Του Σάββα Καλεντερίδη
Η Ευρώπη, η Γηραιά Ήπειρος, που είδε τον πληθυσμό της να μειώνεται, ακολούθησε το λάθος δρόμο για να λύσει το πρόβλημά της και άνοιξε τα σύνορά της σε όποιον ήθελε να επωφεληθεί από τις πρόνοιες και τις παροχές του κράτους πρόνοιας των χωρών της Ευρώπης, για να βελτιώσει την ποιότητα ζωής του.
Αυτό είναι θεμιτό για κάθε άνθρωπο.
Όμως οι ιθύνοντες της Ε.Ε. και των χωρών της Ευρώπης, δεν υπολόγισαν ότι μια σημαντική μερίδα των νέων κατοίκων της Ευρώπης, δεν είχε καμία διάθεση να ενστερνιστεί τις ευρωπαϊκές αξίες και τις παραδόσεις των χωρών φιλοξενίας. Τουναντίον, ήλθαν με κατακτητικό σκοπό.
Δηλαδή, να επιβάλουν τις δικές τους αρχές και αξίες και να απαιτήσουν να προσαρμοστούν σ’ αυτές οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι, πέραν του ότι «φταίνε για τις σταυροφορίες και την αποικιοκρατία, είναι και άπιστοι και αν δεν μετανοήσουν, αν δηλαδή δεν γίνουν μουσουλμάνοι, ούτε λίγο ούτε πολύ δεν αξίζει να ζουν», τουλάχιστον για μια μερίδα των πιστών.
Οι παραδοσιακές αρχές και αξίες της Ευρώπης, δεν επέτρεπαν στους διανοούμενους, τους πολιτικούς και τον απλό κόσμο να δει αυτήν την πραγματικότητα, ότι δηλαδή το Ισλάμ είναι από τη φύση της μια επεκτατική θρησκεία.
Έτσι οικοδομήθηκε ένα τείχος προστασίας γύρω από τους μουσουλμάνους, οι οποίοι ακριβώς από αυτό επωφελήθηκαν για να φθάσουν στο στόχο τους.
Οι δηλώσεις του Μακρόν, ότι το ριζοσπαστικό Ισλάμ απειλεί την εθνική ασφάλεια αλλά και την εθνική ενότητα της Γαλλίας, δεν έγιναν στην τύχη.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και αυτό ακριβώς θα συμβεί σε κάθε άλλη χώρα όπου οι μουσουλμάνοι θα αποκτήσουν την «κρίσιμη μάζα», που θα τους επιτρέψει να διεκδικήσουν και να επιβάλλουν τα της πίστης τους.
Ένα άλλο πράγμα που δεν έχουν καταλάβει οι Ευρωπαίοι, είναι ότι στο Ισλάμ δεν υπάρχει διαλεκτική περί καλού και κακού, περί ηθικού και ανήθικου, περί σωστού ή λάθους.
Για όλα αυτά έχει αποφασίσει ο Μωάμεθ και το Κοράνι.
Και είναι ύβρις η οποιαδήποτε συζήτηση που αμφισβητεί τα διαλαμβανόμενα σ’ αυτό.
Γι’ αυτό δεν υπάρχει διαλεκτική, γι’ αυτό δεν υπάρχει μεταρρύθμιση στη μουσουλμανική θρησκεία, γι’ αυτό δεν πρόκειται να βρεθεί ποτέ κανένας Λούθηρος, να εκφράσει τις αμφισβητήσεις του.
Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις;
Ασφαλώς και υπάρχουν και αυτές έχουν να κάνουν με τις παραδόσεις μιας κοινωνίας, που όταν είναι ισχυρές, αποτελούν αναχώματα αντίστασης για την επέλαση του πραγματικού Ισλάμ.
Για παράδειγμα στην Τουρκία, επειδή υπάρχουν οι ισχυρές αντιστάσεις της υπερχιλιόχρονης παράδοσης του Βυζαντίου στην τουρκική κοινωνία, το Ισλάμ δεν έχει αποκτήσει ακόμα τα επικίνδυνα χαρακτηριστικά που παρατηρούμε σε άλλες χώρες και κοινωνίες. Με εξαίρεση ορισμένες περιοχές της κεντρικής και ανατολικής Μικράς Ασίας, όπου το τουρκικό κράτος χρησιμοποίησε το Ισλάμ για να αφομοιώσει Αρμένιους, Ασσύριους, Έλληνες και Κούρδους. Εκεί υπάρχουν φανατικοί ισλαμιστές.
Φυσικά δεν ξέρουμε τι θα γίνει σε δέκα χρόνια, αν συνεχιστεί η πολιτική απόλυτου εξισλαμισμού της Τουρκίας από τον Ερντογάν. Προς το παρόν οι αντιστάσεις υπάρχουν και το απαγορευμένο από το Κοράνι ρακί συνεχίζει να σπάει ρεκόρ κατανάλωσης, κυρίως στις πόλεις της δυτικής και της νότιας Τουρκίας.
Μια άλλη, φωτεινή εξαίρεση, είναι οι μουσουλμάνοι Έλληνες πολίτες της Δυτικής Θράκης, οι οποίοι, παρά τις προσπάθειες χειραγώγησής τους που γίνονται από το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και από το τουρκικό κράτος, καταφέρνουν να κρατούν μια ισορροπία μεταξύ του παραδοσιακού τρόπου ζωής της θρακικής κοινωνίας και των υποχρεώσεων που επιβάλλει η μουσουλμανική πίστη.
