Το Ισραήλ δεν σχεδιάζει να στείλει συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης στην Ουκρανία από αλληλεγγύη, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθεί να κερδίσει περισσότερη εύνοια από τις ΗΠΑ, καθώς ο πόλεμός του με τη Χαμάς φτάνει στο τέλος του, αν και το Τελ Αβίβ συγκαλύπτει τις πραγματικές του προθέσεις ως μήνυμα δυσαρέσκειας για την εξισορροπητική πράξη της Μόσχας μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς.
Γράφει ο Andrew Korybko
Ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ισραήλ στον ΟΗΕ ανακοίνωσε στα τέλη του περασμένου μήνα ότι η χώρα του “εργάζεται για να παράσχει στην Ουκρανία συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης”, το οποίο ακολούθησε ένας σκληροπυρηνικός νομοθέτης που υποσχέθηκε ότι “το Ισραήλ θα υιοθετήσει μια πιο επιθετική στάση απέναντι στη Ρωσία”. Αυτό συνέβη αφού ο νέος Ισραηλινός πρέσβης στη Ρωσία προκάλεσε σκάνδαλο στις αρχές Φεβρουαρίου με την εσφαλμένη παρουσίαση της περιφερειακής πολιτικής της Ρωσίας, για την οποία οι αναγνώστες μπορούν να μάθουν περισσότερα σε αυτή την ανάλυση εδώ, η οποία περιέχει υπερσυνδέσμους σε σχεδόν δύο δεκάδες σχετικά κομμάτια σχετικά με αυτό.
Η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα αντέδρασε σε αυτή την εξέλιξη εκφράζοντας τη λύπη της για το γεγονός ότι “οι άνθρωποι στην περιοχή, ιδίως οι Ισραηλινοί πολιτικοί, αντιλαμβάνονται και ακολουθούν τον δρόμο που τους επιβάλλουν οι “εξαιρετικοί” – οι ΗΠΑ”, γεγονός που “επιδείνωσε και έφερε πιο κοντά αυτή την καταστροφική κατάσταση στην περιοχή, της έδωσε μια απόκοσμη δυναμική, την προκάλεσε”. Αν και το Ισραήλ εξακολουθεί να θεωρείται νομικά “φιλική” χώρα από τη Ρωσία, αυτό μπορεί σύντομα να αλλάξει ανάλογα με το τι θα κάνει.
Εφόσον, ωστόσο, απέχει από την αποστολή επιθετικών όπλων, τότε ίσως να μην μπει σε αυτή τη λίστα. Ακόμα και αν το κάνει, τότε η Ρωσία θα μπορούσε να το κρατήσει προς το παρόν εκτός εκεί, προκειμένου να διερευνήσει αν η διπλωματία μπορεί να οδηγήσει στην επίτευξη μιας “νέας κανονικότητας” μεταξύ τους πριν οι εντάσεις ξεφύγουν από τον έλεγχο, παρόμοιο πνεύμα με το γιατί η Ρωσία δεν όρισε την Τουρκία παρά το γεγονός ότι έστειλε στην Ουκρανία επιθετικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Οι σχέσεις με την Άγκυρα παρέμειναν διαχειρίσιμες και αμοιβαία επωφελείς ως επί το πλείστον, οπότε οι σχέσεις με το Τελ Αβίβ μπορεί να καταλήξουν με τον ίδιο τρόπο.
Παρ’ όλα αυτά, αυτή η αλλαγή στην προσέγγιση του Ισραήλ απέναντι στον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας μέσω αντιπροσώπων μέσω της Ουκρανίας – ο οποίος είναι ήδη ένας αδήλωτος αλλά περιορισμένος θερμός πόλεμος μετά την ακούσια αποκάλυψη του Γερμανού καγκελάριου Όλαφ Σολτς ότι δυτικά στρατεύματα βρίσκονται μυστικά στο έδαφος εκεί – δεν γίνεται από αλληλεγγύη προς το Κίεβο. Αντίθετα, επιφανειακά φαίνεται να οφείλεται στη δυσαρέσκεια του Ισραήλ για την εξισορρόπηση της Ρωσίας μεταξύ αυτού και της Χαμάς, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια προσπάθεια του Τελ Αβίβ να κερδίσει την εύνοια της Ουάσινγκτον καθώς ο πόλεμός του με τη Χαμάς φτάνει στο τέλος του.
