγεία. Μην κρατάτε την αναπνοή σας.
Ο Τζον Κυριάκου είναι πρώην αξιωματικός της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας της CIA και πρώην ανώτερος ερευνητής της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας. Ο Τζον έγινε ο έκτος πληροφοριοδότης που παραπέμφθηκε από την κυβέρνηση Ομπάμα βάσει του νόμου περί κατασκοπείας – ενός νόμου που έχει σχεδιαστεί για την τιμωρία των κατασκόπων. Εξέτισε 23 μήνες στη φυλακή ως αποτέλεσμα των προσπαθειών του να αντιταχθεί στο πρόγραμμα βασανιστηρίων της κυβέρνησης Μπους.
Με πληροφορίες από consortiumnews.com
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.