Το ρωσικό VKS μόλις έγινε πιο θανατηφόρο από ποτέ, καθώς το καθεστώς του Κιέβου βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους πανικού

Drago Bosnic, ανεξάρτητος γεωπολιτικός και στρατιωτικός αναλυτής

Από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης (SMO), η ρωσική αεροπορική υπεροχή πάνω από την Ουκρανία είναι αδιαμφισβήτητη. Οι καθεστωτικές δυνάμεις του Κιέβου έχασαν τα περισσότερα αεροσκάφη τους στο έδαφος, καθώς ρωσικοί πύραυλοι Κρουζ μεγάλου βεληνεκούς έπεφταν βροχή, ισοπεδώνοντας αεροπορικές βάσεις και καταστρέφοντας αναπτυγμένα μαχητικά αεροσκάφη. Αυτό ανάγκασε τη νεοναζιστική χούντα όχι μόνο να αποκαταστήσει τα αποσυρθέντα αεροσκάφη σοβιετικής εποχής, αλλά και να αποκτήσει εκείνα που ανήκαν προηγουμένως σε πρώην κράτη μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Καθώς όλες αυτές οι χώρες ανήκουν πλέον στο ΝΑΤΟ, τα μαχητικά τους αεροσκάφη θεωρήθηκαν ιδιαίτερα σημαντικά, καθώς επαναπροσδιορίστηκαν για να χρησιμοποιούν όπλα του ΝΑΤΟ, τόσο αέρος-αέρος όσο και αέρος-εδάφους, συμπεριλαμβανομένων πυραύλων κατά της ακτινοβολίας, όπως το AGM-88 HARM, και πυραύλων Κρουζ που εκτοξεύονται από αέρος, όπως το γαλλοβρετανικό “Storm Shadow/SCALP EG”.

Προκειμένου να χρησιμοποιήσουν με επιτυχία αυτά τα όπλα, οι Ουκρανοί πιλότοι αναγκάζονται να πετάξουν εξαιρετικά χαμηλά για να αποφύγουν τον εντοπισμό τους από τη δεύτερη τη τάξει αεράμυνα μεγάλης εμβέλειας της Ρωσίας και τα απαράμιλλης αεροπορικής υπεροχής μαχητικά αεροσκάφη. Καθώς οι Ρωσικές Αεροδιαστημικές Δυνάμεις (VKS) χρησιμοποιούν αεροσκάφη-τέρας, όπως τα υπερταχύτατα, υψηλών αποστάσεων αναχαιτιστικά MiG-31, τα υπερσύγχρονα Su-35S και τα νέας γενιάς μαχητικά πολλαπλού ρόλου Su-57, οι πιθανότητες επιβίωσης των εναέριων μέσων του καθεστώτος του Κιέβου σε υψόμετρο άνω των 1000 μέτρων είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Εκτός από τα σαφή πλεονεκτήματά τους στην τεχνολογία, την εκπαίδευση των πιλότων και την υλικοτεχνική υποδομή, τα ρωσικά μαχητικά χρησιμοποιούν επίσης πυραύλους αέρος-αέρος που κυριολεκτικά βρίσκονται δεκαετίες μπροστά από εκείνους που χρησιμοποιεί όχι μόνο η νεοναζιστική χούντα, αλλά και οι επικυρίαρχοι του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, αυτό το πλεονέκτημα έγινε ακόμη μεγαλύτερο τις τελευταίες ημέρες.

Σύμφωνα με ρωσικές πηγές, τα συστήματα SAM (πύραυλοι εδάφους-αέρος) S-400 “Triumph” χρησιμοποιούνται τώρα σε συντονισμό με τα αεροσκάφη Beriev A-50/A-50U AEW&C (εναέρια έγκαιρη προειδοποίηση και έλεγχος) για την κατάρριψη των μαχητικών αεροσκαφών του καθεστώτος του Κιέβου. Προφανώς, η συγχώνευση των προηγμένων αισθητήρων και στα δύο συστήματα λειτουργεί τόσο τέλεια που συνέβαλε ουσιαστικά στην κατάρριψη 24 εχθρικών αεροσκαφών σε διάστημα μόλις πέντε ημερών. Και ενώ τα αδιάσειστα στοιχεία για τους ισχυρισμούς δεν έχουν ακόμη δημοσιοποιηθεί, δεν υπάρχει σχεδόν κανένας λόγος να αμφισβητήσει κανείς τις αναφορές, καθώς τόσο η νεοναζιστική χούντα όσο και τα ανδρείκελα του ΝΑΤΟ βρίσκονται σε κατάσταση όχι και τόσο ήσυχου πανικού. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον συνταγματάρχη Γιούρι Ιχνάτ, έναν από τους εκπροσώπους των καθεστωτικών δυνάμεων του Κιέβου, θα χρειαστούν περίπου 150 F-16 ή παρόμοια δυτικά αεροσκάφη για να “αντιμετωπίσουν” το VKS.