Δύο λεπτομερείς αναφορές από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης στα τέλη Νοεμβρίου μπορούν να ερμηνευθούν ως εξέλιξη της εκστρατείας πίεσης της κυβέρνησης Μπάιντεν εναντίον του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν “Μπίμπι” Νετανιάχου. Η Washington Post ενημέρωσε το κοινό της για το πώς άφησε το Κατάρ να χρηματοδοτεί τη Χαμάς, ενώ οι New York Times υποστήριξαν ότι το Ισραήλ φέρεται να γνώριζε τα σχέδια αιφνιδιαστικής επίθεσης της Χαμάς περισσότερο από ένα χρόνο πριν από την αιφνιδιαστική επίθεση στις αρχές Οκτωβρίου. Και τα δύο είναι καταδικαστικά και θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν περισσότερες διαμαρτυρίες εναντίον του μόλις τελειώσει η σύγκρουση.
Σχετικά με αυτές, η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε ήδη εμπλακεί στις πρωτοφανείς πανεθνικές που συγκλόνισαν το Ισραήλ την περασμένη άνοιξη, οι οποίες αναλύθηκαν εδώ ως υποκινούμενες από την ιδεολογική αντίθεση των κυβερνώντων φιλελεύθερων-παγκοσμιοποιητών του προς τη συντηρητική-εθνικιστική κυβέρνηση του αυτοαποκαλούμενου εβραϊκού κράτους. Προβλέποντας μια επανάληψη αυτών των γεγονότων κατά τη σύναψη μιας άλλης εκεχειρίας ενόψει του Ραμαζανιού, είναι πολύ πιθανό ότι ο Μπίμπι προσπάθησε να προλάβει περισσότερη ανάμειξη συμφωνώντας να στείλει αυτά τα συστήματα στην Ουκρανία.
Στο μυαλό του, αυτή η απελπισμένη κίνηση θα μπορούσε ενδεχομένως να ανακουφίσει κάποια από την αναμενόμενη λαϊκή πίεση που θα ασκούσε πάνω του σε αυτό το σενάριο, επηρεάζοντας τις ΗΠΑ να ασκήσουν μεγαλύτερο βαθμό αυτοσυγκράτησης, μη εμπλεκόμενες τόσο πολύ σε οποιονδήποτε επερχόμενο γύρο αναταραχών της Εγχρωμης Επανάστασης. Το δημόσιο πρόσχημα με το οποίο αποστέλλονται αυτά τα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης είναι η δυσαρέσκεια του Ισραήλ για την εξισορροπητική πράξη της Ρωσίας μεταξύ αυτού και της Χαμάς, προκειμένου να εκτρέψει τον έλεγχο από τα πραγματικά του κίνητρα.
Εξάλλου, δεν υπάρχει καμία αξιοπιστία στον ισχυρισμό ότι η Ρωσία υποστήριξε την αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς, είτε στρατιωτικά είτε πολιτικά. Το Κρεμλίνο την έχει επανειλημμένα καταδικάσει ως τρομοκρατική πράξη, αλλά καταδίκασε επίσης τη συλλογική τιμωρία των Παλαιστινίων από το Ισραήλ ως απάντηση. Η φιλοξενία από τη Μόσχα της πολιτικής πτέρυγας της Χαμάς έχει ως αποκλειστικό στόχο την αναζωογόνηση των ειρηνευτικών συνομιλιών και την εξασφάλιση της απελευθέρωσης των ομήρων, το τελευταίο έργο της οποίας “τελεί υπό τον προσωπικό έλεγχο του προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας”, σύμφωνα με υψηλόβαθμο διπλωμάτη.
Όσο κι αν το Ισραήλ μπορεί να αντιπαθεί αυτή την πολιτική λόγω της επιθυμίας του να πάρουν όλες οι χώρες το μέρος του έναντι της Χαμάς ανά την επιλογή μηδενικού αθροίσματος που τους πιέζει να κάνουν, αυτό θα μπορούσε να συνεχίσει να μεταφέρεται με συμβατικά διπλωματικά μέσα αντί να κλιμακώνει τα πράγματα στέλνοντας μονομερώς τέτοια συστήματα στο Κίεβο. Ο λόγος για τον οποίο η εξαγωγή αυτού του εξοπλισμού έγκαιρης προειδοποίησης από το Ισραήλ είναι τόσο ανησυχητική για τη Ρωσία είναι επειδή θα μπορούσε να οδηγήσει σε “mission creep” όπου σύντομα θα ακολουθήσουν συστήματα αεράμυνας και ενδεχομένως επιθετικά όπλα.