Θα έλεγα ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι απίθανο, να βρεθεί τζιχαντιστής ανάμεσα στους Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους της δυτικής Θράκης και αυτό θα πρέπει να είναι κάτι που μας κάνει υπερήφανους όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως θρησκείας.
Μπορεί ένας καλόπιστος αναγνώστης να διακρίνει μια αντίφαση στα όσα αναφέρονται παραπάνω.
Δηλαδή, από τη μια παρουσιάζεται το Ισλάμ ως θρησκεία του απόλυτου και από την άλλη παρουσιάζουμε εξαιρέσεις.
Σαφώς υπάρχουν εξαιρέσεις, οι οποίες αφορούν περιπτώσεις κοινωνιών με ισχυρές προ-μουσουλμανικές παραδόσεις.
Όμως στην Ευρώπη δεν ισχύει αυτό, γιατί οι μουσουλμάνοι, επειδή θεωρούν ξένο προς αυτούς τον πολιτισμό και τις παραδόσεις της Ευρώπης, πέφτουν εύκολα στα «νύχια» των ιμάμηδων του μίσους προς οτιδήποτε μη μουσουλμανικό.
Και ενώ υπάρχει αυτή η ήδη δύσκολα διαχειρίσιμη κατάσταση, έρχεται ο Ερντογάν, με τη σύνθεση του τουρκικού ρατσιστικού εθνικισμού με τον ισλαμισμό, για να καταστήσει την κατάσταση στην κυριολεξία –ορισμένες φορές- εκρηκτική!
Η Ευρώπη, που δεν είχε λάβει στα σοβαρά τις δηλώσεις Ντεμιρέλ και Οζάλ, που έλεγαν στους Τούρκους πολίτες να μεταβούν με κάθε μέσον στην Ευρώπη, για να αποκτήσει η Τουρκία «στρατηγικές τουρκικές κοινότητες» σε κάθε χώρα, τώρα άρχισε να αφυπνίζεται!
Η σύνθεση που ανέφερα παραπάνω, έχει να κάνει με τις παρακρατικές οργανώσεις που έχει στήσει η Τουρκία σαν «χταπόδι» στις χώρες της Ευρώπης, οι οποίες κινούνται όλες γύρω από τα τουρκικά τζαμιά, από τους συλλόγους των Γκρίζων Λύκων, από αθλητικούς συλλόγους, αλλά και από οργανώσεις επιστημόνων και επιχειρηματιών, που καθοδηγούνται από το τουρκικό κράτος.
Όμως, ενώ όλα αυτά κινούνταν επί χρόνια «κάτω από τα ραντάρ», το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά τον αποκεφαλισμό του Γάλλου καθηγητή και την αλλαγή πολιτικής της Γαλλίας, τα προσωπεία έχουν πέσει.
Ο Ερντογάν άρπαξε την ευκαιρία και άρχισε να ακολουθεί επιθετική πολιτική απέναντι στις χώρες της Ευρώπης για το θέμα της «παραβίασης των δικαιωμάτων των μουσουλμάνων», για να εξυπηρετήσει δύο πολιτικούς στόχους.
Ο ένας σχετίζεται με την ανάγκη συσπείρωσης των συντηρητικών ψηφοφόρων της Τουρκίας, που φυλλορροούν κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης, που πλήττει τις επιχειρήσεις αλλά και τα μεσαία και χαμηλά στρώματα.
Και τις χρειάζεται αυτές τις ψήφους στις επόμενες εκλογές, όχι μόνο για την πολιτική του επιβίωση.
Ο άλλος στόχος δεν περιορίζεται μόνο στην πραγμάτωση του ονείρου του, που είναι η νεκρανάσταση του Χαλιφάτου, με τον ίδιο νέος Χαλίφης και ηγέτη των απανταχού μουσουλμάνων.
Με την επιθετική ρητορική μίσους, ο Ερντογάν θέλει να αποκτήσει άλλο ένα μοχλό πίεσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω των μουσουλμανικών κοινοτήτων που θα ελέγχει σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Με άλλα λόγια, το «όπλο» των «προσφύγων και των μεταναστών», που σε μεγάλο βαθμό του αφαίρεσε η Ελλάδα, κλείνοντας τα σύνορά της, θέλει να το αντικαταστήσει με τις ελεγχόμενες από τον ίδιο μουσουλμανικές κοινότητες της Ευρώπης.
Με βάση αυτούς τους δύο άξονες ο Ερντογάν προβαίνει σε επιθετικές δηλώσεις εναντίον της Ευρώπης και σε ρητορική μίσους, που οπλίζει το χέρι του κάθε τζιχαντιστή, που θεωρεί ότι πρέπει να πάρει εκδίκηση «από τους άπιστους»…
Υστερόγραφο: Αν υπήρχε Εισαγγελέας Εθνικής Ασφάλειας, θα είχε ήδη μπαγλαρώσει τον εθνικό μας μηνυτή, αυτόκλητου προστάτη των μουσουλμάνων, και θα είχε ελέγξει με μεγάλη προσοχή αν διαθέτει ΜΚΟ, περίεργες χρηματοδοτήσεις και επαφές χρόνια με πρεσβείες, ξένα κράτη και υπηρεσίες.
Δημοσιεύεται στην εφημερίδα δημοκρατία και το pontos-news