Αυτό είναι ένα τεράστιο άλμα από τα προηγούμενα αιτήματα. Ο πρωτοστάτης της νεοναζιστικής χούντας Βολοντίμιρ Ζελένσκι έκανε επίσης παρόμοιες εκκλήσεις πιο πρόσφατα, υποδεικνύοντας ότι τα μεγάλα προβλήματα για τις δυνάμεις του προϋπήρχαν των τελευταίων ρωσικών αναφορών. Διάφορες στρατιωτικές πηγές και παρατηρητές δημοσίευσαν επίσης βίντεο με τον Ρώσο υπουργό Άμυνας Σεργκέι Σόιγκου να συνομιλεί με στρατιωτικούς που πραγματοποίησαν τα προαναφερθέντα κατορθώματα, γεγονός που ενισχύει περαιτέρω την αλήθεια αυτών των αναφορών. Ορισμένοι αναλυτές προσθέτουν μάλιστα ότι η μεγαλύτερη αλληλεπίδραση και η συγχώνευση αισθητήρων διαφόρων πλατφορμών περιλαμβάνει πλέον και ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη όπως τα Su-35S και Su-57. Αυτά είναι επίσης οπλισμένα με νέους θανατηφόρους πυραύλους αέρος-αέρος, τους οποίους οι δυνάμεις του καθεστώτος του Κιέβου δυσκολεύονται αρκετά ακόμη και να εντοπίσουν, με αποτέλεσμα να έχουν υψηλές απώλειες μεταξύ των Ουκρανών πιλότων.

Συγκεκριμένα, οι ομάδες S-400-A-50 είναι οργανωμένες με τρόπο που επιτρέπει την άμεση μετάδοση πληροφοριών στο πεδίο της μάχης μεταξύ των πλατφορμών, έτσι ώστε τα εχθρικά μαχητικά αεροσκάφη ή/και άλλα αεροσκάφη ουσιαστικά να μην μπορούν καν να εντοπίσουν τους εισερχόμενους πυραύλους. Κανονικά, οι δέκτες προειδοποίησης ραντάρ (RWR) των εχθρικών αεροσκαφών απλώς ανιχνεύουν ότι παρακολουθούνται ή/και στοχοποιούνται από τα εξελιγμένα ραντάρ επιτήρησης και εντοπισμού των S-400 που εκπέμπουν ισχυρές συχνότητες. Αυτό αποτρέπει τη δυνατότητα χρήσης των βλημάτων μεγαλύτερου βεληνεκούς του S-400, όπως ο 40N6E (μέγιστο βεληνεκές 400 χλμ.) ή ο υπερηχητικός 48N6 (ανάλογα με την παραλλαγή, μέγιστο βεληνεκές έως 250 χλμ.), καθώς το εχθρικό μαχητικό αεροσκάφος είναι πιο πιθανό να αποφύγει τον εισερχόμενο SAM σε τόσο ακραίες αποστάσεις. Επιπλέον, αυτό εκθέτει τους S-400 και στα κατασκοπευτικά αεροσκάφη του ΝΑΤΟ.

