By Sahiel
Η Γαλλία πρέπει να υποστηρίξει τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις, καθώς οι εχθροί τους στο Λεβάντε είναι ίδιοι με τους δικούς της στην Αφρική και στηρίζονται και καθοδηγούνται από τη Τουρκία, υποστηρίζουν σε ένα κοινό κείμενό τους-«μανιφέστο» για την κατεύθυνση της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής οι Στεφάν Μπρετόν, Χαμίτ Μποζαρσλάν, Μπασκάλ Μπρυκνέρ και Ζαν-Φρανσουά Κολοσιμό*.
Η παρουσία της Γαλλίας στο Μάλι, όπου έχει αποστείλει την δύναμη «Μπαρκάν» για να αντιμετωπίσει την άνοδο του τζιχαντισμού, δοκιμάζεται σοβαρά. Οι στρατιώτες μας δέχονται βομβιστικές επιθέσεις και επιθέσεις αυτοκτονίας, που κλιμακώνονται διαρκώς. Είχαμε από αυτές τρεις νεκρούς στις 28 Δεκεμβρίου 2020, δύο ακόμα στις 2 Ιανουαρίου 2021, ενώ άλλοι έξι τραυματίστηκαν στις 9 Ιανουαρίου.
Οι επιθέσεις αυτές χαρακτηρίζονται όλες από έναν περίτεχνο τρόπο εκτέλεσης, που φέρει την υπογραφή τζιχαντιστών από τη Συρία. Η διεθνής συμμαχία που παρενέβη στη Μέση Ανατολή, και στην οποία συμμετείχε το Παρίσι, τους αντιμετώπισε επιτυχώς στη Συρία και τη Ράκα, απ’ όπου εξάλλου οργανώνονταν και οι τρομοκρατικές επιθέσεις που διεξάγονταν μέσα στα ίδια τα εδάφη της Γαλλίας. Αυτό συνέβη το 2017, και από τότε έχουν περάσει πάνω από τρία χρόνια. Σήμερα, η Γαλλία έρχεται και πάλι αντιμέτωπη μαζί τους.
Τι γυρεύουν οι ίδιες δυνάμεις σήμερα στη Λιβύη; Περίπου 4.500 μαχητές που συνεργάστηκαν κατά το παρελθόν με το Ισλαμικό Χαλιφάτο, την Αλ Κάιντα και άλλες οργανώσεις, είναι σήμερα παρούσες κοντά στην αεροπορική βάση της Αλ-Γουατίγια, όπου σταθμεύουν 1.000 στρατιώτες των τουρκικών ειδικών δυνάμεων. Έχουν μεταφερθεί εκεί από τη Σαντάτ, την τουρκική μισθοφορική εταιρεία που είναι το αντίστοιχο της ρωσικής Βάγκνερ, και υπηρετούν ως εμπροσθοφυλακή του τουρκικού στρατού.
Γιατί η Τουρκία έχει συγκεντρώσει τόσες πολλές στρατιωτικές δυνάμεις στη Λιβύη, όσες η Γαλλία στο Σαχέλ; Γιατί μέσα από αυτό το προγεφύρωμα η Άγκυρα επιδιώκει να αντιμετωπίσει την παρουσία του Παρισιού στην Αφρική, στηριζόμενη στον επελαύνοντα ισλαμισμό. Να επαναλάβει δηλαδή αυτό που μόλις έκανε στον Καύκασο, όπου συνέβαλε στην κατάκτηση του αρμενικού θύλακα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ από το Αζερμπαϊτζάν, με τη βοήθεια των ίδιων τζιχαντιστικών ομάδων. Από τη μια σύγκρουση στην άλλη, οι αποκεφαλισμοί που λαμβάνουν χώρα στα πεδία των μαχών, ή τυχαία στη μέση του δρόμου, υπομνηματίζουν με τραγικό τρόπο την εμπλοκή των δυνάμεων αυτών.
