By Sahiel
Ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μπίλκεν, απέστειλε πρόσφατα ευχές για τον εορτασμό του Νεβρόζ στα κουρδικά, λέγοντας «Newroz pîroz». Πρόκειται για ένα ακόμα πλήγμα στο αυταρχικό καθεστώς του Ερντογάν ο οποίος επιχειρεί επί ματαίω να εξασφαλίσει ένα τηλεφώνημα με τον πρόεδρο Μπάιντεν, ξοδεύοντας εκατομμύρια σε εταιρίες δημοσίων σχέσεων και λόμπι, δίχως όμως την παραμικρή επιτυχία.
Πρόκειται επίσης και για ένα σαφές μήνυμα στον Κουρδικό λαό, πως ο αγώνας για αναγνώριση, δικαίωση και ανεξαρτησία κλιμακώνεται.
Παράλληλα, η διεθνής απομόνωση του τουρκικού καθεστώτος συνεχίζεται. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η Σύνοδος Κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών της 25ης Μαρτίου, κάλεσε την Τουρκία να απέχει από νέες προκλήσεις και μονομερείς ενέργειες κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου στην αν. Μεσόγειο, εκθέτοντας την παραβατικότητα της Άγκυρας. Έγινε επίσης αναφορά στην ανησυχητική διολίσθηση σε αυταρχικές πολιτικές στην Τουρκία και στην τραγική επιδείνωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα για την Άγκυρα είναι οι εξελίξεις στην Συρία. Εκεί ο Ερντογάν βλέπει τις επιλογές του σταδιακά να εκμηδενίζονται. Έχοντας αθετήσει τις δεσμεύσεις του ενώπιων όλων, οι τουρκικές κατοχικές δυνάμεις και οι μισθοφορικές τους ομάδες δέχονται επίθεση από το καθεστώς του Ασάντ στο Ιντλίμπ, με την αρωγή και την υποστήριξη της Μόσχας. Σαν να μην έφτανε αυτό, οι ΗΠΑ με την επάνοδο των Δημοκρατικών στον Λευκό Οίκου, και την απομάκρυνση του «προσωπικού φίλου» του Ερντογάν, Τραμπ, ανανεώνουν την στρατιωτική τους παρουσία στην περιοχή.
Συγκεκριμένα, το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έντονη κινητικότητα και ανάπτυξη αμερικανικών δυνάμεων στη βορειανατολική Συρία.
Η Ουάσινγτον επιθυμεί να διαδραματίσει ξανά πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις της περιοχής και σε αυτό ακριβώς αποσκοπούν οι τελευταίες της κινήσεις. Παράλληλα, η διεθνής κοινότητα γίνεται ολοένα και περισσότερο μάρτυρας των βάρβαρων παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις κατεχόμενες από την Τουρκία κουρδικές περιοχές, Αφρίν, Ιεράπολη, Σερεκανίγιε, Γκίρε-Σπι. Ομοίως πληθαίνουν και οι εκθέσεις οργανισμών και φορέων, όπως αυτή του ΟΗΕ αλλά και των ΗΠΑ, που καταδικάζουν τα απεχθή εγκλήματα των μισθοφόρων που ελέγχονται από το τουρκικό καθεστώς (απαγωγές, δολοφονίες, βιασμούς, εμπρησμούς, λεηλασίες), εις βάρος του τοπικού πληθυσμού της περιοχής.
Στα πλαίσια αυτά, και σε συνέχεια της επανεργοποίησης του αμερικανικού παράγοντα στη Μεσοποταμία, είναι πολύ πιθανό να τεθεί το ζήτημα της απελευθέρωσης των κατεχομένων από τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής.
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, το καθεστώς του Ερντογάν βρίσκεται σε δίλημμα. Είτε να προχωρήσει σε αναδίπλωση και να παραχωρήσει τις περιοχές αυτές στους λαούς και τους κατοίκους τους, δίνοντάς τους ελευθερία και ανεξαρτησία, είτε να πολεμήσει όλες εκείνες τις δυνάμεις που συστρατεύονται με σαφή τρόπο εναντίον του.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι τουρκικές απώλειες δεν θα είναι μόνο προσωπικές για τον Ερντογάν, αν και ο τούρκος δικτάτορας φαίνεται πως είναι ιδιαίτερα πιθανό να μοιραστεί την τύχη του Μιλόσεβιτς, του Σαντάμ Χουσεΐν και του Καντάφι. Απέναντι στα ειλημμένα προ δεκαετιών σχέδια των δυτικών δυνάμεων, το κόστος μίας τέτοιας αντίστασης του Ερντογάν πιθανότατα να είναι και εδαφικό για την Τουρκία. Σε περίπτωση σύρραξης και διαμάχης με τις δυνάμεις που βλέπουν με αρνητικό μάτι την παρουσία της Τουρκίας στα τουρκοσυριακά σύνορα, με αιχμή του δόρατος τις κατά βάση κουρδικές «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις» (SDF), αλλά και τους συμμάχους τους, τότε είναι πολύ πιθανό να απειληθεί ευθέως η εδαφική ακεραιότητα της Τουρκίας.
Πρόκειται για το σενάριο που δύναται να οδηγήσει στην ανεξαρτησία του νοτιοανατολικού – κουρδικού τμήματος της Τουρκίας και στον επαπειλούμενο διαμελισμό της γείτονος.
Το σενάριο αυτό φαντάζει μάλιστα ολοένα και πιο πιθανό, αν αναλογιστεί κανείς την υπεροψία και την έπαρση του αυτοανακηρυγμένου «σουλτάνου», ο οποίος όντας θύμα των αυλοκολάκων του αλλά και των εσωτερικών επιτυχιών του – τις οποίες βέβαια κατάφερε με καταστολή, βία και νοθεία – είναι πιθανό να επιλέξει τον δρόμο της αντιπαράθεσης και άρα της αυτοκαταστροφής του.
Οι δυνάμεις και οι λαοί της περιοχής, οι οποίοι διαχρονικά αντιτίθενται στον επεκτατισμό, τον αναθεωρητισμό και την παραβατικότητα της Τουρκίας, μεταξύ των οποίων οι Έλληνες και οι Κούρδοι, οφείλουν να καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να ηττηθεί το αυταρχικό καθεστώς της Άγκυρας, το οποίο επιβουλεύεται τους κατοίκους της περιοχής, θέτοντας σε κίνδυνο την ασφάλεια και την ειρήνη για όλους.
[ΠΗΓΗ]
