του Marco Valle
Τον Μάρτιο του 2011, η Γαλλία, με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών και της Μεγάλης Βρετανίας, ξεκίνησε τη στρατιωτική της εκστρατεία κατά της Λιβύης του Καντάφι. Ένας πόλεμος μεγάλης κλίμακας στον οποίο η Ιταλία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μέχρι τότε εταίρος του λιβυκού rais, αναγκάστηκε (υπό την πίεση του Προέδρου Ναπολιτάνο) να συμμετάσχει.
Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Όπως θυμάται ο Giampiero Cannella στο εξαιρετικό βιβλίο του L’Italia non gioca a Risiko: «Μεθυσμένοι από την προπαγάνδα της «δημοκρατικής εξέγερσης» εναντίον του τυράννου, ρίξαμε τόνους βομβών σε μια χώρα που ήταν σύμμαχος μέχρι λίγους μήνες πριν, η οποία είχε δώσει στην Ιταλία μεγάλο περιθώριο στην αναζήτηση και εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων και η οποία συνεργάστηκε με την Ιταλία στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών».
Ο μεγάλος σκηνοθέτης αυτού του τρομερού, άλυτου ακόμα χάους ήταν ο τότε Γάλλος πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί. Ήταν αυτός, περισσότερο από όλους, που ήθελε να κατεδαφίσει το καθεστώς στην Τρίπολη και ήταν αυτός που έδωσε το πράσινο φως -μέσω των επιτόπιων πρακτόρων του- στη δολοφονία του Καντάφι στις 20 Οκτωβρίου 2011 στη Σύρτη.
Με την πάροδο του χρόνου, οι λόγοι αυτής της άγριας αδυσώπητης συμπεριφοράς έχουν γίνει, τουλάχιστον εν μέρει, πιο ξεκάθαροι. Παρά την ανθρωπιστική ρητορική που θάμπωσε τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, οι υπεράλπεις φοβούνταν την υπόθεση ενός παναφρικανικού νομίσματος που χρηματοδοτείται από τα λιβυκά αποθέματα χρυσού που θα υποκαθιστούσε το φράγκο CFA στη ζώνη επιρροής τους, το περίφημο «Γαλλία-Αφρική», και ακόμη λιγότερο ανεκτό. η μαζική και επιτυχημένη παρουσία της ENI και του ιταλικού συστήματος στη χώρα.
Επιπλέον, όπως έδειξαν οι έρευνες της παρισινής δικαιοσύνης, ο αδίστακτος Σαρκοζί είχε εισπράξει σημαντικά ποσά από την Τρίπολη (έως και 50 εκατομμύρια ευρώ σύμφωνα με τις υποθέσεις) για την προεδρική εκστρατεία του 2007. Μια ντροπιαστική χρηματοδότηση που πάντα αρνιόταν ο σύζυγος της Κάρλα Μπρούνι χωρίς να πείσει τους δικαστές που ερευνούν εδώ και χρόνια το «σύμφωνο διαφθοράς» μεταξύ της φυλής Σαρκοζί και της φυλής Καντάφι.
Αλλά υπάρχουν περισσότερα. Πίσω από αυτόν τον τρελό πόλεμο και το ατελείωτο χάος που επικρατεί στη Λιβύη (11 χρόνια βίας και συγκρούσεων…), άλλα κεφάλαια μένουν να ανοίξουν και να κατανοηθούν. Η Γαλλία στερείται το ουράνιο, το στρατηγικό ορυκτό που από το 1974 εγγυάται τη λειτουργία των 56 αντιδραστήρων που τροφοδοτούν 19 πυρηνικούς σταθμούς που παρέχουν περίπου το εβδομήντα τοις εκατό της ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας, και η Λιβύη, εκτός από πετρέλαιο, κρύβεται στη νότια έρημο της, ανεξερεύνητα κοιτάσματα ουρανίου.
Σε πιο προσεκτική εξέταση, δεν υπάρχει τίποτα νεότερο. Ήδη το 1973, ο Καντάφι, διεκδικώντας τα παλιά αποικιακά σύνορα, μπήκε στο Τσαντ και κατέλαβε τη λωρίδα Aozou, μια άνυδρη και ερημωμένη γη αλλά πλούσια σε ουράνιο. Μια βραχύβια επιτυχία. Το 1987, οι δυνάμεις του Τσαντ, με τη συμβολή της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, κατατρόπωσαν τα λιβυκά στρατεύματα και ανέκτησαν τον έλεγχο του εδάφους που το 1994 το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης απέδωσε οριστικά στη χώρα της Κεντρικής Αφρικής.
Όμως, και αυτό είναι το κεντρικό σημείο, ακριβώς βόρεια της αμφισβητούμενης λωρίδας, επομένως υπό την πλήρη κυριαρχία της Λιβύης, οι επιστήμονες ανακάλυψαν άλλα πλούσια κοιτάσματα του πολύτιμου ραδιενεργού μετάλλου. Ένας απροσδόκητος θησαυρός, αλλά η αύξηση δεν πρόλαβε να τον εκμεταλλευτεί. Όπως επιβεβαιώνει η καταστροφική ιστοσελίδα «NTI» από το 2011 του διεθνούς οργανισμού «Nuclear Threat Initiative», που είναι μια αρχή στον τομέα των γεωπολιτικών μελετών και της παγκόσμιας ασφάλειας και του οποίου το διοικητικό συμβούλιο αποτελείται από διεθνείς ειδικούς. “Προς το παρόν, δεν υπάρχουν στοιχεία για την ύπαρξη εγκαταστάσεων εξόρυξης, επεξεργασίας και μετατροπής ουρανίου, εργοστασίων επεξεργασίας καυσίμων ή τοποθεσιών επανεπεξεργασίας στη Λιβύη.
Η Λιβύη επρόκειτο να αναλάβει εξόρυξη ουρανίου στο μέλλον, αυτό πιθανότατα θα αφορούσε τις λεκάνες Mourzouk, Sarir Tibisti και Κούφρα».
Αυτή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για την αδηφάγα γαλλική πυρηνική βιομηχανία, η οποία εδώ και καιρό αντιμετωπίζει προβλήματα με τους παραδοσιακούς αφρικανούς προμηθευτές (Niger in primis) που τώρα έχουν βαρεθεί με τις υπέρογκες και άνισες συνθήκες που έθεσε πριν από δεκαετίες το Παρίσι. Εξ ου και τα διπλά ή τριπλά γαλλικά παιχνίδια μεταξύ των διαφόρων παρατάξεων της Λιβύης, οι βαριές οικονομικές επενδύσεις, η ανάκαμψη -όπως επισημαίνεται από την έκθεση του Ανώτερου Κέντρου Άμυνας και Στρατηγικών Μελετών «Γεωπολιτική επιρροή της Λιβύης στη λεκάνη της Μεσογείου»- μια πολύ πλούσια αλλά αποτελεσματική εξερεύνηση εξόρυξης στα νότια της χώρας. Μεταξύ Μουρζούκ και Κούφρα.
Η ραδιενεργή κληρονομιά του Σαρκοζί που έχει ανακτήσει ο Μακρόν και που θέλει τώρα, υπό το φως της ενεργειακής κρίσης, να βελτιστοποιήσει το συντομότερο δυνατό.
Πηγή: euro-synergies.hautetfort.com
Ακολουθήστε το Sahiel.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.