Μήπως η ιστορία είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται; Τον Οκτώβριο του 2019, έπειτα από την ακατανόητη απόφαση του προέδρου Τραμπ, οι αμερικανικές δυνάμεις εγκατέλειψαν τη Βόρεια Συρία, επιτρέποντας στον τουρκικό στρατό και τους μισθοφόρους του να εισβάλουν σε αυτό το προπύργιο των Κούρδων. Οι κομάντο του Ισλαμικού Χαλιφάτου ανέκτησαν τις δυνάμεις τους, διπλασίασαν μάλιστα τη διαθεσιμότητά τους και αποτελούν και πάλι μια θανάσιμη απειλή. Με αφετηρία την έρημο της Μπατίγια, καταδιώκουν τώρα τις κουρδικές δυνάμεις που μέχρι πρότινος έπαιζαν νευραλγικό ρόλο στο πλαίσιο της δυτικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση του τζιχαντισμού στο Λεβάντε, προτού τους εγκαταλείψουμε με κυνικό τρόπο.
Έχει λάβει άραγε το Κε ντ’ Ορσέ [έδρα του υπ. εξ. της Γαλλίας], τα απαραίτητα μέτρα για να απαντήσει στις επιδιώξεις του τουρκικού επεκτατισμού; Τι μπορούμε να κάνουμε με μια χώρα που επιμένει να θέλει την υποψηφιότητα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την ίδια στιγμή που εξακολουθεί να αρνείται τη Γενοκτονία των Αρμενίων; Ποιος είναι μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ προμηθεύεται όπλα απ’ τη Ρωσία; Ποιος, επίσης, υποδαυλίζει το χάος στη Συρία, το Ιράκ και τη Λιβύη; Ποιος μόλις επενέβη στον Καύκασο; Ποιος, επίσης, επιδιώκει την αποσταθεροποίηση στον Λίβανο, το Αιγαίο και την Κύπρο; Ποιος, αύριο, θα προχωρήσει προκειμένου να συμβούν τα ίδια στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ασία; Και ποιος κινείται ανοιχτά εναντίον μας στη Δυτική Αφρική;
Υπάρχει αντίδοτο για όλα αυτά. Έχει το πλεονέκτημα ότι συνδυάζει την υπεράσπιση των δικών μας συμφερόντων με την αφοσίωση που οφείλουμε σε παλιούς και αξιόπιστους συμμάχους. Το 2014 η Γαλλία έδωσε το παράδειγμα στον υπόλοιπο κόσμο, καθώς ήταν η πρώτη χώρα που υποστήριξε τους Κούρδους. Είναι στο χέρι μας λοιπόν, σήμερα, στο 2021, να αναλάβουμε μια μεγάλη διπλωματική πρωτοβουλία στο πλευρό των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων. Εκείνες, ενώνοντας Κούρδους, Άραβες, Σύρους και Γιεζίντι, χριστιανούς και μουσουλμάνους, μπορούν να ανακτήσουν τον κρίσιμο στρατιωτικό ρόλο που μπορούν και πάλι να παίξουν. Ανακόπτοντας την επέκταση των αντιπάλων μας στη Συρία, μπορούν ταυτόχρονα να διευκολύνουν τη δική μας δράση στο Σαχέλ.
Ο πρόεδρος Ερντογάν είχε πρόσφατα προσβάλει τη Γαλλία. Τώρα, ισχυρίζεται ότι διατίθεται να αποκαταστήσει φιλικές σχέσεις. Ποιος, όμως, έθιξε την Τουρκία και γιατί αλλάζει στάση τόσο ξαφνικά; Μήπως με αυτή του τη μεταστροφή, προσβλέπει απλώς στο να δρέψει τους καρπούς της πρότερης επιθετικότητάς του; Η ιστορία μάς διδάσκει με επίπονο τρόπο ότι ο κατευνασμός ποτέ δεν σταμάτησε τις ορέξεις ενός επεκτατικού καθεστώτος, ούτε διέκοψε την επέλαση οποιασδήποτε θανατηφόρας ιδεολογίας. Από την Αφρική μέχρι το Λεβάντε, ας μάθουμε καλύτερα από εδώ και πέρα να επιλέγουμε τις στρατηγικές και τους συμμάχους μας.
Μετάφραση: Γιώργος Ρακκάς
*Ο Στεφάν Μπρετόν είναι εθνολόγος, ο Χαμίτ Μποζαρσλάν είναι ιστορικός και πολιτειολόγος, ο Πασκάλ Μπρυκνέρ είναι φιλόσοφος και συγγραφέας, ενώ ο Ζαν-Φρανσουά Κολοσιμό είναι ιστορικός, θεολόγος και εκδότης.
Πηγή: ardin-rixi.gr
