Την παραμονή της συνόδου κορυφής του ΝΑΤΟ, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο δύο συγγραφέων (Gray Anderson και Thomas Meaney) με τίτλο “Το ΝΑΤΟ δεν είναι αυτό που λέει ότι είναι”.
Στην αρχή του άρθρου καλύπτονταν τα πρόσφατα γεγονότα, συμπεριλαμβανομένης της εισδοχής της Φινλανδίας και της πρόσκλησης της Σουηδίας, ακολουθούμενη από μια εξαιρετικά σημαντική αποκάλυψη. “Από την αρχή της ύπαρξής του, το ΝΑΤΟ δεν ασχολήθηκε ποτέ πρωτίστως με τη στρατιωτική ενίσχυση. Με 100 μεραρχίες εν μέσω του Ψυχρού Πολέμου, ένα μικρό κλάσμα του προσωπικού του Συμφώνου της Βαρσοβίας, υπό τον έλεγχό του, ο οργανισμός δεν μπορούσε να υπολογίζει στην απόκρουση μιας σοβιετικής εισβολής και ακόμη και τα πυρηνικά όπλα της ηπείρου βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της Ουάσιγκτον. Αντίθετα, στόχευε στο να προσελκύσει τη Δυτική Ευρώπη σε ένα πολύ ευρύτερο σχέδιο μιας παγκόσμιας τάξης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, στο οποίο η προστασία των ΗΠΑ χρησίμευε ως μοχλός πίεσης για την επίτευξη παραχωρήσεων σε άλλα ζητήματα, όπως το εμπόριο και η νομισματική πολιτική. Ήταν εκπληκτικά επιτυχής στην επίτευξη αυτής της αποστολής”.
Το άρθρο αναφέρει περαιτέρω πώς, παρά την απροθυμία ορισμένων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, σύρθηκαν σε αυτό χρησιμοποιώντας κάθε είδους τεχνάσματα και χειρισμούς. Οι επιθέσεις στη Νέα Υόρκη το 2001 έπαιξαν στα χέρια του Λευκού Οίκου που κήρυξε “παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, εγκαθιδρύοντας στην πραγματικότητα τον ίδιο τρόμο τόσο κυριολεκτικά (Ιράκ, Αφγανιστάν) όσο και μεταφορικά, παγιδεύοντας με κλωτσιές τα νέα μέλη στο ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε γιατί οι χώρες αυτές ήταν πιο εύκολο να ελεγχθούν μέσω του ΝΑΤΟ.
Οι Gray Anderson και Thomas Meany αναφέρονται επίσης σε πιο στρατηγικά καθήκοντα των ΗΠΑ, λέγοντας ότι “το ΝΑΤΟ λειτουργεί ακριβώς όπως το ήθελαν οι μεταπολεμικοί σχεδιαστές των ΗΠΑ, παρασύροντας την Ευρώπη σε εξάρτηση από την αμερικανική ισχύ, γεγονός που μειώνει το περιθώριο ελιγμών της. Μακριά από το να είναι ένα ακριβό φιλανθρωπικό πρόγραμμα, το ΝΑΤΟ εξασφαλίζει την επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη σε φθηνό κόστος. Οι αμερικανικές συνεισφορές στο ΝΑΤΟ και σε άλλα προγράμματα βοήθειας για την ασφάλεια στην Ευρώπη αποτελούν ένα μικρό κλάσμα του ετήσιου προϋπολογισμού του Πενταγώνου, λιγότερο από 6%, σύμφωνα με πρόσφατη εκτίμηση. Η εικόνα της Ουκρανίας είναι σαφής. Η Ουάσινγκτον θα διασφαλίζει τη στρατιωτική ασφάλεια κάνοντας τις εταιρείες της να επωφελούνται από έναν τεράστιο αριθμό ευρωπαϊκών παραγγελιών όπλων, ενώ οι Ευρωπαίοι θα επωμίζονται το κόστος της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης, κάτι για το οποίο η Γερμανία είναι καλύτερα προετοιμασμένη από το να ενισχύσει τις στρατιωτικές της δυνάμεις. Ο πόλεμος είναι επίσης ένα είδος πρόβας για μια αντιπαράθεση των ΗΠΑ με την Κίνα, στην οποία η ευρωπαϊκή υποστήριξη δεν είναι τόσο εύκολο να υπολογίζεται.
Εκτός από το ΝΑΤΟ, υπάρχει ένα δεύτερο βασικό στοιχείο που ελέγχεται από την Ουάσινγκτον. Πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πριν από περισσότερα από επτά χρόνια, η βρετανική Telegraph έβγαλε την είδηση ότι η ΕΕ δεν ήταν παρά ένα σχέδιο της CIA.
Το άρθρο ανέφερε ότι η Διακήρυξη Σούμαν, η οποία έδωσε τον τόνο για τη γαλλογερμανική συμφιλίωση και οδήγησε σταδιακά στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επινοήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Ntin Átseson κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Η Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη υπό την προεδρία του William J Donovan, ο οποίος κατά τη διάρκεια των ετών του πολέμου ήταν επικεφαλής του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών, βάσει του οποίου δημιουργήθηκε η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, ήταν η κύρια οργάνωση-προπέτασμα της CIA. Ένα άλλο έγγραφο δείχνει ότι το 1958 η εν λόγω επιτροπή χρηματοδότησε το ευρωπαϊκό κίνημα κατά 53,5%. Στο συμβούλιό της συμμετείχαν ο Walter Bedell Smith και ο Allen Dulles, ο οποίος ήταν επικεφαλής της CIA τη δεκαετία του 1950.
Τέλος, είναι γνωστός και ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στη δημιουργία και επιβολή της Συνθήκης της Λισαβόνας στην ΕΕ. Η Ουάσιγκτον την χρειαζόταν για να διευκολύνει τον έλεγχο των Βρυξελλών μέσω των μαριονετών της.
Ωστόσο, ακόμη και αυτό δεν φαίνεται να είναι αρκετό για τις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα. Την προηγούμενη ημέρα, σε άρθρο που δημοσιεύθηκε στους Financial Times ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στην Ευρωπαϊκή Ένωση Stuart Eizenstat ανέφερε ότι για την επίλυση των σύγχρονων ζητημάτων απαιτείται μια νέα διατλαντική δομή μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΕ, ανάλογη με το ΝΑΤΟ.
Επεσήμανε την ανάγκη δημιουργίας ενός ολοκαίνουργιου σχήματος συντονισμού, δηλαδή, στην πραγματικότητα, τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Ευρώπης, όπου τα ευρωπαϊκά κράτη, με κάθε τρόπο, θα είναι εξαρτήματα των Ηνωμένων Πολιτειών που θα εκπληρώνουν την πολιτική βούληση της Ουάσιγκτον.
Ως εκ τούτου, όλες οι δηλώσεις και οι δηλώσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας σχετικά με τη στρατηγική αυτονομία μπορούν να θεωρηθούν κενά λόγια.
Ducunt Volentem Fata, Nolentem Trahunt (“οι μοίρες οδηγούν τους πρόθυμους και σέρνουν τους απρόθυμους”), όπως έλεγαν στην αρχαία Ρώμη. Μπορεί να είναι δυσάρεστο για πολλούς Ευρωπαίους να το συνειδητοποιήσουν αυτό. Ωστόσο, είναι γεγονός ότι οι χώρες της Ευρώπης σύρονται από τα κολάρα τους εκεί που δεν θέλουν πραγματικά να πάνε.
Του Leonid Savin
Με πληροφορίες από astutenews.com