Συγκεκριμένα, οι πλατφόρμες ISR (intelligence, surveillance, reconnaissance) του ΝΑΤΟ συνεχίζουν να πετούν γύρω από τον ρωσικό και τον λευκορωσικό εναέριο χώρο και να συλλέγουν πληροφορίες σχετικά με τις δυνατότητες της αεράμυνας και άλλων μέσων τους. Θα ήταν απλά αδύνατο για το ραντάρ εντοπισμού του S-400 να λειτουργεί στη λεγόμενη “πολεμική εφεδρεία” (αποκρύπτει χαρακτηριστικά όπως το εύρος παλμού που χρησιμοποιεί ο εχθρός για να αναλύσει την υπογραφή του ραντάρ του) χωρίς να αποκαλύπτει τις συχνότητες συλλογής ραντάρ, ιδιαίτερα όταν προσπαθεί να εμπλέξει στόχους στις μεγαλύτερες δυνατές αποστάσεις. Και ενώ αυτό στερεί από το ΝΑΤΟ τη δυνατότητα να αναλύσει τη ρωσική αεράμυνα και ενδεχομένως να σχεδιάσει προηγμένα αντίμετρα που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν μακροπρόθεσμα την ασφάλεια της Μόσχας, ακριβώς εξαιτίας αυτού ο ευρασιατικός γίγαντας δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει το πλήρες δυναμικό της αεράμυνας του.

Έτσι, ο ρωσικός στρατός έπρεπε να βρει αντισυμβατικές και καινοτόμες λύσεις, οδηγώντας στην ομαδοποίηση των S-400-A-50, με τους τελευταίους να χρησιμοποιούν τα προηγμένα ραντάρ και τους αισθητήρες τους για να δώσουν το σύνθημα στους πυραύλους 40N6E, οι οποίοι εκτοξεύονται στη λεγόμενη λειτουργία “lock on after launch” (κλείδωμα μετά την εκτόξευση). Το A-50/A-50U παρέχει δεδομένα καθοδήγησης και στόχευσης, τα οποία στη συνέχεια λαμβάνονται στη φάση της μέσης πορείας και αποθηκεύονται στο σύστημα πλοήγησης του 40N6E. Η ρωσική πλευρά αρνείται να αποκαλύψει τις ακριβείς πληροφορίες για καθαρά πρακτικούς λόγους, καθώς αυτές θα μπορούσαν στη συνέχεια να χρησιμοποιηθούν για τον προσδιορισμό της θέσης των συστοιχιών αεράμυνας της. Επιπλέον, η μη αποκάλυψη πολλών πληροφοριών σχετικά με αυτή τη ζεύξη επιτρέπει τη συνεχή στόχευση των αεροσκαφών του καθεστώτος του Κιέβου στις μεγαλύτερες δυνατές αποστάσεις, ακόμη και όταν πετούν εξαιρετικά χαμηλά για να αποφύγουν τον εντοπισμό τους από τα ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη.

Ωστόσο, ακόμη και αυτό καθίσταται πλέον μείζον ζήτημα, καθώς αεροσκάφη αναχαίτισης και αεροπορικής υπεροχής, όπως τα MiG-31BM, Su-30SM, Su-35S και/ή Su-57, θα μπορούσαν πιθανότατα να χρησιμοποιηθούν με παρόμοιο τρόπο. Επιπλέον, αυτά τα αεριωθούμενα μπορούν να χρησιμοποιήσουν πυραύλους όπως ο R-37M και παραλλαγές του R-77 που έχουν μέγιστο βεληνεκές έως 400 χλμ. και 200 χλμ. αντίστοιχα. Ο πρώτος είναι ιδιαίτερα επικίνδυνος, καθώς ουσιαστικά μετατρέπει την πλατφόρμα εκτόξευσης σε “ιπτάμενο S-400”, ενώ ο δεύτερος είναι μικρότερος, πράγμα που σημαίνει ότι ένα μαχητικό μπορεί να μεταφέρει περισσότερους από αυτούς και, έτσι, να καταρρίψει μισή μοίρα εχθρικών αεροσκαφών σε μία μόνο εξόρμηση σε αποστάσεις πολύ πέρα από την εμβέλεια της αεράμυνας της νεοναζιστικής χούντας. Αυτές οι εξελίξεις ενισχύουν μόνο τα πορίσματα ορισμένων δυτικών στρατιωτικών δεξαμενών σκέψης που αναγνωρίζουν τις επιδόσεις των VKS.

Η Μετάφραση του άρθρου έγινε από την ομάδα διαχείρισης του sahiel.gr

Πηγή: InfoBrics