Οποιαδήποτε σημαντική, υποστηριζόμενη από το Ισραήλ, βελτίωση των δυνατοτήτων αεράμυνας της Ουκρανίας θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια συμμετρική, υποστηριζόμενη από τη Ρωσία, βελτίωση των δυνατοτήτων αεράμυνας της Συρίας, αν και αυτή η ανάλυση εδώ υποστηρίζει ότι η Μόσχα δεν θα διακινδυνεύσει έναν ευρύτερο πόλεμο για να σταματήσει τα όλο και πιο συχνά πλήγματα του Τελ Αβίβ κατά της Δαμασκού. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να διολισθήσουν σε ένα επικίνδυνο δίλημμα ασφαλείας, αφού ο ένας θα μπορούσε να κατηγορήσει τον άλλον ότι εμποδίζει τα χτυπήματά του εναντίον αυτών που θεωρεί νόμιμους στρατιωτικούς στόχους στα γειτονικά αυτά έθνη.
Οι συνέπειες θα μπορούσαν να δουν τη Ρωσία και το Ισραήλ να εντείνουν τα αντίστοιχα χτυπήματά τους στην Ουκρανία και τη Συρία, ώστε να διασπάσουν αποτελεσματικότερα αυτές τις νέες άμυνες εκεί. Αυτό δεν θα αλλάξει τη στρατιωτικοστρατηγική δυναμική της Ουκρανικής Σύγκρουσης, αλλά θα μπορούσε να διακινδυνεύσει μια επιδείνωση της κρίσης της Δυτικής Ασίας, αν το Ιράν αισθανθεί αρκετά άνετα ώστε να επιτεθεί στο Ισραήλ από τη Συρία υπό την ομπρέλα του οικοδεσπότη του που παρέχεται από τη Ρωσία. Σε αυτή την περίπτωση, το Ισραήλ θα μπορούσε είτε να αντιδράσει με μια χερσαία επιχείρηση είτε θα μπορούσε ακόμη και να ξεκινήσει προληπτικά.
Από την ιδιοτελή πολιτική προοπτική του Μπίμπι, η διεύρυνση του πολέμου στη Συρία με οποιαδήποτε χερσαία ή ειδική δύναμη θα μπορούσε να διαιωνίσει την κρίση της Δυτικής Ασίας προς εσωτερικό και διεθνές όφελος. Στο εσωτερικό μέτωπο, πιθανότατα θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί αυτή την κίνηση για να παραμείνει στην εξουσία και να αποφύγει (πιθανώς πολιτικά καθοδηγούμενες) κατηγορίες διαφθοράς, ενώ στο εξωτερικό θα μπορούσε να δει τις ΗΠΑ να ανακουφίζουν την ενδεχομένως επικείμενη πίεση της Χρωματικής Επανάστασης πάνω του λόγω του ότι το Ισραήλ θα περιορίσει πιο άμεσα το Ιράν στη Συρία σύμφωνα με τα κοινά τους συμφέροντα.
Δεν είναι σαφές αν τα έχει παίξει όλα μέχρι εδώ, και ακόμη και αν το έκανε, δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο ότι τα γεγονότα θα εξελιχθούν προς αυτή την κατεύθυνση και δεν θα αντισταθμιστούν από κάποιες μέχρι τώρα απρόβλεπτες μεταβλητές. Ανεξάρτητα από τα όποια σχέδιά του και από το πόσο μακριά βλέπει στο μέλλον, το γεγονός είναι ότι η μερική συμμόρφωση του Ισραήλ στις αντιρωσικές απαιτήσεις των ΗΠΑ κινδυνεύει να καταστρέψει τις σχέσεις με τη Μόσχα, και αυτό θα μπορούσε γρήγορα να έχει αντίκτυπο σε όλη τη Δυτική Ασία, ανάλογα με την πορεία του σεναρίου.
Andrew Korybko
Είμαι Αμερικανός πολιτικός αναλυτής με έδρα τη Μόσχα και ειδικεύομαι στην παγκόσμια συστημική μετάβαση στην πολυπολικότητα.Απόδοση στα ελληνικά Sahiel.gr σε συνεργασία με korybko.substack.com